1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
In juni probeerde ik al iedereen te overtuigen van John Maus’ kwaliteiten. Hij staat ook in mijn jaarlijst bij de beste hits en liveoptredens, dus een hoge notering kon gewoon niet uitblijven. Maar nummer één is erg hoog voor een plaat die de meesten onder het kopje “eighties cheesy new wave synth music” zullen opbergen. Eigenlijk is het zo verrassend niet; Ariel Pink’s Haunted Graffiti eindigde vorig jaar op de hoogste positie en nu de voormalige toetsenist van diezelfde band. Is mijn smaak zo weinig veranderd? Ja en nee. In 2011 is de liefde voor improviserende muzikanten definitief doorgebroken, doch blijf ik een sucker voor popmuziek, met een voorliefde voor de jaren tachtig. Het zal wel met mijn jeugd en opvoeding te maken hebben. Ik geniet er met volle teugen van.
Van een slimme kerel als John Maus (bijna 2 doctoraten, academische functie aan de universiteit van Hawaï) zou je ietwat complexere muziek verwachten dan jaren tachtig wave met cheesy synthesizers. Aan de andere kant mag je het derde album We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves van de ex-toetsenist van Ariel Pink’s Haunted Graffiti en Panda Bear gerust geniaal noemen. Wonderlijk briljant in zijn primitieve eenvoud. Een simpele baslijn, een soft drumcomputertje van de rommelmarkt, kinderlijk bespeelde keyboards en een echoënd Ian Curtis-accent; het doet waar iedere eightiesrevivalband van droomt, elf nummers lang.
We zouden eigenlijk in een andere tijd moeten leven, toen we iedere zaterdagochtend nieuwsgierig het vodje bij de Free Record Shop om de hoek ophaalde om te zien wie er bovenaan stond in de Top 40. John Maus zou de bovenste plekken bezet houden. Jawel, of het nu doordrammende danssongs betreft of tranentrekkende sentimentaliteit, hij creëert hier hit naar hit. Luister maar eens naar Quantum Leap en bestel als de wiederweerga het album, dat in Europa op 27 juni uitkomt bij Upset The Rhythm.