Het schijnt dat er nog steeds gediscussieerd wordt over het feit of Oceanië wel of niet een continent is. Wat betreft een potje Risk of muziek kunnen we daar kort over zijn. Australië en Nieuw-Zeeland heeft ons dit jaar al heel veel goeds gebracht en dat het klimaat er nog steeds prima is voor nieuwe bandjes bleek eerder dit jaar al uit de debuutplaat van Exhaustion (lees een kort stukje van mijn pen hier). Zonder twijfel krijgt ook de allereerste lp Fu Kung van Satanic Rockers een dikke stip mee bij het scheiden van het kaf en koren.
Satanic Rockers zijn Lynton, Josh en Dave, een drietal lapzwansen zwervend in Melbourne, eerder geëmigreerd vanuit Christchurch, in buurland Nieuw-Zeeland. Het kan niet zo zijn dat de heren vanwege de prijzen van bier en andere stimulerende middelen (of de vragen die worden gesteld bij het aanvragen van een uitkering) zijn verhuisd. Nee, de Satanic Rockers zijn hun heil waarschijnlijk in een ander land gaan zoeken, omdat in Melbourne een potentieel veel grotere groep kunnen vervelen met hun oerlelijke rock ’n roll.
De hoes – waarop een gigantische stijve lul twee wolkenkrabbers doorboort – geeft al aan dat Satanic Rockers niet voor de prijzen gaat op het gebied van verfijnde smaak. De muziek is al even provocerend: totaal onverschillig worden de instrumenten gitaar en drumstel bespeeld, waarbij geen enkele vorm van ambitie valt te bespeuren. De ritmes zijn rommelig en het eindproduct van het beroeren van de snaren beperkt zich tot eentonig gebrom, mede dankzij de opnamekwaliteit. Menig lo-fi punkbandje klinkt daarbij opeens als een gelikt studiofenomeen.
Het is allemaal nog minder subtiel en nog luier dan op de meesterlijke single Eviction, die aan Fu King vooraf ging. Een relatief uptempo nummer als Micro Manager valt dan ook meteen op, net als de lethargisch uitgevoerde afsluiter The Legendary Pignose. Liefst negen minuten dendert dit nummer maar door, met teksten over de gelijknamige goedkope versterkers. De teksten zijn evenwel kwalitatief gezien het sterkste punt van de band, ware het niet dat ze zonder een herkenbare inspanning tussen het geluid worden gefrommeld.
Satanic Rockers strooit wel degelijk met enige blasfemische terminologie en uit de teksten blijkt nu niet bepaald een hemelse kijk op het leven, maar voor de rest is het aanbidden van The Horned One op deze plaat – net als alles eigenlijk – met een knipoog. Niettemin kan ik Fu King ook aan Beëlzebub van harte aanbevelen: de muziek is zo schaamteloos gedrochtelijk dat de band naar verluid zich tegen bezoekers van een optreden moest verdedigen door hun eigen cd’s naar het publiek te gooien. U bent gewaarschuwd!
