Tag archieven: Kraak
Muziek

Razen – Rope House Temper

Door aan zaterdag, januari 19, 2013

In de herfst van 2009 nam Brecht Ameel samen met Bart Reekmans en Kim Delcour twee sessies op, die een half jaar later verschenen op een split lp met het eveneens Belgische freejazz improvisatiecollectief Sheldon Siegel. Razen is de naam waaronder ze opereren, al dan niet bewust verwijzend naar het bewegelijke geluid dat ethnotrance en drone omvat en refereert aan lang vervlogen tijden als ook aan modern experimenteel minimalisme. Deze maand verschijnt het nieuwe album, Rope House Temper.

Vandaag de dag zijn Brecht Ameel en Kim Delcour de overgebleven leden van Razen. Ze worden bijgestaan door een bont gezelschap: Pieter Lenaerts op contrabas, Suchet Malhotra doet de percussie en Paul Garriau bedient de draailier (“hurdygurdy”). De wisselende samenstelling is typisch voor Razen, dat volgens Ameel meer een idee is dan een band. Toch is met het vertrek van Reekmans het geluid veranderd: met het verdwijnen van de drukke tribal percussie en koperblazers is meer rust in het spel, waarin iedere muzikant zijn specifieke klanken kan laten horen.

(foto: Peter Verdee)

Met instrumenten als santoor, bouzouki, lamellofoon, schalmei en draailier lijkt Razen zich terug te willen werpen naar de Middeleeuwen. Voor recensenten is het moderne Google echter een uitkomst bij de beeldvorming van dit exotische instrumentarium. De muziek op Rope House Temper maakt eveneens verbinding tussen het verleden en heden. Samen met onder andere de doedelzak en tabla gaan deze voorwerpen op ontdekkingsreis in de voor de meeste vreemde tijdsperiode. Het is één van de krachten van het album: eigentijdse composities uitgevoerd zonder een bovenmatige vaardigheid of kennis, doch met respect voor het akoestische karakter en de etnische aspecten van de instrumenten.

Hoewel het primitieve en Middeleeuwse duidelijk herkenbaar is, waaiert Rope House Temper een behoorlijk aantal richtingen uit. Geografisch gezien ligt de muziek een aantal duizend kilometers ten oosten van hier, maar de bezwerende Indiase klanken kunnen door subtiele wisselingen in het geluid net zo goed uitgelegd worden als rituele ambient, primitieve folk of psychedelische jams. Met keelzang sluit Razen de vijftig minuten af, maar dan hebben ze nog een verrassing in petto.

Het laatste half uur wordt in beslag genomen door Aztek Vampire Riddles, een improvisatiesessie opgenomen in de Q-O2, een werkplaats voor experimentele muziek en klankkunst in Brussel. Het bijzondere hiervan is dat Andrew Liles, een Engelse geluidskunstenaar die in het verleden samenwerkte met onder meer Nurse With Wound en Current 93, deze track onder handen heeft genomen. Wat er precies aan is gesleuteld kan ik niet zeggen, doch het expressieve knip- en plakwerk geeft Razen een duidelijke Liles-signatuur mee.

Rope House Temper verschijnt bij KRAAK.

Verder lezen
0
Muziek

Floris Vanhoof – Cycles Of Confusion

Door aan woensdag, mei 30, 2012

In januari van dit jaar noemde ik Floris Vanhoof al één van de meest creatieve figuren in het hedendaagse Vlaamse kunstlandschap. Dit onder meer vanwege de release van de cassette Hootcha op het Stenze Quo label. Zou je deze tape nog kunnen zien als een tussendoortje, zijn recente album Cycles Of Confusion is een belangrijk nieuw hoofdstuk in de discografie van de jonge Belg.

Dit is zijn tweede lp na het tamelijk noisy debuut Time Slime op Ultra Eczema. Cycles Of Confusion (of zijn output van de laatste twee jaar in het algemeen) hiermee vergelijken verraadt dat Floris genuanceerder is geworden. De dikwijls zelf gefabriceerde synthesizers brengen vandaag de dag minder gekraak en meer subtiele, melodische geluiden voort, zoals altijd in gezelschap van zijn eigengemaakte films. Wie hem weleens live heeft gezien weet dat die twee elementen niet zonder elkaar kunnen. Dat maakt zijn werk ook meteen zo bijzonder: de symbiose van beeld en geluid is onontkoombaar, een mutualisme. Sceptici zullen zich daarom terecht afvragen waarom er überhaupt releases zijn met alleen maar audio. Toch weet hij op een of andere manier zijn films mee te sleuren in zijn muzikale experimenten, en Cycles Of Confusion is daar één van.

Op de A-kant van deze lp horen we een live registratie, opgenomen op vier sporen en geheel opnieuw bewerkt in zijn studio. Het is naar eigen zeggen een mislukte poging om Persian Surgery Dervishes van Terry Riley te hermaken met een sequencer. Uiteindelijk horen we de pulserende analoge geluiden van modulaire synthesizers, de luisteraar al snel in meditatieve toestand brengend, mede dankzij de kunst van herhaling. En daar doemen dan net zo vlot beelden bij op. Vanwege het abstracte en ongrijpbare karakter zullen deze wellicht voor ieder anders zijn. Die ruimte voor eigen interpretatie mag je gerust een pluspunt noemen.

Als je dacht dat de A-kant de zintuigen prikkelde, dan heb je het vinyl duidelijk nog niet omgedraaid. In iets meer dan twintig minuten laat Floris Vanhoof op de andere zijde een fascinerende compositie horen in zijn typische persoonlijke collagestijl, gebruik makend van de meest bizarre en uiteenlopende geluiden. Zo is het een oude flipperkast die de inleiding verzorgt en komen er geluidseffecten van Suzanne Ciani voorbij, terwijl verderop een heuse brassband is te horen. De synthesizer is de verbindende factor, die ervoor zorgt dat de verwarring binnen de perken blijft. Toch werkt het improvisationele karakter van de muziek wederom het vormen van allerlei beelden in de hand.

Ondanks het gebrek aan echte visuele ingrediënten – met uitzondering van de prachtige hoes – is Cycles Of Confusion meer dan alleen maar een plaat. Het is een ontdekkingsreis (pardon voor het cliché) langs de kleurrijke wereld van Floris Vanhoof, een uiterst veelzijdig kunstenaar die verder kijkt dan menig ander. Dat maakt van dit album een must-have. De lp is verkrijgbaar via KRAAK.

Verder lezen
0
Muziek

Bear Bones, Lay Low – El Telonero

Door aan zaterdag, mei 26, 2012

Ruim drie jaar geleden kwam Ernesto Gonzáles onder zijn Bear Bones, Lay Low moniker nagenoeg vanuit het niets aanzetten met Vallée de Dith. Ik vind het nog steeds een geweldig album: psychedelische kraut jams gecombineerd met oude elektronica en mistige drones, een losgeslagen verlengstuk van zijn bijdrage aan de Vlaamse act Sylvester Anfang II. Vandaag komt dan eindelijk de opvolger uit, El Telonero.

Hoewel drie jaar een behoorlijk lange periode is, heeft Ernesto niet stilgezeten. Hij ging zich focussen op synthesizers, kocht nieuwe instrumenten en luisterde naar platen van Tangerine Dream, Mort Garson, Bruce Haack en de net als Ernesto in Venezuela opgegroeide Angel Rada. Veel releases hebben we in de tussentijd niet kunnen verwelkomen, maar zijn cassette Smoked The Whole Thing op Sloow Tapes liet al horen dat het gitaargeluid van het vorige album naar de achtergrond is gedrongen, en plaats heeft moeten maken voor stroperige synthgeluiden. Nog steeds met een hallucinerende jaren zeventig vibe, doch met andere referenties.

Op El Telonero rukt Bear Bones, Lay Low zich los van het jam-gebeuren en waagt zich met analoge toetsen, oude drummachines, tapes en sampler aan een liedjesstructuur. Zoals gezegd met verwijzingen naar de oude synth meesters van weleer, een ding dat vandaag de dag wel vaker opduikt. Ernesto heeft hierin één pluspunt, waarmee hij boven de massa uitstijgt: zijn speelse naïviteit. Nummers als Hazy Frog en Bien Gracias bevatten pakkende elektronische melodieën die aan de ene kant lijken te zijn ontsproten aan een verstoord kinderbrein, en aan de andere kant aan een gelouterde popgod. Luister ook maar eens naar het in tweeën opgedeelde Dunas/Goofin’, een proggy surfsong die even verder transformeert in een synthsolo waarbij het moeilijk is niet met het duivelse deuntje mee te fluiten.

Ernesto heeft zijn ziel gelukkig nog niet helemaal verkocht aan de melodie. Veel van de elementen die op de voorgaande releases aanwezig waren, zijn ook op El Telonero terug te vinden: exotische psychedelica, sinistere dub ambient en een gezonde dosis kolder. Het is dan ook een uitstekend album om de geest mee te verruimen. A Fourth Ring is een mooi voorbeeld, of Persona, waarbij de gitaar ook weer even opduikt.

El Telonero mag dan een eerbetoon zijn aan de openingsact in het algemeen, dit album katapulteert Ernesto naar de “top of the bill”, een hoofdprogramma waardig. Het is een geweldige plaat dat de zomer in vuur en vlam gaat zetten. Aanschaffen die hap, digitaal of op cd/lp via KRAAK. Al was het alleen al vanwege de intrigerende hoes, die je laat afvragen wat er in hemelsnaam aan de hand was toen die foto werd genomen.

Verder lezen
0