Tag archieven: Majutsu No Niwa

Majutsu No Niwa – Volume V

Iedere zichzelf respecterende platenzaak zou een aparte afdeling moeten hebben voor Japanse psychrock, met in de verkoopbakken in ieder geval alle releases van Overhang Party en – na het overlijden van de act in 2007 – reïncarnatie Majutsu No Niwa. Van leegstand kan dan in ieder geval geen sprake zijn, want de band waarvan de naam zoiets betekent als “magische tuin” is inmiddels alweer aan het vijfde album toe. Een dubbelluik nog wel, uitgebracht op twee afzonderlijke cd’s.

De heren Rinji Fukuoka, Wataru Kawai en Shigeki Morohashi hebben de reputatie één van de hardste rockbands van Japan te vormen. Vooral live schijnen de muren van gitaarfeedback garant te staan voor een gehoorbeschadiging. Die energie werd al eens vastgelegd op het album Sylvania 7027 Live, van vorig jaar. Volume V, het resultaat van zorgvuldige studio opnames, neemt duidelijk een andere weg.

Op Part I: The Visionaries’ Sand Zone zijn de melodieuze en melancholische riffs duidelijk in de spotlight gezet. Die slepende stukken worden slechts mondjesmaat afgewisseld met de stijl waar Majutsu No Niwa meer bekend om staat: metershoge gitaarmuren doordrenkt met distortion, die je met een bovenmodaal volume gemakkelijk omverwerpen. De heldere productie laat juist horen dat de muziek van dit Japanse drietal op punk is geschoeid, waar Fukuoka met zijn dreinende zang er dikwijls een acid ballad van maakt. Daardoor kan ik niet anders de conclusie trekken dat – afgezien van het stompende Falling – Majutsu No Niwa hier een stuk minder gewelddadig klinkt dan op vorige releases.

Met Part II: With à qui avec Gabriel gaat de band nog een stap verder. À qui avec Gabriel is een jonge Japanse accordeonspeelster en zangeres, wiens debuutalbum werd uitgebracht op John Zorn’s Tzadik label. Met dromerige, romantische klanken duwt zij dit tweede deel nog meer richting melancholie en rust. Het tempo ligt laag en de gitaar heeft verre van een hoofdrol te vertolken. Het zijn vooral de huilende zang en accordeon die er een folk plaat van maken. Maar het komt natuurlijk wel uit Japan. De geografische oorsprong maakt dat deze release ook gewoon weer tussen de psychedelica hoort te staan, naast allerlei andere bevreemdende uitgaven.

Het is even wennen het talent van Majutsu No Niwa om uitstekende liedjes te schrijven zo duidelijk op de voorgrond te horen. Uiteindelijk blijkt dat allerminst een slecht gegeven te zijn. De band doet concessies op het gebied van pure kracht en lawaai, en weet dit ruim te compenseren met hun eigenzinnige sound. Volume V is daardoor opnieuw een gedenkwaardig moment in de discografie van de Japanners.

Volume V wordt gezamenlijk uitgebracht door There en Musik Atlach.

Januari 2012

Terugkijken op de eerste maand van het jaar lijkt makkelijk: doorgaans staat januari in het teken van inhaalwerk uit het vorige jaar en uitkijken naar wat komen gaat. Inhaalwerk had ik inderdaad genoeg. Ik typte over een nieuwe cassette van Floris Vanhoof, de lp’s van Adolf Butler en Ping Pong Tactics en de mysterieuze release van Teen Radiation. Opvallend is dat al deze acts uit Nederland en België komen. Van een opleving wil ik echter nog niet spreken; België heeft daar sowieso geen last van, daar is de kwaliteit doorgaans altijd goed.

In mooi voorbeeld van dat laatste is de plaat Terrestreality van Innercity op Aguirre Records. Antwerpenaar Hans Dens gaat hier aan de slag met spacy elektronica met een donkere, maar ook speelse, psychedelische ondertoon. De lp behoort tot de betere van het einde van 2011, en die te laat ten gehore kwam om de jaarlijst te halen. Zo ook het spannende en knap gemaakte 1975 van violist C. Spencer Yeh, dat bol staat van de improvisatie elektronica. Ook van de No-Neck Blues Band zou je misschien een andere stijl verwachten dan op YTIU te horen is. De improvisatietalenten van dit ensemble zijn echter te goed om de elektronica en krautrock zomaar aan de kant te schuiven.

Tot zover de korte samenvatting over het inhaalwerk; we leven in 2012 en dus luisterde ik merendeels naar de eerder beschreven nieuwe albums van Ilyas Ahmed en The Doozer. Zoals gewoonlijk was er meer. Drie albums op favoriet Blackest Rainbow Records kwamen iets later uit dan gepland en zo mag ik Isengrind, Ben Nash en de samenwerking van Koel Holtkamp en Chris Forsyth tot de beste releases tot nu rekenen, genres als psych folk, ambient en gitaardrones verkennend.

Nog zo’n hardwerkend label is Editions Mego. Er valt iedere week wel weer wat te beleven, waarbij de laatste releases van Mark van Hoen, Daniel Menche en Tyme. met Tujiko Noriko nog de meeste indruk maakten. Het label opereert vooral in de abstracte elektronica met een vleugje pop, en deze drie albums zijn daar geen uitzondering op. Spiritual Church Movement van Perispirit komt uit bij Digitalis, maar past qua muziek misschien wel in dat rijtje. Ricardo Donoso en Luke Moldof gaan hier in gevecht met elkaar en hun eigen analoge instrumentarium, de geboorte van een melodisch, gedetailleerd maar ook noisy geluidslandschap. Nog een aanrader in de experimentele elektronica? Imbogodom met And They Turned Not When They Went, een bevreemdende samenwerking tussen Alexander Tucker en Daniel Beban.

Soms heb je behoefte aan wat meer exotica. Na de geweldige verzamelaar To What Strange Place van vorig jaar, hebben we met Don’t Trust Your Neighbors: Early Albanian Traditional Songs & Improvisations op Hinter opnieuw een compilatie in handen met muziek uit het voormalige Ottomaanse rijk, uit lang vervlogen tijden. Opgefokt en melancholisch, en zeker weer eens iets anders. Kijkend naar andere werelddelen dan Europa en Amerika dan is de heruitgave van Obi Agye Me Dofo: groovende afrofunk en –beat van het Ghanese Vis-A-Vis uit de jaren zeventig van de vorige eeuw een dikke aanrader. In Azië is ook nog genoeg te beleven, getuige de samenwerking van Japanse psychrockers Up-Tight met de Argentijnse muzikant Anla Courtis. Of de debuut plaat van Majutsu No Niwa, de band van Rinji Fukuoka (Overhang Party). Eén van de hardste bands op aarde live, wordt er gezegd. Sylvania 7027 Live is – zoals de titel doet vermoeden – een registratie van deze sonische terreur.

Genoeg te beleven dus in januari. Geen momentje rust want in februari staan weer een hoop mooie releases op stapel.