Het moge duidelijk zijn dat mijn favoriete releases van afgelopen maand van het Belgische KRAAK label komen. Over zowel Köhn als U.S. Girls was ik namelijk zeer te spreken, zo was al eerder te lezen. Ook luisterde ik in oktober veel naar Psychic Ills en verschillende artiesten die op het Graag Traag festival aanwezig waren, waaronder Charalambides met hun prachtige Exile dubbel lp.
Maar ik hou van afwisseling, dus zal ik hieronder nog wat tips geven wat betreft releases die in deze herfstmaand het daglicht zagen. Te beginnen met een prachtige heruitgave van het eerste album van Twinsistermoon, met Mehdi Ameziane de mannelijke helft van Natural Snow Buildings. De vinyl editie van When Stars Glide Through Solid op Blackest Rainbow Records bevat twee paarse lp’s, waarvan één kant volledig nieuwe materiaal als bonus bevat. Een must-have, zogezegd, wanneer psychedelische waaiers van folk en drones jouw ding is.
Op datzelfde label vinden we Isidore Ducasse terug, vernoemd naar de Franse surrealistische schrijver. Dit project van Jefre Cantu-Ledesma en William Trevor Montgomery zou een (titelloze) soundtrack zijn voor een nog te maken western, en qua beeldvorming zit dit album er niet eens zover naast. Met al dan niet versterkte gitaar maken ze broeierige instrumentale stukken die elementen bevatten uit de folk, drones en neo-klassieke muziek. Soms stekelig, soms verwarmend maar nooit vervelend.
Christina Vantzou – Homemade Mountains
Het gelijknamige album van The Dead Texan uit 2004 beschouw ik nog steeds als één van de mooiste albums in het ambientachtige genre. Christina Vantzou was daar mede verantwoordelijk voor; het kan dan ook niet anders of haar solowerk No.1 valt niet tegen. Prachtige luistermuziek, met een neo-klassieke en minimalistische invalshoek, met melancholie in de hoofdrol. Deze draai ik toch liever dan A Winged Victory For A Sullen (met Adam Wiltzie, de andere helft van The Dead Texan, en tevens van Stars Of The Lid). Ik lijk de violen van Christina Vantzou te prefereren boven de piano van Dustin O’Halloran.
Koud kunnen we de herfst nog niet noemen, en toch is aan mijn luistergedrag te zien dat de dagen korter en frisser worden. De behoefte om warme en donkere ambient te draaien is alom aanwezig, en Turkey Decoy van Chubby Wolf is in dit genre zeer de moeite waard. Het is misschien wel de meeste toegankelijk release van Danielle Baquet-Long tot nu toe. Of er nog meer komt valt nog te bezien; ze kwam namelijk vorig jaar om het leven op 27-jarige leeftijd. Er schijnt nog onuitgebracht materiaal op de planken te liggen, maar of dat ook de weg naar buiten vindt… Het verhaal van Ursula Bogner is weer van een heel andere orde. Achter deze Duitse huisvrouw uit 1946 zou Jan Jelinek schuilgaan. Hoe dan ook staat Sonne = Blackbox vol met wat voor archiefmateriaal uit de primitieve retro-elektronica moet doorgaan. En dat klinkt vrij bijzonder.
Van de prettig gestoorde James Ferraro weet je nooit wat je kunt verwachten. Zijn nieuwe album Far Side Ritual is dan ook het vreemdste popalbum dat je op dit moment krijgen kunt. Kamermuziek in de mix met iPod reclames en Macbook geluidseffecten, aldus de informatie voor de pers. En vooral ook jaren negentig pop ontleed en op een chaotische doch pakkende manier weer opgebouwd, met een dikke knipoog naar de Amerikaanse cultuur. Een geweldige plaat, al zal dit voor een doorbraak wellicht net iets teveel gekkigheid bevatten. Wie wel doorbrak dit jaar is Kurt Vile. In navolging op Smoke Ring For My Halo schudt hij er nog een ep uit, So Outta Reach. Een paar jaar terug zou ik dit automatisch goed hebben gevonden, maar de lol gaat er helaas steeds meer vanaf. Ook een cover van Bruce Springsteen kan deze release niet meer redden.
Op de valreep van oktober kregen we nog de ep Total Decay van The Soft Moon. Dit pikzwarte new wave / elektronica bandje heeft slechts vier nummers te bieden als vervolg op het titelloze debuutalbum, maar dat is genoeg om Joy Division naar kinderfeestjes te verwijzen. Veel beter kun je de maand oktober niet besluiten.