Miaux – Mrbungle.nl

11. Grouper – Ruins
Liz Harris kondigde aan dat dit haar laatste plaat zou zijn onder de naam Grouper, maar ze neemt afscheid op een manier die niemand had verwacht. In een jaar waarin ze woede en emoties uit het verleden verwerkte, nam ze deze nummers op met niet veel meer dan een piano, een 4-track recorder en haar stem. De melancholie en het meditatieve zijn absoluut gebleven, maar de vaak ondoorzichtige en echoënde gitaarambient heeft plaatsgemaakt voor zeer persoonlijke en eerlijke pianosongs. Dat er op Ruins kikkers, regen en het piepen van een magnetron te horen is, geeft aan dat Harris op zoek is gegaan naar de ultieme puurheid in haar muziek. Dat dit het resultaat is, lijkt bij bijna iedereen goed te vallen.

12. Valerio Tricoli – Miseri Lares
Ik ken Valerio Tricoli vooral vanwege zijn samenwerkingen met Antoine Chessex en Thomas Ankersmit, en dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat zijn laatste soloalbum van zeven jaar terug is. Dat hij in die tijd aan dit meesterwerk bezig is geweest is aan alles te merken. Miseri Lares duurt bijna tachtig minuten en gedurende de gehele speeltijd weet Tricoli te boeien met langdurige experimenten vanuit de studio, waar hij het bronmateriaal (waaronder stemgeluiden) tot op het bot heeft ontleed en weer opnieuw heeft gearrangeerd. Het resultaat is een uiterst donkere en beklemmende soundtrack voor een niet-bestaande film die iedere verbeelding tart. Miseri Lares mag gezien worden als een moderne klassieker in minimale elektro-akoestische compositie en moderne musique concrète. Essentieel dus, in iedere experimentele platenkast.

13. Steve Gunn – Way Out Weather
Steve Gunn doet een herhalingsoefening ten opzichte van het vorig jaar verschenen Time Off; om exact diezelfde reden is hij net als in 2013 in deze opsomming terug te vinden. Het is een dooddoener in ieder recensie, maar hij en zijn band hebben de stijl van Americana, countryrock en folkblues verder verfijnd en is daarmee nog toegankelijker geworden. Stoïcijns houdt Gunn de melodie in zijn stem getemperd, zo ook de arrangementen. Op Drifter en Milly’s Garden doet hij net alsof hij uit de bocht gaat vliegen, maar Shadow Bros klinkt dan weer bijna als een slaapliedje. Er is eigenlijk geen verrassing, experiment of een schokkende uitspatting op te vinden. Het is gewoon steengoed.

14. Donato Epiro – Fiume Nero
In zijn rol van één helft van het psychedelische rock duo Cannibal Movie kun je de Italiaan Donato Epiro gemakkelijk bepaalde invloeden toedichten. Namen van tot de verbeelding sprekende regisseurs in de wat meer obscure genres als Ruggero Deodato en Lucio Fulci komen dan snel in gedachten op. De nog relatief jonge componist probeert eenzelfde broeierige, donkere en dodelijke sfeer mee te geven aan zijn muziek, dat elementen uit de drone, ambient, elektronica, psychedelica, exotische geluiden, occulte percussiemuziek en met een beetje fantasie soundtracks van Westerns probeert te combineren. Die op papier rommelige mengeling werkt op lp verrassend goed; de nummers bieden voldoende variatie en weten ook echt die donkere sfeer kenmerkend voor Italiaanse (horror)films vast te houden.

15. Miaux – Dive
Vorig jaar maakte de in Antwerpen woonachtige Mia Prce de mooiste single van het jaar, 2014 is het jaar waarin haar prachtige debuutalbum Dive het levenslicht zag. Ze bezit een fabelachtig talent voor eenvoudige melodieën op het keyboard, kinderlijk naïef en volledig op gevoel, zo lijkt het. En soms wint het ongekunstelde van het experimentele, want de liedjes van Miaux zonder woorden zijn even minimalistisch als expressief. Dive is een plaat om volledig bij weg te dromen; één die je verdriet versterkt door het melancholieke spel maar gelijktijdig als een warme deken is. Dive is op deze site eerder de hemel in geprezen, en wel hier (en daar is ook een nummer te beluisteren).

Ik begin maar eens met een quote uit bericht een tijdje terug (er is immers niets mis met recyclen): Ultra Eczema is het inmiddels vijftien jaar jonge label van Dennis Tyfus, waarop zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht ziet, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam. Het eveneens door Ultra Eczema georganiseerde jaarlijkse festival Bruismelk in New York is net achter de rug, een ernstig teken dat de tentakels van Dennis Tyfus verder reiken dan alleen België. Drie recente platen van het label vonden hun weg naar huize mrbungle.nl, en daar wil ik natuurlijk wat over kwijt.

Nummer 163 op het label is Samara Lubelksi’s String Cycle. Wanneer we alle albums bij elkaar moeten gaan zoeken waarop de Amerikaanse violiste haar kunsten vertoond, zijn we nog wel even bezig (ze speelde onder andere met MV & EE en met Thurston Moore onder de naam Chelsea Light Moving). Toch is dit pas haar tweede solo plaat waarop ze exclusief haar instrument gebruikt, de eigenlijke opvolger van In The Valley uit 2005. Songstructuren van albums als haar laatste Wavelenght gaan overboord; in plaats daarvan horen we een ongrijpbaar, abstract en vooral experimenteel geluid. Met behulp van minimale effecten gaat ze onbevreesd op zoek naar nieuwe klanken die uit de viool zijn te halen. Dat klinkt ruw, soms wel eens zeurderig, maar ook tranquil en bovenal zeer avontuurlijk. Dat ik deze onvergelijkbare plaat in de armen heb gesloten, daar mag geen twijfel over bestaan.

Datzelfde heb ik met de muziek van Mia Prce, alias Miaux. De lieflijke eenvoud waarmee ze haar keyboard bespeelt, de melancholische casiomelodieën met een hang naar nostalgie, de ultieme puurheid als van een kind die nog niet bevuild is met invloeden van buitenaf; er zijn genoeg redenen om Dive boven alle andere platen dit jaar te plaatsen. Haar intuïtie leidt de luisteraar langs zweverige klanken, dermate ontspannen dat ze zo uit de losse pols lijken te komen. Opvallende nummers die mij enigszins uit de droom halen zijn het bijna orkestrale Rêverie Parallèle en het naar een sciencefiction-soundtrack neigende Neon Glow. Dive is overigens pas het debuutalbum van Miaux, nadat eerder een paar singles mij al hadden betoverd.

Een plaat van Ignatz recenseren is een gebeurtenis die ieder jaar weer lijkt terug te komen, neem me niets kwalijk als ik daarom in herhaling val. Er is echter wel wat veranderd bij het alter ego van Bram Devens, getuige ook de toevoeging “& De Stervende Honden” aan de artiestennaam van Ultra Eczema #169. De twee trouwe huisdieren waarmee Ignatz het afgelopen jaar zijn liveshows van bandallures voorzag, zijn drummer Erik Heestermans (Sheldon Siegel) en bassist Tommy Denys (Sylvester Anfang II), en dat succes is doorgetrokken op de plaat Teenage Boys.

De gang naar elektrisch zorgt voor een duidelijkere focus op de gitaar, terwijl de drums en bas daarnaast de muziek – in vergelijking met ouder werk – meer richting een songstructuur duwen. Erg kan ik dat niet vinden; I Gotta Pee en I Need A Good Night’s Sleep zijn ijzersterk in het overbrengen van energie en speelvreugde. Gelukkig wordt het huilerige en meeslepende dat de blues zo vaak kenmerkt (en Ignatz’ eerdere werk vormt hierop geen uitzondering), niet vergeten. Het mooiste voorbeeld hiervan is Japan Is Romantic; een jankende gitaar in slow motion, een onverstaanbare klaagstem en een aangenaam lusteloze ritmesectie hullen zich bijna een kwartier lang in een ondoorzichtige wolk van subtiele echo’s, zware melancholie en improvisatie. Het beste nummer van de plaat, misschien wel van zijn carrière laat horen dat je met een andere insteek kunt verrassen doch ook je eigen typische geluid kunt behouden.

Mrbungle.nl

Tag archieven: Miaux

Jaarlijst 2014: #15 – #11

Ultra Eczema 163 – 169 – 170