Tag archieven: Jürgen Müller

Jaarlijst 2011: #20 – #16

16. Cam Deas – Quadtych 1 & 2
Vier stukken, verdeeld over 2 lp’s, van de Engelse gitarist Cam Deas. Wanneer ik voor de zoveelste keer John Fahey en de Takoma style aanhaal, weten de meesten al in welke hoek je de muziek moet zoeken. Dat zou zijn talent tekort doen. Geïnspireerd door het improvisatiespel van Anthony Braxton en minimalisme zoekt hij de grenzen op van zijn gitaargeluid, zodat Quadtych (uitgebracht op zijn eigen label Present Time Exercises) een moeilijk album genoemd mag worden. Zijn drang naar experiment en gevoel voor pracht maken het echter ook één van de beste releases van het jaar.

17. Kurt Vile – Smoke Ring For My Halo
Het is even wennen, geen Kurt Vile in mijn top 10 dit jaar. Ik kan natuurlijk weer gaan lopen mijmeren dat hij Constant Hitmaker nooit meer gaat overtreffen, maar dat schreef ik al eerder. In diezelfde blog schreef ik ook “heldenstatus bevestigd”.

 

18. Jürgen Müller – Science Of The Sea
Of het hele verhaal achter deze plaat nu waar is of niet, Science Of The Sea van Jürgen Müller is de beste new age plaat van 2011. Een paradox misschien, maar ik houd mij warm aanbevolen voor soortgelijke muziek. Lees mijn eerdere recensie van dit album hier.

 

19. James Blackshaw – Holly
In mijn maandoverzicht van september roemde ik deze 12” al. Inderdaad, weer Takoma, John Fahey en andere gitaarhelden, maar ook impressionisme, romantiek en verwijzingen naar de klassieke muziek en raga-improvisaties. Holly bevat weliswaar maar twee nummers en twintig minuten muziek, James Blackshaw’s galmende fingerpicking op de 12-snarige akoestische gitaar is van grote klasse. Wanneer daar piano, blaasinstrumenten en viool (bespeeld door Charlotte Glasson) bij komt kijken ontstaat er een hemels ruimtelijk geluid om bij weg te dromen.

20. Wooden Shjips – West
Op het gebied van originaliteit en creativiteit kun je de heren van Wooden Shjips makkelijk bekritiseren. Niet op ongecompliceerde, groovende psychedelische rock. Dat fuzzy gitaargeluid, dat seventies-orgeltje, de laid-back zang. Lsd is uit, Wooden Shjips is in. Lees mijn eerdere recensie van het album hier.

Jürgen Müller

Het is algemeen bekend dat het geluid van kalm stromend water een rustgevende werking op de menselijke geest heeft. Dat heeft waarschijnlijk te maken met onze oerinstincten, die ons vertellen dat we niet zonder water kunnen. Horen we water, dan voelen we ons veilig en vertrouwd en kunnen we ons innerlijk als vanzelf overgeven aan een meditatieve staat van ontspanning. Of iedereen dat ook heeft bij new age muziek valt te betwijfelen, hoewel het genre vaak hand in hand gaat met waterige (natuur)geluiden. Een mooi voorbeeld is de recentelijk verschenen lp Science Of The Sea van Jürgen Müller.

Achter deze release gaat een hele geschiedenis schuil. Jürgen Müller (1948, Hamburg) was een Duitse student oceanografie die eind jaren zeventig wat keyboards installeerde op zijn woonboot in Heikendorf. Ongeoefend maar geïnspireerd geraakt door onder meer zijn onderzoek op de Noordzee wist hij zijn fascinatie voor de raadsels en romantiek van de grote zeeën om te zetten in geluid. Honderd exemplaren van zijn eerste en enige album – uitgebracht in 1982 – vonden hun weg naar familie en vrienden, en bereikten nooit de juiste mensen om zijn muziekcarrière de juiste richting op te duwen. Zodoende stierf deze een stille dood. De originele tapes kwamen kort geleden in handen van Digitalis Recordings, zodat deze plaat toch nog de waardering kan ontvangen die ze verdient. Een biografie om van te smullen, of misschien zelfs in twijfel te trekken. Een zoektocht op Google sluit het ene noch het andere uit.

Zonder het waarschijnlijk zelf te weten, heeft Jürgen Müller ruim dertig jaar geleden de essentie van new age en kosmische musik te pakken gekregen. Langzaam golvende keyboardtapijten en effecten als borrelende luchtbelletjes, drijvend op een klankpalet die het beste van Hans-Joachim Rödelius en andere avant-garde muzikanten uit die tijd weer naar boven haalt. En dat voor iemand die zonder ervaring en kennis aan de slag is gegaan met geleende en tweedehands instrumenten. Goed, hier en daar druppelt er wat amateurisme doorheen en het geluid is aan de ondiepe kant, maar dat komt de charme van dit album alleen maar ten goede.

Als ik op dit moment naar mijn persoonlijke hitparade kijk, concludeer ik dat new age steeds vaker als inspiratiebron dient voor nieuwerwetse al dan niet experimentele muziek. New age en synthesizers zijn weer cool, en is niet langer gedoemd om alleen bij stoffige reformwinkels in de schappen te liggen. Deze “heruitgave” van Science Of The Sea komt dus allerminst ongelegen. Helaas is deze recensie alweer te laat om het vinyl aan te prijzen; de vijfhonderd exemplaren zijn reeds overal uitverkocht. Gelukkig zijn de digitale bestanden ongelimiteerd verkrijgbaar.