Het is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij alle andere bij in het niet vallen: het door het Belgische KRAAK label georganiseerde festival in het in het centrum voor hedendaagse kunst, Netwerk. Het programma is ook dit jaar weer zonder uitzondering een excentrieke en nooit vervelende puzzeltocht waarbij zowel geroutineerde luisteraars als de groentjes op het gebied van avant-garde en outsidermuziek als winnaars uit de bus komen. Deze zeventiende editie heeft het in zich uit te groeien tot een persoonlijke favoriet, want een aantal acts die op 7 maart aanstaande present zullen zijn, werden afgelopen jaar op mrbungle.nl reeds flink bejubeld.
In november organiseerde KRAAK het gloednieuwe en succesvolle volksfeest Eastern Daze; als er één artiest is die hier perfect bij aansluit, is het Lachen Akil wel. Net als de afsluiters toen – The Master Musicians Of Jajouka – specialiseert De Marokkaan zich in traditionele berbermuziek. Met zang en een zelfgemaakte lothar (een soort luit) zijn de liedjes eenvoudig, maar als we afgaan op bijvoorbeeld zijn split lp met het jazzy Louis Minus XVI Duo kunnen we een alleraardigst optreden verwachten.
Via datzelfde Eastern Daze komen we ook alweer vlot uit bij Razen. De band die nog maar kort geleden met hun interpretatie van moderne deep listening de plaat van jaar neerzette, zal op het festival Bryan Lewis Saunders bijstaan. Deze befaamde spoken-word artiest is vooral bekend van zijn serie zelfportretten Under The Influence, telkens gemaakt onder invloed van een andere drug. Hoewel nog niet direct duidelijk is hoe deze Vlaams-Amerikaanse combinatie er uit gaat zien dan wel klinken, kunnen we er gerust van uit gaan dat enige geestverruimende effecten zullen optreden.
Daar houdt de bijdrage uit Vlaanderen gelukkig nog niet op; Mathieu Serruys zal in Aalst zijn kunsten met reel-to-reel tape opnames en vintage synthesizers laten horen. Als het in de buurt komt van zijn prachtige debuutplaat On Germaine Dulac (2014) dan worden we ongetwijfeld meegezogen in zijn beeldende wereld van donkere drones. In hetzelfde genre, maar dan lichtvoetiger, vinden we de Amerikaanse Madalyn Merkey. Zij maakte vorig jaar met Valley Girl een wonderlijke soundtrack voor de landschappen en agricultuur van Oakland, op een bijna academische manier gebruikmakend van elementen uit de sci-fi, new age en synth exotica.
Eind 2014 bombardeerde ik zeer enthousiast Grå Våg Gamlestaden tot het beste debuut sinds 2013, en nog steeds is het luisteren van deze lp alsof alle blije grootstedelingen een genadeloos harde trap in het gezicht geplaatst krijgen. Het Zweedse duo Neutral is met hun combinatie van no wave, tape experimenten, gitaarnoise en industrial verantwoordelijk voor deze schop. Eentje die ze hopelijk ook in Aalst zullen uitdelen.
Bijkomen kan men wellicht bij de lome dub electronica van Sea Urchin. De cassette Solar Hype Dance op Stenze Quo is een verademing vanwege de frisse doch ook mysterieuze manier waarop genres worden samengevoegd. De occulte mix van de Egyptische Leila Hassan en de Italiaanse Francesco Cavaliere was in ieder geval nog niet zo lang geleden een dikke aanrader. Nieuw-Zeelander Pat Kraus is alweer een favoriet aangestipt op de kalender van de voorgaande jaargang. Zijn nog verse Interior Castle is een prima introductie in de wereld van zelfgemaakte synthesizers, primitieve drums, orgels en bamboefluiten. Kraus staat voor een compleet verwarrende luisterervaring waar barok, futurisme en gesloopte popmuziek hand in hand gaan.
Ondanks allerlei verwijzingen naar releases van vorig jaar is die ene zaterdag in maart allesbehalve een gelopen koers. Sterker, het is dé plek om nieuwe dingen te ontdekken. Zo zijn Vex Ruffin en zijn onafscheidelijke SP 303 sampler bij mij vooralsnog onder de radar gebleven. Onterecht misschien wel, want zijn minimalistische new wave met punk- en hip-hop invloeden biedt welkome afwisseling op het programma. Dat is ook het geval bij het Portugese duo Yong Yong. Het thuisland hebben ze al veroverd met hun abstracte lo-fi hip-hop, dat prettige gelijkenissen toont met het werk van Hype Williams / Dean Blunt.
Geen KRAAK festival zonder oudgedienden, zo leert ook deze editie ons. Ver achter het IJzeren Gordijn is Rodion Ladislau Roșca en zijn band Rodion G.A. recentelijk uit de vergeetput opgevist, waar hij sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw bivakkeerde. In die tijd ging de Roemeen vanuit zijn schuurtje met geavanceerde apparatuur en dito opnamemethodes werken aan zijn visie op de toekomstmuziek. Zijn meesterwerk Behind The Curtain sloeg een buitenaardse brug tussen krautrock, synthprog en krakende psychedelische disco en staat vandaag de dag nog steeds als een huis. We geven voor het gemak Nicolae Ceaușescu de schuld voor het feit dat hij veertig jaar geleden geen doorbraak beleefde.
De grote publiekstrekker – voor zover daar al sprake van kan zijn – is toch wel Young Marble Giants. Colossal Youth – het enige album van het drietal uit Cardiff – was in 1980 een toevluchtsoord voor sereniteit tijdens de grote post-punk en new wave golf. Ook in 2015 hebben de kaal gestripte en uiterst sobere songs met slechts gitaar, bas, drumeffecten en een occasioneel orgeltje een zeer behaaglijke uitwerking. Dat kunnen we natuurlijk grotendeels op het conto schrijven van zangeres Alison Statton, die zweverig en broos haar stem laat vertellen dat de emoties van toen eigenlijk niet zoveel verschillen van die van nu. Ik ben zeer benieuwd of Young Marble Giants het onweerstaanbare charisma van hun plaat meer dan drie decennia later ook live nog over weten te brengen.
“More tbc” zegt de Facebook-pagina van dit feestje, maar het lijkt me dat het bovengenoemde al genoeg reden is om op 7 maart naar Aalst af te reizen. En anders kun je altijd nog naar de expo Orkest! of de collectie aanvullen op de platenbeurs. Tickets en alle info zijn te vinden op de festival website.
