Tag archieven: optreden
Muziek

Strandfeestje

Door aan donderdag, juli 29, 2010

Als het om zogenaamde “luistermuziek” (meestal: rustig en stilletjes) gaat, zonder ik mezelf het liefste af met de koptelefoon. Geen geluiden of mensachtigen die voor afleiding kunnen zorgen. Ik heb dan ook helemaal niets met live albums. Met live optredens zoals afgelopen zondag heb ik daarentegen wel wat. Zelfs al gaat het om “luistermuziek”.

Een bandje naast een strandtent heb ik al vaker meegemaakt, maar een line-up waar een serieuze concertzaal zich niet voor zou schamen zomaar in een tentje op het Zeeuwse zand spelend, dat is toch vrij uniek te noemen in mijn rijtje concertbezoeken. Dankzij PopAanZee – een prijzenswaardig samenwerkingsverband tussen Poppuntzeeland en de Zeeuwse poppodia – waren naast twee acts uit onze provincie ook twee relatief bekende Amerikaanse bands te zien. Zomaar bij strandpaviljoen Noordduine, nabij “de hel van het noorden”, zoals ze dat in Wasschappel pogen te zeggen.

Zowel Rue Royale als Shearwater maken muziek die je in de eerste instantie niet geschikt zou bevinden voor uitbundige strandfeestjes. Goed, er waren genoeg mensen aanwezig die rustig op de houten krat bleven zitten, maar voor mij was er teveel afleiding om mij volledig te concentreren op de pracht van de muziek. Dat was evenwel het enige nadeel van de middag. Een typische Nederlandse zomerse dag op het strand (dikke bewolking, veel wind), veel vriendelijke bekenden, strakke dj’s en een ultiem ontspannen sfeer tilde de zondag eenvoudig naar een hoogtepunt. Ik was zo onder de indruk dat toen ik de spellingscontrole van Word 2010 op mijn typewerk voor 3voor12Zeeland losliet, er bij elke regel de melding “vaag taalgebruik” was te lezen. Lees dat verslag hier.

Verder lezen
0
Muziek

Begrafenismuziek

Door aan dinsdag, juni 8, 2010

The Dead Brothers zijn een bijzonder collectief: de bandleden zijn namelijk allen dood. Althans, dat beweren ze. Door allerlei spookachtige rituelen van het platenlabel Voodoo Rhythm is alleen hun muzikaliteit weer tot leven gewekt, om voor eeuwig een ode aan de dood te brengen op plaat en podium. Omdat dat ze toch oneindig de tijd hebben, deden The Dead Brothers, lang geleden geboren in Zwitserland, afgelopen zaterdag zelfs Middelburg aan. In een door Kaffee ’t Hof georganiseerde avond in De Spot bracht het tot een viertal gereduceerde ensemble begrafenismuziek doordrenkt met diepe droefenis.

De “Death Blues” van de act heeft vandaag de dag weinig meer met blues te maken, of het moet de melancholie en wanhopigheid die deze stijl met zich meebrengt zijn. Op het vijfde album The 5th Sin-Phonie staan de strijkers als cello en viool op de voorgrond dat de stemming toch wat anders doet voorkomen dan de blazers die we gewend waren in de muziek van The Dead Brothers. De band doet weliswaar z’n best om af en toe vergelijkbare geluiden er uit te persen, maar de burleske circusmuziek – New Orléans in het dode achterhoofd – heeft duidelijk plaatsgemaakt voor een minder jazzy aanpak. Dat is niet per se minder goed. Wanneer muzikanten Bela Lugosi’s Dead van Bauhaus nadoen, al dan niet in een nagenoeg onherkenbare versie (afgezien van het refrein), dan hebben ze bij mij al een dikke streep voor.

Ik bedenk iedere week weer een andere setlist voor mijn eigen begrafenis. Dat komt omdat er week in week uit goede muziek voorbij komt. Nu is dat even The 5th Sin-Phonie van The Dead Brothers. Dit ondanks dat het optreden niet echt levendig was te noemen, maar wil je met een stel doden op het podium. De grootste zombie van de avond stond echter in de zaal notities te maken. Lees mijn verslag voor 3voor12/Zeeland hier.

Verder lezen
0
Muziek

Motorpsycho

Door aan zaterdag, mei 29, 2010

Ik leerde Motorpsycho kennen op het moment dat mijn metalperiode aan zijn einde was gekomen maar ik mezelf nog niet helemaal durfde te geven aan popmuziek. We praten begin 2000, ten tijde van de release Let Them Eat Cake. Dat het album compacte songs bevatte met veel Beatles invloeden kwam toen mooi uit. Popmuziek dus, maar wel met een alternatief randje.

Maar dat is natuurlijk allemaal niet zoals het hoort. Motorpsycho waardeer je juist vanwege de psychedelische hardrock in combinatie met grunge, prog, heavy metal en noise-achtige experimenten neergezet op albums als Demon Box, Timothy’s Monster en Trust Us. Popmuziek? Nee, lange slierten met harde riffs en oneindig gefriemel op de snaren en effecten, Led Zeppelin-stijl. De euforie komt pas weer bij de release van Black Hole/Blank Canvas, nadat er op nog eens twee albums de lijn van Let Them Eat Cake was doorgezet. Hoewel ik Motorpsycho twee maal eerder live zag op festivals (in de “minder coole” periode), weet ik na het optreden in de Effenaar vorige week waarom dat zo hoort te zijn.

Om één of andere vreemde reden kom ik bij concerten altijd vlakbij de luidsprekers te staan. Een gehoorbeschadiging heb ik al lang geleden opgelopen, dus oordopjes zijn in mijn geval overbodige luxe. Hoewel, Motorpsycho speelt vanavond loeihard, bijna stonermetal. Het is bizar om te horen hoeveel geluid één gitaar en één bas kunnen produceren. In de twintig jaar dat de band bestaat heeft de band een groot aantal releases uitgebracht, maar vanavond komt vooral de laatste Heavy Metal Fruit langs, een album met een meer dan treffende titel. Vele stijlen worden erop gecombineerd met de eerste twee woorden als rode draad, en het mag zich daarom één van de beste werken van Motorpsycho noemen.

Het dertiende album komt meer dan integraal voorbij, want er wordt naar hartenlust geïmproviseerd wat de toch al lange psychedelische nummers naar een ander niveau tilt. Zo zou je gerust een frietje kunnen gaan halen en terug komen terwijl hetzelfde nummer nog wordt gespeeld. Iets van het optreden missen zou ik mezelf echter niet vergeven. Het lijkt één grote jamsessie te worden zonder pauzes, maar keer op keer komt de band weer in vaarwater waarin enige herkenningspunten worden aangedaan, zoals tijdens het spelen van de oldie Un Chien d’Espace.

Ik ben geen type voor de sportschool, maar het uithoudingsvermogen van drummer (“trommeslager” zeggen ze in Noorwegen) Kenneth Kapstad maakt mij toch nieuwsgierig. In de meer dan twee uur dat de set duurt, heeft de beste man geen momentje rust. Ook in de rustige opbouwende passages speelt hij met funky en jazzy ritmiek, ongetwijfeld ontsproten aan zijn opleiding op het conservatorium van Trondheim. In de hardere passages gaat hij als een beest achter de trommels tekeer, miniem oogcontact houdend met Bent Sæther en Hans Magnus “Snah” Ryan zodat de sessie niet ontaart in een ontspoorde kakofonie. Motorpsycho staat met veel plezier op de bühne. Het drietal houdt zichtbaar van de eigen nummers en dat geeft af op het enthousiaste publiek in de Effenaar. Een optreden om niet snel te vergeten, al was het maar omdat er een piep in mijn oren is bijgekomen.

Verder lezen
0