Tag archieven: kerk

Brabantse kapel

Eén van die dingen die het Tilburgse Incubate festival uniek maakt is het Glocal project. Door diverse artiesten kennis te laten maken met de Brabantse cultuur, omgeving en geschiedenis ontstaat een unieke vermenging van muziek (ofwel andere kunst) en authentiek provincialisme. De kracht hiervan schuilt ook in het feit dat het festival aansprekende namen uit de alternatieve muziek weet te strikken, zodat niet-Brabanders zoals ik graag een uitstapje ervoor maken.

Gisteravond bleek Google Maps een waardeloze hulpbron om de Ursulinenkapel in Tilburg te vinden. Achter een appartementenblok ligt een hofje verborgen, zodat de kleine kerk nagenoeg onzichtbaar blijft achter waar de vijfde stad van Nederland ook om bekend staat: beton. Maar eenmaal binnen waant men zich in een gemoedelijk, nietig dorpje waar iedereen elkaar kent. Het haardvuur brandt en de Vedett laat zich uitstekend smaken.

Dit jaar is Peter Broderick te gast bij Glocal. Hij bivakkeert tien dagen in het boerse landschap van Brabant, en doet hier inspiratie op voor wat ongetwijfeld mooie muziek gaat opleveren. Hij is ook de “special guest” van vanavond en zal het voorprogramma verzorgen, waarbij hij op zang wordt bijgestaan door de lieftallige Laura. De laatste paar releases van Broderick concentreerden zich vooral op de neoklassieke muziek, met de piano in de hoofdrol. Hij heeft echter ook weleens een echte singer-songwriter plaat gemaakt, Home. De aanwezige instrumenten (gitaar, viool, looppedaal) halen de sfeer van laatstgenoemde weer een beetje naar boven, en doen smachten naar een opvolger. De Amerikaan speelt maar vijf liedjes (waaronder één nieuwe), wat het stil te krijgen van de kapel tot een schijnbaar eenvoudige missie maakt.

Vorig jaar was Ben Chasny (Six Organs Of Admittance) eenzelfde rol als Broderick toebedeeld. Geïnspireerd door de kleine kapellen in Brabant nam hij een concept album op, die hij vooralsnog alleen live in de Pauluskerk liet horen. Six Organs Of Admittance-label van het eerste uur – Pavilion Records – brengt de registratie daarvan nu uit op vinyl, plus twee nummers die in zijn thuisland zijn opgenomen. Daar hoort uiteraard een volwaardige presentatie bij, op een passende locatie. De Ursulinenkapel is daarom niet alleen uniek; het haalt ook de ambiance naar voren die Ben Chasny in gedachten moet hebben gehad bij het maken van dit album, Maria Kapel.

De productieve Amerikaan begint met drie nummers van deze nieuwe plaat, die na het optreden voor het eerst verkrijgbaar is. Hij moet zich even later verontschuldigen dat hij er niet meer speelt. Maria Kapel blijkt live een technisch hoogstandje en een veelvergende uitdaging. Een gevarieerde set is het gevolg. Terwijl het daglicht steeds minder door de glas-in-loodramen dringt, zijn we getuige van een prachtig intiem concert, met de free folk die we zo graag horen. Chasny mag dan alleen zijn met zijn gitaar vanavond, hij zal zich gesteund voelen door het publiek. Dat laat zijn waardering blijken door ademloos te genieten van zijn spel, en te belonen met luid applaus. Hij haalt daarom nog een “oldie” van stal als toegift. Prachtige avond, en één van de beste optredens die ik dit jaar zag.

Filmpjes door Koen Gijsbers.

Hemels

Julianna Barwick’s pastorale zang heb ik al eens eerder de hemel in geprezen, nota bene in een duo recensie met de satanische folkact Hellvete. Ik heb een goed excuus om de Bijbelse factor van dit tweetal opnieuw naar voren te halen: het nieuwe album The Magic Place, uitgebracht door Asthmatic Kitty Records (het label van Sufjan Stevens). Barwick borduurt op dezelfde weg voort als haar vorige releases: zang dat rechtstreeks uit een kerkkoor lijkt te komen; gesampeld en geloopt en als legoblokken opgestapeld totdat er een toren van Babel ontstaat. Je raakt er als vanzelf van in de wolken, de prachtige en bijzondere hoge a capella tonen die de Amerikaanse produceert. Hoogtepunten zijn het titelnummer, Vow en het opzwepende Prizewinning. Uiteraard ontbreekt enige ontroering ook niet bij het horen van Flown, geïnspireerd en opgedragen aan een recentelijk gestorvene in haar vriendenkring. The Magic Place – dat vandaag uitkomt – mag je met een gerust hart een magisch album noemen.

Julianna Barwick – The Magic Place

Heaven & Hell

Recentelijk mocht ik de EP Florine van Julianna Barwick aan mijn collectie toevoegen. Spijt heb ik daar allerminst van. Julianna Barwick komt uit Brooklyn en is opgegroeid met de Christelijke kerk en de daarbij behorende a capella zang, iets wat als een rode draad door haar muziek loopt. Barwick laat op goddelijke wijze haar prachtige stem en allerhande elektronische instrumenten (zoals looppedalen, piano en keyboard) samensmelten tot een paradijselijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “de troetelbeertjes die de liefde bedrijven”.

Op Florine, door Barwick zelf uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende zanglijnen en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van canto, nevelige ambient bijklanken er roept titels als Sunlight, Heaven erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Julianna Barwick de schoonheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende vocalen wekken een beleving op die je ver boven het aardse brengt. Veel dichter bij de hemel kun je niet komen.

Recentelijk mocht ik de LP De Gek van Hellvete aan mijn collectie toevoegen.  Spijt heb ik daar allerminst van. Hellvete komt uit België en is opgegroeid met het Vlaamse Funeral Folk collectief en het daarbij behorende Silvester Anfang, iets wat als een rode draad door zijn muziek loopt. Hellvete laat op satanische wijze zijn duister getokkel en allerhande traditionele instrumenten (zoals banjo, fluit en charango) samensmelten tot een monsterlijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “Beëlzebub en Succubus die sodomie bedrijven”.

Op De Gek, door het Kraak label uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende folk en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van drones, nevelige ambient bijklanken en roept titels als Vleermuisarmen erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Hellvete de lelijkheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende drones wekken een beleving op die je ver onder het aardse brengt. Veel dichter bij de hel kun je niet komen.