16. Counter Intuits – Sheets Of Hits
Als Jared Phillips van Times New Viking een nieuwe band begint met Ron House (Ego Summit, Great Plains, Thomas Jefferson Slave Apartments, etc.) op “zang”, dan moet er bij post-punk liefhebbers de kwijl al uit de mond lopen. De kaalgestripte riffs zijn als een schuurmachine anno het eerste album van Royal Trux, terwijl Ron zich hardop afvraagt “of we iemand met een computer kennen”. Desalniettemin is dit ijzersterke garagepunk album er eentje uitgebracht in 2013; een onderhuidse moderniteit / complexiteit probeert te ontsnappen van de The Fall of Swell Maps-tijdsstempel die de uitvoering opgeplakt krijgt. Het maakt Sheets Of Hits dertien nummers interessant, mede omdat het duo geen enkel steekje laat vallen.
17. Bill Orcutt & Chris Corsano – The Raw And The Cooked
In mei omschreef ik deze plaat als “een helse chaos waar de energie met enorme vonken van af spat”. Daar blijkt zeven maanden later nog steeds niets van gelogen. Dat voormalig Harry Pussy-gitarist Bill Orcutt tijdens de Amerikaanse tour zijn instrument weer eens aansloot op het elektriciteitsnetwerk was een voorbode voor een furieuze serie concerten, waarvan The Raw And The Cooked de soundtrack moet zijn. Degene die het heeft opgenomen, is nu aan het werk bij Stormchasers; de blues proberen terug horen in deze wervelstorm van noise en improvisatie is namelijk iets voor extreme fanatiekelingen of compleet gestoorden. Meer lezen op mrbungle.nl en een stukje luisteren doe je hier.
18. Alan Licht – Four Years Older
De Amerikaanse muzikant Alan Licht haalt op dit album opnieuw zijn karakteristieke mengeling van pop, noise, improvisatie en minimalisme tevoorschijn. Het in twee stukken opgedeelde Four Years Older verwijst naar een compositie voor elektrisch gitaar dat hij de afgelopen vier jaar heeft lopen spelen. Gitaar zegt u? Soms weet hij op fascinerende wijze het instrument geheel anders te laten klinken. Ik noem een orgel als voorbeeld, maar er komt heel wat meer voorbij, met een ultieme drone als middenstuk. De plaat is niet sfeerbevorderend op familiefeestjes, des te meer tijdens een half uurtje alleen met de koptelefoon.
19. Desert Heat – Cat Mask At Huggie Temple
Voor een album is een half uur wel erg kort, maar dat is Steve Gunn, John Truscinski en Cian Nugent vergeven. Het trio dat eigenlijk per ongeluk met elkaar ging jammen kan sowieso wel wat potten breken hier, getuige ook de nummer tien van vorig jaar. Maar dat een samenwerking tussen twee qua stijl toch wel gelijke gitaristen zo goed zou kunnen uitpakken had ik niet durven dromen. Truscinski’s percussie stuurt het duo echter perfect aan om tot twee keer toe in een hypnotiserend jamfeestje te belanden met American Primitivism en blues als thema.
20. Jandek – Athens Saturday
Deze live opname uit 2012 is in vele opzichten een mijlpaal in de inmiddels belachelijk grote discografie van Jandek. Vooral de groep waarmee hij dit honderd minuten durende stuk Waiting To Die opvoert is er één die opvalt: met Bradford Cox (Deerhunter) op gitaar en John Fernandes op basklarinet en viool heeft Jandek (naast een drummer en cellist) een begeleiding waar je u tegen zegt. Toch weet hij zelf de meeste aandacht op te eisen: met spaarzaam, zwaarmoedig spel op de piano stuurt hij de band zonder einddoel door een bos van neo-klassiek, psychedelica, experiment en improvisatie, streng gefocust op minimalisme. Maar het is boven alles zijn stem die indruk maakt. Als een soort parodie op een poeziëvoordracht strooit hij met eigenzinnige zinconstructies en conversaties met zichzelf. Uniek, prachtig en continu boeiend.