Tag archieven: Musiquemachine

Klassieke recensies: Xinlisupreme

Eens in de zoveel tijd duikt het opeens weer op in mijn playlist: Xinlisupreme. Deze mysterieuze Japanse groep sloeg negen jaar geleden in als een atoombom, had nog een stuiptrekking in 2005 maar loste de torenhoge beloften evenwel niet in. Natuurlijk dé manier om je band als legendarisch te laten bestempelen. Dat is misschien wat overdreven, maar toch, releases als Tomorrow Never Comes en Murder License zijn voor een flinke dosis energierijke noiserock nog altijd welkom in de cd speler. Een goede reden om middels deze recensie uit 2002 de band nog eens onder de aandacht te brengen. De originele tekst is terug te vinden bij Musique Machine.

Na het succesvolle Tomorrow Never Comes heeft het Japanse Xinlisupreme alweer een prachtige release samengesteld, dit maal in de vorm van een EP met zeven nummers, genaamd Murder License. Met titels als I.T.D.O.O.M., Count Down en daarnaast een verscheurde Amerikaanse vlag op een achtergrond van uitgesmeerd bloed op de cover, kan men zich wellicht indenken waar de Japanners hun inspiratie vandaan halen. Toch zijn “geweld” en “kracht” niet de enige trefwoorden die de muziek van Xinlisupreme omschrijven, voor zover dat al mogelijk is. De groep uit Oita (in het zuidwesten van Japan) heeft het vermogen om deze woorden te combineren met “teder”, “bevreemdend” en “spiritueel”. Als er zoiets bestaat als pop noise, dan zal Xinlisupreme het wel hebben uitgevonden. Aan de ene kant is Murder License compleet onluisterbaar, aan de andere kant wil je er op dansen…

Het titelnummer begint met zware percussie en noisy feedback in de achtergrond, maar net als op de vorige release duikt er even later een warrige keyboardmelodie op, zonder dat de harde en intense sfeer verloren gaat. Een gek klinkende en onverstaanbare stem vult deze track verder op. Het woord “noise” is zeker van toepassing voor het volgende nummer I Drew A Picture Of My Eyes. Loodzware en oor splijtende geluiden worden ondersteund door dito percussie, redelijk rustig eindigend met een piano verdrinkend in Merzbow-klanken. Front Of You rockt als een Mötorhead cover; dansbare beats verstrooid over onbeschrijfelijke geluiden en opnieuw een mysterieuze stem die hier en daar opduikt.

De vierde track Sakae is meer in de stijl van de traditionele Japanse noise, waar sommigen bekend mee zullen zijn. Repeterend lawaai, loops en gitaarfeedback in nog geen drie minuten gepropt; deze zal hoog eindigen in de top 10 van meest intense songs ooit. Dat is niet het geval met I.T.D.O.O.M., een spookachtig ambient stuk met een maximum aan sfeer. Zou de huidige idm-scene wat minder star zijn, dan zou het lange Count Down hier een hoop punten scoren. De beats zijn bijna dansbaar, Autechre-achtige bliepjes doen de rest. Maar noise wordt niet vergeten, en dat maakt dit niet voor iedereen geschikt. Murder License eindigt met Nameless Song, niet te verwarren met het nummer met dezelfde naam op het volledige album; deze verschilt wel degelijk. De kalme piano staat in schril contrast met de andere nummers op de schijf, maar het geeft even lucht en tijd om na te denken over het voorgaande.

De band lijkt niet om promotie van hun muziek te geven. Geen remixen, live optredens of foto’s… De interviews die ze geven ontaarden in hilarische conversaties dankzij de eigenzinnige antwoorden en de onwil om in duidelijk Engelse taal te communiceren. Onlangs wezen ze een live show met Andrew Weatherall in Tokio af, met 1,200 potentiële bezoekers. In plaats daarvan werkten ze aan nieuwe nummers; drie nieuwe singles en een tweede album zijn klaar om uitgebracht te worden in de nabije toekomst.

Ondanks het feit dat deze EP slechts zeven nummers en dertig minuten muziek bevat, overstijgt Murder License het volledige album Tomorrow Never Comes met gemak. Zeker op het gebied van productie is de EP een stuk beter, maar daarnaast is ook goed te horen dat de jongens hun capaciteiten in het schrijven van muziek hebben ontwikkeld. De originaliteit en het vreemde van Xinlisupreme is bewonderenswaardig en verfrissend voor iedereen die graag de abstracte muren van de experimentele muziek verkend. Of moeten we dit “kunst” noemen? Kunst dat nu misschien als controversieel wordt gezien, maar later als een historische mijlpaal. Uit op 7 oktober 2002 bij FatCat.

De Subjectivisten

Sinds kort zijn enkele schrijfsels van mijn hand ook te vinden op de site van De Subjectivisten. Een Nederlandse website, eind 2001 opgericht door Ariën Rasmijn, waarbij het “persoonlijke” in de popjournalistiek centraal staat, aldus Wikipedia. Ik voelde mij al jaren thuis op de website vanwege de stijl waarin geschreven werd. Die is heel divers, omdat iedereen zijn eigen draai aan de term “subjectivisme” geeft. Bovenal druipt de liefde dan wel obsessie voor muziek (ook films, cultuur) bij de schrijvers ervan af. Zonder concessies.

Tussen de vele (voormalige) schrijvers kom ik veel bekenden tegen: Theo Ploeg, Guuz Hoogaerts, Martijn Busink – collega ten tijde van MusiqueMachine – en Jan Willem Broek, om maar eens een kleine selectie op te dreunen. Met gepaste trots doe ik daarom in ieder geval mee met Het Schaduwkabinet, een wekelijks terugkerend overzicht van de beluisterde platen door middel van een korte recensie, of eerder een impressie. Tussendoor kan men er van alles tegenkomen: recensies, terugblikken, zomaar een filmpje of serieuze opinie. Maar altijd subjectief.

Wat ik met het schrijven voor De Subjectivisten wil toevoegen, aangezien op deze site ook al over muziek wordt getypt, en bovendien met dezelfde vrijheid? Afwisseling misschien, maar vooral inspiratie opdoen door je in een groep te begeven met andere liefhebbers. Schaduwkabinet week 35 staat hier, week 36 hier. Een betoog over de 4-cd box van Motorpyscho’s Timothy’s Monster uit deze zelfde digitale pen is alhier te lezen. Update your bookmarks, zou ik zeggen!

Klassieke recencies – deel 2

In het kader van de herpublicatie van enige recencies geschreven door mij voor het magazine MusiqueMachine, volgt hieronder die van het Ministry album Animositisomina, voor het eerst gepubliceerd op 27 april 2003. Ondanks het feit dat metal m’n cd-speler dan wel mp3-speler weinig bevolkt, vind ik het nog steeds een goed album. Vanwege het effect van bepaalde quotes, heb ik de tekst in het Engels gelaten.

Already written off by many fans, yet Ministry dares to produce another album after the last two weren’t exactly “well received”. But now that songwriter Al Jourgensen is clean, we don’t need drugs anymore to sharpen you up and make you ready for a bit of the old Ultra-Violence. Ministry’s latest effort, Animositisomina, is enough. Ministry was one of those groups during the late eighties / begin nineties that brought industrial metal to the attention to the bigger public. With classic albums such as The Land Of Rape And Honey, The Mind Is A Terrible Thing To Taste and the hostile & aggressive Psalm 69 – the latter probably being equally important to the genre as Nine Inch Nails’ Pretty Hate Machine – Ministry reached its peak. Drugs abuse and the spreading the musical inventiveness of Al Jourgensen and Paul Barker out over numerous side-projects with often hilarious names such as The Revolting Cocks, 1000 Homo DJs, Buck Satan and Pailhead made Ministry but a shadow of what it was. Their later albums became a copy of their earlier work, and thus many people though the band was more or less dead.

Although I can’t deny that Animositisomina (which is the word animosity spelled forwards and backwards, minus the “y”) isn’t exactly groundbreaking, this new work purred away real horrorshow. A nice warm vibratey feeling all through your guttiwuts. The band still has the energy to put the harsh and raw metal riffs, characteristic filthy vocals and almost danceable industrial rhythm patterns together and actually make it listenable. You can feel the anger and the hatred inside these men coming through your speakers.

It already starts with the hard title track Animosity, almost similar to what Ministry did a decade ago: catchy riffs, pounding beats and raw vocal lines. The opening riff on the short second track Unsung is incredible. It was like for a moment, O my brothers, some great bird had flown into my room and I felt all the malenky little hairs on my plott standing endwise and the shivers crawling up like slow malenky lizards and then down again. The enormous dirtiness of this track is putting the beautiful chorus with the clean vocals in the spotlight. The following Piss and Lockbox have an impact like you’ve been beaten up with a baseball bat. The fifth track, Broken, might as well be one of the best tracks Ministry has brought forward. Oh bliss, bliss and heaven. Oh it was georgeousness and georgeosity made flesh. It was like a bird of rarest spun heaven metal, or like silvery wine flowing in a spaceship gravity all nonsense now as I slooshied I knew such pretty tunes. That the brilliance of old classics such as Just One Fix and Jesus Built My Hotrod shines through is as clear as an unmuddied lake. As clear as an azure sky of deepest summer.

The album goes on. With the cover of Magazine’s The Light Pours Out Of Me and the strong Shove influences such as Jane’s Addiction and Joy Division are not forgotten. Toying with the stereo sound in the beginning of Impossible, Ministry blasts off the listener to another dimension when the song starts for real. This track rocks. The sounds are real horroshow, you could slooshie the screams and moans very realistic. Ministry is angry and full of energy and inspiration, and you will feel it to the bone. The noisy Stolen and the long instrumental Leper end the album in a way they did more than ten years ago.

As Ministry’s ninth studio album, I feel that Animositisomina stands out as one of the strongest outputs of this band. Ok, the surprise factor and the innovation are gone but what would you expect in these days? It certainly won’t set new standards in the genre but I don’t think many albums do nowadays. This piece certainly deserves more praise than it got in the media so far, who only seem to look back. Ministry looks forward and made the industrial metal album for the new millennium. Ministry is cured all right.

Some citations brutally stolen from the movie A Clockwork Orange and used without permission. Ha!