We praten tien jaar geleden. Een genre beïnvloed door dub en garage / 2-step, waarvoor nog geen naam was verzonnen, duikt op in de underground van Londen. Ammunition Productions van Neil Jolliffe verzint de term “dubstep” om de zware baslijnen en donkere geluid te benadrukken. Ondanks het harde werk van onder andere de Croydon platenzaak (Big Apple), de FWD>> club en Horsepower Productions, bleef dubstep een term waarover alleen op thema avonden in die eerder genoemde club geluld werd, en op dubstepforum.com. Dat veranderde halverwege het laatste decennium, toen radiozenders als Rince FM en het programma van Mary Ann Hobbs op de BBC er aandacht aan gingen besteden. Albums van Kode9, Burial, Boxcutter en Skream zetten dubstep op de kaart, ook buiten de dansvloer. En ook buiten Londen.
De reden waarom een genre dat relatief weinig mogelijkheden biedt op muzikaal vlak geen stille dood is gestorven, is te danken aan de talentvolle producers. Door te combineren met bestaande stijlen zoals minimal, techno, electro en zelfs Oosterse invloeden is de houdbaarheid aanzienlijk verlengd, zonder dat het zijn eigen smaak is verloren. Skream, de nu 24-jarige Oliver Jones, is zo iemand niet “dubstep” laat voor wat het is en durft te combineren met bijvoorbeeld popmuziek, getuige remixen van en samenwerkingen met onder meer La Roux en Bat For Lashes. Outside The Box, Skream’s tweede album, ligt volgende week in de (digitale) schappen en zal ongetwijfeld een nieuwe stap omhoog zijn.
Even lijkt het alsof Skream heeft gekozen voor de hiphop, luisterend naar de chiptune 8-bit Baby, waarop rapper Murs nogal nadrukkelijk aanwezig is. Gelukkig is er genoeg variatie, waarbij de duistere garage sound als een rode draad door de plaat heen loopt. Zowel dromerige elektronica – Where You Should Be en I Love The Way bijvoorbeeld – als zeer dansbare nummers (How Real, Listenin’ To The Records On My Wall) lijken bestemd voor de hitlijsten. De diverse collaboraties met opnieuw La Roux, Sam Frank en Freckles, die allen hun stem aan Outside The Box uitlenen, zijn hierin een gouden greep.
De instrumentale nummers bevallen mij persoonlijk het beste. Het langzaam voortkabbelende Fields Of Emotion of het spacy Reflections, om maar eens een greep uit de doos te doen, zijn vrij melancholisch van aard. Boze gevoelens komen echter net zo goed aan bod, getuige Wibbler en de aan old-school jungle refererende The Epic Last Song. Juist die afwisseling en diverse invloeden maken van Outside The Box een compleet en onderhoudend album. Resteert de vraag: in welk hokje stoppen we deze? Dubstep, elektronica of toch maar gewoon dance? Skream zegt het eigenlijk al met de titel van deze zeer waardige opvolger van zijn debuutplaat.