Tag archieven: Morc Records

3x Morc Records

Wie terug gaat in de archieven van mrbungle.nl zal ruim een jaar geleden een bericht terugvinden over een zeker Vlaams trio, dat op een uitgave van Morc Records verscheen. De reden waarom ik vervolgens het niet meer over dit uiterst sympathieke Belgische label heb gehad heeft alles te maken met de tijd die verstreek voordat er nieuwe releases verschenen. Maar nu is het meteen drie keer raak.

Misschien wel de meest bekende van de drie artiesten is Boduf Songs, mede dankzij een aantal prachtige albums op Kranky. Matthew Sweet maakt ondanks zijn naam geen zoetsappige muziek. Zijn teruggetrokken folk is eerder zwaar depressief, met spaarzaam getokkel en langzame zang, eenzaamheid ademend. Het 10” vinyl Internal Memo is daarop geen uitzondering. We horen zes slepende maar zeker wel ritmische songs, die zeker in combinatie met de teksten wederom weten door te dringen tot het zwartste stukje van de ziel. Het is alleen zo goed, dat je er onmogelijk depressief van kan worden.

Nest van Annelies Monseré is in diverse opzichten vergelijkbaar. De uitgave verschijnt eveneens op 10” vinyl en is prachtig verpakt. De Vlaamse bedient zich daarnaast met trage en droevige zang en uitgeklede doch warme arrangementen. Vaak is er slechts één instrument te horen die haar begeleid, en meer heeft ze ook niet nodig om prachtige harmonieën te creëren. Het is een minimalistisch kunststukje die ik misschien nog wel hoger plaats als de eerder op mrbungle.nl beschreven split met Richard Youngs. Overigens horen we op het de eerste twee nummers nog Edgar Wappenhalter terug op bas en vocalen.

Detachment van Karina ESP, de Schot Chris Gowers voor intimi, is de enige van de drie die op cd verschijnt. Het is ook de enige die vocalen achterwege laat, en zich concentreert op abstracte (gitaar)ambient. Niemand zou mij kunnen overtuigen dat dit originele muziek is; aan de andere kant hoeft ook niemand mij andere muziek aan te raden om uit het raam te staren, gewoon thuis of op reis. Het is heerlijk rustgevende en dromerige muziek dat op de achtergrond voortkabbelt, en tegelijkertijd voldoende prikkelt om je bewust te zijn van de muziek. Dat is wat ik zoek in ambient muziek, en Karina ESP serveert het.

Wie op zoek is naar prachtige minimalistische muziek hoeft niet verder te zoeken. Bovenstaande releases zijn verkrijgbaar via Morc Records, of digitaal via Bandcamp. En als je ze alledrie in één keer besteld, krijg je nog korting ook.

Vlaams trio

Nog niet zo lang geleden vond er een zogenaamde “Vlaamse avond” plaats in Middelburg. Het programma bood helaas niet de door mij graag geziene Edgar Wappenhalter, Urpf Lanze of Hellvete. Daardoor moet ik achteraf schaamtevol bekennen dat ik de hele Europese tournee van dit illustere drietal aan mij voorbij heb moeten laten gaan. Gelukkig houdt Morc Records de gedachte springlevend door een split ep uit te brengen waarop alle drie de Vlamingen aan bod komen.

De enige die nog niet in mijn collectie aanwezig was mag de aftrap verzorgen. Urpf Lanze dus, in het echte leven Wouter Vanhaelemeesch (geinig interview hier), tekenaar en onder meer verantwoordelijk voor het label audioMER. Het nummer The Wandering Sick is op het eerste gehoor net zo vervelend als elke keer Urpf Lanze moeten typen. Men neme een valse gestemde gitaar, legt die op schoot en men gaat vervolgens een beetje willekeurig de snaren lopen slopen. Maar echt, de zeven minuten vliegen voorbij als je ernaar luistert alsof het interessant is hoe de primitieve, repeterende outsiderfolk zich een vijandig patroon laat aanmeten en uiteindelijk vervaagd tot in de eeuwigheid.

Edgar Wappenhalter is duidelijk mijn favoriet. In dezelfde stijl als zijn geweldige plaat On The Beach maakt hij hier zomerse drones, ontsproten aan gitaar en echoënde effecten. Heerlijk luchtig, en perfect om bij weg te dromen. Ondanks dat de cd speler slechts één track aangeeft horen we even later heel iets anders van de bijna-beroemde Belg. We ontwaren verknipte samples, die ergens uit een ver land ten Oosten van ons lijken te komen, borrelende tapeloops en keyboardverkrachting. De man behoort tot het beste wat de Vlaamse underground te bieden heeft.

Hellvete’s lp De Gek uit 2009 draait nog regelmatig zijn rondjes op mijn platenspeler. Het is dan ook niet onterecht dat dit lid van de funeral folk groepering Sylvester Anfang II de meeste ruimte krijgt op deze ep. Hij maakt een mix van oude folk en drones, onder meer door een banjo als strijkinstrument te gebruiken. Droomoog meandert langs minimalisme en intensiteit, met middeleeuwse psychedelica als rode draad. Wat mij betreft bewijst de kwaliteit dat het weer eens tijd is voor een volledige lp.