Regelmatig struin ik door de Middelburgse wijk Dauwendaele. Niet alleen omdat de buitenlucht in de pauze van mijn nabij gelegen werk essentieel is voor de doorbloeding van mijn hersenen, maar ook omdat je als bewoner van een andere wijk in Middelburg jezelf weer even gelukkig prijst. Volgens de gemeente, die wanhopig probeert de wijk in een “gekleurd” daglicht te stellen, is Dauwendaele een wijk met veel voorzieningen. Het winkelcentrum heeft verrassende boodschapfaciliteiten, er zijn scholen, sportvoorzieningen en zelfs seniorencomplexen voor mensen die écht niemand meer hebben. Enkele waterpartijen fleuren de boel verder op. Er zijn zowel koop- als huurwoningen, dus voor elk wat wils. Loopt u met mij mee?
Dauwendaele en andere zuidelijke wijken van de voor de rest redelijk toonbare stad Middelburg worden gescheiden door het kanaal door Walcheren. De stroom immigranten vanuit deze wijken, die maar al te graag naar de andere kant van het kanaal willen komen, wordt regelmatig opgehouden door de Schroebrug en Stationsbrug. Volgens de statistieken van de gemeente gaat de Schroebrug vaker open dan de Stationsbrug, en dat is logisch; de doorgaande weg ligt immers op deze route. Aan de 
andere kant kan een openstaande Stationsbrug de locals er toe bewegen alsnog zwart te rijden naar Vlissingen, of zichzelf meteen voor de trein te werpen. Over de stationsrestauratie schreef ik al eerder, laten we nu eens het tunneltje onder het spoor door nemen. Zoals elk tunneltje bij een kleinschalig station is het er vochtig van pis en graffiti-verwijderchemicaliën, met bijbehorende geuren. Het licht aan het einde van de tunnel moet de bezoeker een gevoel van hoop geven, maar u raad het vast al, schijn bedriegt.
Rechtdoor lopend komen we uit op het Parelplein, waar we een soort replica van de replica van de Graanbeurs op het wel welgestelde Damplein terugvinden. Deze broedplaats van onveilige jeugdsex, alcoholdrinkende peuters en bejaarden die niets meer te verliezen hebben heeft echter niets van doen met eerlijke handel, of het moet in iets bruins zijn. Vanachter de gelige gordijntjes staren de re-integrerenden je na. Hier en daar wordt openlijk aan gestolen scooters gesleuteld en in de zomer klinkt opzwepende gabberhouse vanaf de balkonnetjes van de drie verdiepingen gestapelde appartementen. Een sarcastische dwaas bij de gemeente, vandaag de dag werkzaam in het archief drie etages onder de begane grond, heeft deze buurt gekscherend de Edelstenenbuurt genoemd. Van enige vorm van rijkdom is echter geen sprake. Sommige woningen zien er dichtgetimmerd nog beter uit. Omdat het te gevaarlijk is om hier lang te 
blijven staan, lopen we door straten met illustere namen als Saffier en Topaas met een boog om de hokjes heen, die aan Tropa de Elite, een film van José Padilha, doen denken.
Verdomd, als je daar niet de beloofde waterpartij had. Volgestort met vuilnis, dat wel. Tussen de lege blikken Hollandia Bier en opengespatte vuilniszakken horen we licht gepiep van nestje pasgeboren eendjes, die het uitzichtloze leven in deze wijk nog niet hebben opgegeven. Er blijken dan toch nog vogels te leven in Dauwendaele, ondanks dat deze buurt niet is opgenomen in de 40 wijken van Ella Vogelaar (die naar het schijnt na haar aftreden hier haar toevlucht heeft gezocht – tenslotte is de misvormde Ella in Zeeland opgegroeid). De gedachten aan de eendjes eindigt, gelijk met het gepiep, even verderop waar kerkgebouw De Hoeksteen drie dagen per week is ingericht als stiltecentrum. Zachtjes er voorbij sluipen is geboden, om niet te worden aangesproken door oude-aardecreationisten.
Verderop is het gedaan met de stilte, als het architectonische monster genaamd Winkelcentrum Dauwendaele opdoemt. Het winkelcentrum heeft een snackbar, videotheek en een Chinees. Kortom, alles was de gemiddelde Dauwendaeler nodig heeft voor een avondje ontspanning na een lange dag op de bank zitten. Je zou haast vergeten dat er ook een supermarkt is gevestigd: de Em-Té, qua 
naam en personeel niet te verwarren met LétÉ, dé sociale werkplaats van Walcheren. De halve liter blikken van Hollandia Bier zijn overigens het best verkochte product in deze winkel. Zoals u aan de foto kunt zien raakte ik enigszins in paniek toen ik de uitgang niet meer kon vinden. In dat moment van vertwijfeling dacht ik troost te vinden bij het wijk ondersteuningspunt (ook wel “ontmoetingscentrum”), eveneens gevestigd in het winkelcentrum, maar de ramen zijn afgeplakt met kranten uit 2004 en een politielint versperd de ingang. Ontmoeten doen de wijkbewoners blijkbaar toch, in een vergadering die onder intimi de wijktafel wordt genoemd. Het verslag van 23 oktober spreekt boekdelen. De een vraagt zich af “waarom de prospectus over het hondenpoepbeleid niet huis aan huis wordt verspreid”, een andere bewoner stelt de intelligente vraag “hoe je drugsverslaafden in de leeftijd van 14-15 jaar aantrekt” (en ik citeer).
Na een nachtmerrie van drie uur en twee sixpacks Hollandia bier wordt dan toch één van de drie uitgangen van het winkelcentrum gevonden. Als we opgelucht door de Buitenruststraat weer richting centrum wandelen, komen we langs het complex waarnaar de straat is vernoemd. De geur van sporadisch verschoonde luiers van bejaarden komt je tegemoet. Het “gezellig en stijlvol ingerichte” Grand Café van het verpleegcentrum is vrij toegankelijk, en we schuiven even aan voor een litertje Ketel 1 met opa Boersma. Boersma is aan het einde van zijn bestaan, maar hij wordt angstvallig in leven gehouden door de verpleegsters. Een prettige gedachte. Buitenrust is trouwens één van de meest gebruikte namen voor seniorencomplexen, wist u dat? Dat de bewoners de rust pas binnen een kist en onder de grond vinden, maakt voor de medewerkers hier helemaal niets uit.
De website van de gemeente Middelburg liegt niet. In de achterbuurt van het leven kun je geboren worden, een uitkering ontvangen, boodschappen doen en het leven verlengen in een verpleegcentrum. Alle voorzieningen binnen handbereik. En dat is toch verdomd handig.
