Tag archieven: live
Muziek

Jaarlijst 2014: Live

Door aan dinsdag, december 16, 2014

1. Pelt, Eastern Daze Festival, Gent, 15 november 2014
Het Amerikaanse Pelt – toch al één van mijn favoriete bands van de laatste paar jaar – nog eens live zien stond hoog op mijn verlanglijstje. Op het Eastern Daze festival in Gent, waarover ik deze preview typte, werden de hoge verwachtingen meer dan waar gemaakt. Met een indrukwekkende spanningsopbouw en bij vlagen krachtige passages hield Pelt de zaal moeiteloos bij de les met hun akoestische drone-folk uit de Appalachen. Pelt werd op het podium bijgestaan door visuals van nog eens een favoriet, Floris Vanhoof. Een magistraal optreden die mij nog lang zal heugen.

2. Datashock, Incubate Festival, Tilburg, 20 september 2014
Het Duitse hippie-collectief Datashock kwam dit jaar niet alleen met een prachtig album op de proppen, ze zorgde ook nog eens voor een hoogtepunt op de Incubate-zaterdag. In de bovenzaal van Café Dudok kwam er een broeierige set langs gevuld met psychedelische drones en sfeervolle folkmuziek. Het geluid staat behoorlijk hard, zodat het publiek niet kan ontsnappen aan de bezwerende jams met gitaar, viool, elektronica en kleinere folkinstrumenten. De groep lijkt er in ieder geval zelf ook van in trance te geraken, voordat de te korte set wordt afgerond.

3. Toad, Eastern Daze Festival, Gent, 15 november 2014
Gewapend met een draailier, doedelzak en gitaar gaat dit trio op jacht naar een perfecte symbiose van moderne drone muziek en de Franse folktraditie. De Occitaanse instrumenten zorgen voor een authentiek gevoel, de herhaling van akkoorden en intensiteit van het spel zijn er de tegenhanger van. Ook zonder percussie mondde deze show uit tot een ritmisch geraas dat alom verbazing oproep gezien de instrumentatie. De trofee voor Toad werd deze avond een welverdiende meedeinende en door de hallucinerende klanken volledig bedwelmde zaal in Gent. De video van dit optreden is terug te kijken op Youtube.

4. Mainliner, UFO Club, Tokio, 6 februari 2014
Alleen al een voet binnen zetten in deze krappe doch psychedelica-ademende kelder was een hoogtepunt, maar de Japanse noiserock legende Mainliner zorgde er wel voor dat men daardoor niet werd afgeleid. Bassist en zanger Kawabe Taigen (Bo Ningen) laat op furieuze wijze toch wel verrassend melodieuze zanglijnen horen, terwijl gitarist Kawabata (Acid Mothers Temple) nog meer dan op plaat aan het jammen slaat, waarbij de snaren van de gitaar regelmatig het plafond mogen kussen. Het resultaat is een zeer krachtige en bovenal heel erg luide set die men met wijd open ogen en mond gadeslaat.

Mainliner

5. Flower-Corsano Duo, Vooruit, Gent, 16 april 2014
Chris Corsano is misschien wel de meest getalenteerde freestyle-drummer die er op dit moment rondloopt. Zijn bewegingen alleen al zijn een genot om naar te kijken, en hoe hij de dreigende drones en Oosterse melodieën afkomstig van Mick Flower’s (Vibracathedral Orchestra) shahi baaja van percussie voorziet, fascinerend. De twee spelen duidelijk vaker met elkaar, maar dat deed niets af aan het improvisatiegehalte.

6. Sir Richard Bishop, Vooruit, Gent, 16 april 2014
7. Mike & Cara Gangloff, KRAAK Festival, Aalst, 1 maart 2014
8. Antti Tolvi, KRAAK Festival, Aalst, 1 maart 2014
9. Merzbow, Super Deluxe, Tokio, 1 februari 2014
10. Razen, Eastern Daze Festival, Gent, 15 november 2014

Verder lezen
0
Muziek

Jaarlijst 2013: Live

Door aan maandag, december 16, 2013

1. The Dead C, Les Ateliers Claus, Brussel, 18 april 2013
In het kader van het Sonic Protest Festival kwam het Nieuw-Zeelandse noise rock trio The Dead C – als ik het goed heb zelfs voor het eerst – naar België. Natuurlijk zijn de verwachtingen hooggespannen wanneer één van je favoriete bands eindelijk live mag aanschouwen. De manier waarop ze dit waar maakten, had ik van te voren niet durven dromen. De drie pioniers Bruce Russell, Michael Morley en Robbie Yeats bliezen het publiek van hun sokken met een geïmproviseerde rockshow die zijn weerga niet kent. Wisselend tussen loodzware soundscapes en explosieve chaos lieten ze in Brussel exact horen waarom ze inmiddels een legendarische status met zich meedragen.

2. Sky Needle, Incubate Festival, Tilburg, 18 september 2013
Op de woensdagavond in de Paradox gebeuren er tijdens het Incubate Festival geweldige dingen. Vorig jaar was dat Bill Orcutt, dit jaar zorgde Sky Needle voor een hoogtepunt. De zeven-koppige Australische band bespeelden vol overgave hun zelfgemaakte “unstruments”, nummers van onder andere hun tweede briljante plaat Debased Shapes onherkenbaar achterlatend. De ogen zijn daarbij vooral op Sarah Byrne gericht, die al bezeten schreeuwend de band langs hun improvisatiedrang loodst. Dat later ook stemkunstenaar Ghédalia Tazartès Sky Needle kwam vergezellen op het podium was een grote bonus bovenop een toch al indrukwekkende show.

3. Maan, Incubate Festival, Tilburg, 22 september 2013
Vorig jaar noemde ik Maan ook al in deze rubriek, toen op nummer vijf vanwege de frisheid en onbevangenheid van hun optreden in Brussel. Dat ze nadat hun debuutalbum verscheen alleen maar beter zijn geworden, moge duidelijk zijn. Ik mocht ze dit jaar nog eens twee keer aanschouwen; het optreden in de platenwinkel Sounds is mij nog het best bijgebleven. Stoïcijns werkte het duo zich door een boze Throbbing Gristle-achtige set heen, waarbij naar het einde toe nonchalant met de handen in de lucht herhaaldelijk “hey” wordt geroepen. Zonder het publiek ook maar een seconde een blik te hebben gegund, lopen ze na een kwartier de zaak weer uit. Een geweldig statement.

maan

4. La Ligne Claire, KRAAK Festival, Aalst, 2 maart 2013
La Ligne Claire uit Parijs klinkt op plaat vooral als rommelige, tegendraadse post-punk, maar op het KRAAK festival lieten ze horen te zijn gegroeid sinds Chéri (2011). We horen meeslepende, zelfs dromerige melodieuze klanken die doen denken aan Fabulous Diamonds. De enigszins monotone vocalen en baslijn deden qua minimalisme ook nog een duit in het zakje. Je kunt ze misschien ook wel een gebrek aan techniek toebijten, maar wat als dat gewoon lekker klinkt? Het beloofd in ieder geval veel voor een eventuele nieuwe plaat (waar blijft die?).

5. Dragged Into Sunlight, Incubate Festival, Tilburg, 20 september 2013
Terwijl grote namen als Mayhem en Immortal op de Black Metal Friday van Incubate met groots opgezette shows het genre ontstegen, kreeg het Engelse Dragged Into Sunlight na afloop wel het stempel “true” opgeplakt. De band werd daarin wellicht geholpen door het met mist gevulde bovenkamertje van de 013, waar het geluid dertig keer zo hard aankomt, en het tijdstip, toen iedereen als murw gebeukt was en onder invloed van een biertje meer. Desalniettemin was de verpletterende doch ook minimalistische black metal show – uitgevoerd als een nauwgezet ritueel – indrukwekkend genoeg om als beste van de dag door te gaan, en dus zelfs op vier na de beste van het jaar.

6. Ghédalia Tazartès, Incubate Festival, 18 september 2013
7. Richard Dawson, Kraak Festival, Aalst, 2 maart 2013
8. Urpf Lanze, Incubate Festival, Tilburg, 21 september 2013
9. Mayhem, Incubate Festival, Tilburg, 20 september 2013
10. Ignatz, Wastelands Festival, Gent, 10 augustus 2013

Verder lezen
0
Muziek

KRAAK festival 2013: preview

Door aan woensdag, februari 13, 2013

De nieuwe burgemeester van het normaal gesproken moeiteloos in het grijze Vlaamse landschap opgaande Aalst heeft de zware taak de stad ook buiten het carnaval om weer in beweging te krijgen. Hij vergeet daarbij dat Aalst ietsje later in het jaar net zo bol staat van vertier en mêlee, sinds het KRAAK festival neerstrijkt in het centrum voor hedendaagse kunst, Netwerk. Op 2 maart 2013 is de vijftiende editie van dit annueel festijn voor de avant-garde en experimentele kunst- en muziekliefhebber. De altijd verrassende en verfrissende line-up ontleden is iets waar ik een gewoonte van heb gemaakt.

De lijst met artiesten op het festival is traditiegetrouw een exuberant en veelkleurige cocktail van solide oudgedienden en aanstormende anti-hipsters die een broertje dood hebben aan de voorgedefinieerde categorieën noise, folk, elektronica, dub, klassiek minimalisme, hiphop en zelfs auditieve theaterkunst. Outsiders die zich met kruisbestuivingen en zonderlinge combinaties buiten genres of onder de radar opereren, zonder dat er een headliner of überhaupt enige samenhang valt te bespeuren. Waar te beginnen?

Bij Richard Dawson dan maar, misschien wel diegene op het festival die qua stijl het makkelijkste in een hokje te stoppen is. Wat deze troubadour uit Newcastle laat horen, behoort tot de meest pure folkmuziek die je heden ten dage tegen zult komen. Met zijn bijzondere scheve stem doet hij soms denken aan Richard Youngs, begeleid door een primitief doch intens gitaarspel. Het is in ieder geval een optreden dat je niet wilt missen. Ergens in het voorjaar moet The Glass Trunk verschijnen, opvolger van het prachtige The Magic Bridge.

Naast Dawson zijn er nog twee geheel andere types het kanaal overgestoken. Jackson Bailey, die met twee cassettedecks onder de uiterst originele naam Tapes lofi dub mixt met analoog klinkende psychedelica, is er één van. James Williamson is de andere; hij brengt met Sleaford Mods het slechtste van Engeland naar boven. In zijn teksten welteverstaan: bedreigende doch goudeerlijke monologen met typische Britse humor over het depressieve leven van een arbeider in het toch al niet feestelijke Nottingham. De begeleidende muziek is te omschrijven als fletse punk en ijskoude new wave.

Billy Bao is een trio opgericht door de uit Baskenland afkomstige Mattin. Met de ongelijkheid der klassen in die regio in het achterhoofd, vormde hij deze naar een fictieve Nigeriaanse zanger vernoemde ultiem smerige en onstabiele noise/punk explosie. De laatste 12” – Buildings From Bilbao op Burka for Everybody – is een gestoorde mix tussen rammelende garagerock, loeihard piepende feedback en ADHD knip-en-plak werk met elektronica. Als ze voorin het programma komen te staan, zal ik van de rest wel niet veel meer horen.

Meer bandeloos lawaai kunnen we bij Guds Söner (ook wel aangeduid als The Sons Of God) verwachten. De Zweden Kent Tankred en Leif Elggren zijn al sinds halverwege de jaren tachtig smaakmakers op het gebied van maffe lichamelijke performances, ongrijpbare visuele kunst met meubels en als soundtrack krakende elektronica. Filmpjes van eerdere optredens spreken boekdelen. Het Franse trio Lubriphikattor is misschien minder ongemakkelijk om te aanschouwen, maar dat doet niets af aan hun deinende en hypnotiserende noise tracks waarin zwarte beats zich tevergeefs aan proberen te onttrekken.

Met Jonáš Gruska komen we in iets rustiger vaarwater. Deze jonge Slowaakse componist, die in Den Haag aan het conservatorium studeert, maakt subtiele elektroakoestische experimenten, moderniteit geïnterpreteerd alsof hij een aantal decennia terug leefde. Boy/girl band La Ligne Claire is juist helemaal van deze tijd. Natuurlijk, de term postpunk bestaat al langer maar niet eerder was het anarchisme waarin deze groep samenwerkt groter. De Fransen buitelen over elkaar heen in een monotoon no wave paradijs, met atonaal gegil en beats afkomstig uit Ghana. Het is waarschijnlijk eenzelfde naïef zootje op het podium als de omschrijving doet verwachten.

Ook de show van Maan, het meest veelbelovende duo dat Vlaanderen de afgelopen tijd voort heeft gebracht, is geen reden om naar de platenbeurs in de gangen van het Netwerk gebouw te sprinten. Wat we precies kunnen verwachten van deze psychedelische improvisatieact met gitaar, percussie en elektronische effecten blijft tot het einde van het optreden een raadsel, maar eind maart moet in ieder geval de debuutplaat verschijnen op het KRAAK label, na eerder een fantastische tape te hebben uitgebracht bij Smeltkop.

Naast de nieuwkomers biedt het KRAAK festival ook altijd een aantal oude rotten in het vak, dit jaar onder aanvoering van David Behrman (1937). De van oorsprong Oostenrijkse componist, die met Henri Pousseur in België studeerde, maakt minimale avant-garde composities waarbij interactie wordt gezocht tussen bepaalde live aspecten en geprogrammeerde computers. Hoe lang Jiří Wehle al ronddwaalt door de straten van Praag weet waarschijnlijk niemand; hij ziet er in ieder geval uit als iemand met heel wat jaren achter de kiezen en brengt met zijn draailier en krassende stem de volksmuziek van Tsjechië weer tot leven. Zijn optreden zal menig toeschouwer de ogen doen openen.

In de vorige edities stonden er overigens veertien muzikale acts op het programma, dus wellicht komt er nog meer bij. Maar eigenlijk is dat niet van belang. Het KRAAK festival verlaat je in een prettige trance vanwege de vele eclectische indrukken die nog lang op je in moeten werken, de vriendelijke gelijkgestemden en een beetje Duvel. Verder kunnen we ons nog vergapen aan films en de tentoonstelling Watch That Sound, met onder andere een kubus waarin de Gentse death metal formatie Serial Butcher zich spelend laat opsluiten totdat de zuurstof op is. Tot in de zone!

Tickets en info via de festival website.

Verder lezen
4