Tag archieven: natuur

Lieven Martens Moana – Music From The Guardhouse

Verandering van spijs doet eten; het zou de achterliggende gedachte kunnen zijn dat Lieven Martens zich ertoe heeft bewogen zijn muziek dit keer niet als Dolphins Into The Future uit te brengen, maar onder zijn doopnaam. De typografie van de titel Music From The Guardhouse op de binnenhoes impliceert een meer romantische benadering, de ondertitel A play for magnetic tape recorder één zwelgend in nostalgie. Ook gaat de lp vergezeld van opvallend veel tekst. Maar is er eigenlijk wel zoveel veranderd?

In elk geval staat er ook weer een idyllisch eiland centraal, zoals eerder op Ke Ala Ke Kua en Canto Arquipélago. Isola Di Zannone behoort tot de Pontijnse archipel, niet ver van de kustplaats Sabaudia waar volgens de notities enige field recordings vandaan komen. Geluiden uit de natuur zijn eveneens een belangrijk terugkerend element in zijn muziek. Het ruisen van de zee, exotische vogels, de wind die zijn kracht laat gelden; het zijn de bouwstenen waarop de wereld van Dolphins Into The Future is gebouwd, en die we nu ook weer regelmatig terughoren.

Act One, Under The Stone Pine bijvoorbeeld, is een muzikaal schilderij dat een fascinerende blik geeft vanonder de enige boom op het eiland en de fauna die ze omringt. Het vertaalt zich naar een levendige dialoog tussen de elektronische effecten en de midi-synthesizer, zoekend, plagend en vragend naar elkander, dichtbij het geluid dat we van vorige platen kennen. Verder op zee vinden we Kuhls pijlstormvogels, die tijdens het broedseizoen ook beschutting zoeken op het eiland. Deze vogels  – en dan met name opnames van hun bizar luide klaagzang – spelen de hoofdrol in Act Two, The Cory’s Shearwater, het intermezzo dat de B-kant van het vinyl annonceert.

Toch klinkt Music For The Guardhouse wel degelijk anders dan het voorgaande werk. Voordat de eerder genoemden stukken passeerden luisterden we namelijk naar het verassende Aria, The Cloud. Zoals de naam aangeeft is hier voor het eerst een stem in het spel, een soort aankondiging die de luisteraar door middel van Percy Bysshe Shelley‘s gedicht meevoert naar romantische gedachten aan een eiland: volmaakte plaatjes van een paradijs uit dromen.

Martens laat de midi-synth dansen op een onzichtbaar koord, als een klassiek geïmproviseerd stuk op piano. Op het eerste gehoor lijkt de melodie uit balans, maar waar we werkelijk naar luisteren zijn gedigitaliseerde vogelgeluiden, die elkaars oproep met tussenpozen beantwoorden. Het is tot nu toe de meest ambitieuze en tevens geslaagde poging van deze artiest natuurlijke geluiden met elektronica en poëzie te verenigen.

Op kant B worden alle register open getrokken om in een bijna twintig minuten durend stuk  een soort neo-klassiek af te wisselen met spookachtige en nostalgische analoge klanken, slechts kortstondig onderbroken door eenzaam klokgelui. Het is een aaneengesloten tweeluik genaamd As Falésias, dat de niet altijd vriendelijke grillen en dramatische vormen van de kliffen voorziet van een fascinerende soundtrack.

Voor wie Martens’ muzikale alter ego Dolphins Into The Future heeft gevolgd sinds de geboorte, wordt met Music From The Guardhouse plotseling een evenwichtige lijn zichtbaar in de ontwikkeling van zijn geluid. De verlichtende new age muziek, waterige ambient en de auditieve ansichtkaarten van eilandgroepen als Hawaï en de Azoren zijn slechts treden geweest op Martens’ spirituele ladder. De verandering van naam op zijn lp betekent niet dat hij het einde van de ladder heeft bereikt, slechts dat hij een nieuwe verdieping heeft gevonden vanuit waar hij opnieuw op zoek gaat naar het experiment.

Met Music From The Guardhouse toont Lieven Martens grote klasse in compositie. Bovenal weet hij de geest dubbel te prikkelen doordat de woorden die met deze plaat gepaard gaan voor velen een uitbreiding van het concept luisterervaring betekenen. Het is de kunst van Dolphins Into The Future in het kwadraat, en zoveel meer dan alleen muziek.

Op 1 september aanstaande zal Lieven Martens zijn nieuwe lp presenteren in Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle. Niet met een plichtmatig optreden van zijn kant; juist andere kunstenaars en muzikanten, waaronder Floris Vanhoof, Spencer Clark en Ada van Hoorebeke, zullen hun creaties tonen en laten horen. Ze zijn door Lieven uitgenodigd vanwege muzikale verwantschap, visie op kunst en poëzie, connectie met natuur of landschap, in welke vorm dan ook.

Au Revoir Simone – Still Night, Still Light

De natuur is “helemaal in de war geraakt”, stellen natuurwaarnemers en wetenschappers vast. Bomen en struiken bloeien uitbundiger maar korter, vlinders die al jarenlang niet meer zijn gezien, duiken ineens op en in de Zeeuwse Delta is sprake van een explosie van rosse sterslakken. Op een terras in de Zeeuwse hoofdstad dacht ik zelfs al een Papio hamadryaste ontwaren. Dit allemaal komt door het heerlijk lenteachtige, bijna-zomerse nieuwe album Still Night, Still Life van Au Revoir Simone.

De muziek van Au Revoir Simone wordt gemaakt door drie hippe hippie meiden genaamd Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart. In plaats van dat de folkachtige aankleding en geluiden zijn oorsprong vindt op een desolate boerderij in Nebraska, komen de dames gewoon uit Brooklyn. Na twee albums (bekend geworden door David Lynch) en een mislukt remix album overtreffen ze met Still Night, Still Life al hun vorige werk. De vorige platen moesten het in mijn optiek vooral hebben van enkele uitschieters, maar de nieuwe nummers zijn één groot hoogtepunt.

Folk muziek zonder folkinstrumenten; veel keyboards, weinig variatie. Qua technische muzikaliteit zitten ze op hetzelfde niveau als de film waar ze hun naam aan ontlenen. De muziek is eigenlijk niet meer dan kinderlijk eenvoudige synthpop, rustig voorkabbelend à la Air, ondersteund door een ritmebox. Echter weten de dames een kil elektronisch geluid goed te verbergen en een juist organisch geluid neer te zetten, zelfs met hun orgelmelodietjes die soms uit kinderhanden lijken te komen. Dat natuurlijke, ongecompliceerde geluid is ook hun enige connectie met folk muziek, want eigenlijk is alles elektronisch, met referenties als Stereolab en Young Marble Giants.

De sterkte is vooral de melodramatische romantiek bezongen door meerdere stemmen. Daarvoor hoeven ook de teksten niet diepgaand te zijn. Op het moment dat je denkt dat de simpele synthesizer klanken je teveel worden op Knights Of Wands raakt de enige zin en tevens charmante refrein “Oh joy, I can see you. It’s all I want”, je hart. Wat lief. Blijdschap maakt meester van je. Het nummer Only You Can Make You Happy doet er overigens nog een schepje bovenop, op een ironische manier. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Daarvoor heeft ook producer Thom Manahan (al eerder onder andere Vetiver) mede gezorgd.

Met de lente en stijging van temperaturen komen ook de insecten weer tevoorschijn. Net als je dacht dat je vorig jaar de laatste plooivleugelwesplarve (leuk galgje woord) met een ongetest chemisch goedje had bewerkt, vliegt er weer een volgroeide in je oor. Allemaal op zoek naar zoetigheid. Aangezien ik geen Fanta drink, moeten deze beesten haast wel afkomen op de mierzoete folkpop van Au Revoir Simone. Still Night, Still Life is namelijk niet weg te slaan uit de diverse mediaspelers die ik gebruik. En dat gaat nog wel even zo duren. Zelfs in het nachtelijk donker lijkt de zon te schijnen.

Jaarlijst 2008: #7

De cliniclown onder de gevederden: de prieelvogel. Wanneer er kraaiachtige genoemd wordt, moet ik altijd denken aan de raketaanval op de in een rolstoel gekluisterde Sheikh Ahmed Yassin (de “krassende kraai”), maar deze vogels hebben in additie ook fascinerende eigenschappen. De kleurrijke mannetjesvogel bouwt een prieel voor het vrouwtje en probeert daarin zoveel mogelijk felle kleuren te verwerken. Deze vogel is daar heel inventief in. Steentjes worden bijvoorbeeld niet zelden ingekleurd met bessensap, bonte keverschilden worden gebruikt, fleurige bloemen of zelfs menselijk afval. Wat de prieelvogel daarentegen nooit zal doen, is slechte combi’s uitzoeken. Wat dat betreft staat de vogel bekend als een stilistisch designer, die eenheid creëert in zijn prieel. In de Engelse taal heet de prieelvogel bowerbird. En hoewel de vogel alleen in Australië en directe omgeving voorkomt, zijn Bowerbirds ook een trio uit North Carolina die dit jaar een kleurrijk en toch coherent album wisten uit te brengen.

Eigenlijk is Hymns For A Dark Horse al uit 2007, maar het lokale Burly Time Records was niet in staat om het grote publiek te bereiken. Onterecht. Het nieuwe label Dead Oceans (o.a. Akron/Family en Phosphorescent) bracht het album daarom dit jaar opnieuw uit met twee extra nummers. Geen slechte zet, want binnen de kortste tijd werd dit drietal gezien als één van de leukste nieuwkomers op het gebied van toegankelijke folk, of folkpop. Dit werd bevestigd door een fantastisch knus optreden waarover ik al eerder schreef. Mijn mening is na dat optreden wel degelijk naar boven bijgesteld. Eerder vond ik sommige nummers wat langdradig, maar bij het ademloos toezien op het drietal in De Spin kwam het besef van de schoonheid bovendrijven. Bijna net zo mooi als de natuur soms kan zijn.

Phil Moore, de zanger en gitarist, is wellicht beïnvloed door een periode waarin hij voor het Museum of Natural Sciences vogels moest observeren in een hutje in North Carolina. Phil’s vriendin, Beth Tacular (geboren als Beth Salmon, maar dat bekte blijkbaar niet lekker genoeg) schilderde in datzelfde hutje en het duo raakte geïnspireerd door de natuurlijke omgeving waarin ze vertoefden. In plaats van zich bij de meest belachelijke organisatie ter wereld, Greenpeace, aan te sluiten, ging Phil muziek schrijven. Na een EPtje kwam multi-instrumentalist Mark Paulson er ook nog eens bij. De ideologie over de moderne wereld en het behoud van de natuur is er niet minder op geworden. In een interview verklaart Phil zelfs dat ze tijdens een tour lepeltje-lepeltje-lepeltje slapen. Daarbuiten slapen ze in een kleine Airstream caravan zonder elektriciteit en filosoferen ze over het effect van de mens op Moeder Aarde.

Die levensovertuiging komt duidelijk terug in de teksten, maar het is niet alleen kommer en kwel wat de Bowerbirds brengen. Ook de schoonheid van de natuur wordt bezongen met de op Devendra Banhart gelijkende stem, hier en daar aangevuld met samenzang. De beste nummers blijven desalniettemin kritisch. In Our Talons krijgt de prijs voor het meest aanstekelijke liedje van 2008 met het vogelachtige refrein (je moet het gehoord hebben) deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet-deet! Ook Bur Oak is een droevige ode aan de aardkloot, gehuld in een sentimenteel hippie-folk jasje.

Met Hymns For A Dark Horse is het accordeon wat mij betreft ook definitief een trendy instrument geworden. Misschien zie ik dat verkeerd en is het al geruime tijd een veelgebruikt gereedschap in de “populaire” muziek, maar ik heb het gevoel dat de Balkan steeds meer een belangrijke streek vormt als inspiratiebron, en het accordeon draagt dat uit. Beirut is een goed voorbeeld, maar ook onze natuurvrienden Bowerbirds weten je met een beetje fantasie op wereldreis te nemen. En in de Balkan is, zeker vergeleken met ons kikkerlandje, de natuur nog redelijk ongerept. Geniet er zolang maar van.

#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)