Tag archieven: pop
Muziek

Sky Needle – Debased Shapes

Door aan zaterdag, oktober 5, 2013

Het optreden van de Australische band Sky Needle op het Tilburgse Incubate Festival, afgelopen september, staat bij mij in het geheugen gegrift. Het inmiddels zeven-koppige collectief was duidelijk niet de halve aardbol rondgereisd om alleen maar een beetje cultuur te snuiven. Met een brok energie waar je de hele outback mee zou kunnen verlichten bespeelde de verwilderd uitziende bandleden hun nog bizarder uitziende zelfgemaakte “unstruments” alsof hun tweede plaat Debased Shapes hun zwanenzang zou zijn.

sky needle

Het ziet er in de eerste instantie maar een beetje gekunsteld uit: voetpompen met toeters eraan bevestigd; gitaren van een speakerbox, duct tape en wat metalen draden; percussie instrumenten die je doorgaans alleen in de keuken ziet; en tenslotte een bont stel Australiërs waar de nonchalance vanaf straalt. Het maakt Sky Needle volstrekt uniek nog voordat ze één noot hebben gespeeld.

Debased Shapes is de opvolger van Rave Cave, het eerste album van Sky Needle uit 2012 als we de cassette Neckliner even niet meetellen. Het geluid van deze nieuwe plaat ligt in het verlengde van de vorige: knotsgekke improvisatie dat aan wilde freejazz doet denken, ware het niet dat we door het instrumentgebruik ons in een geheel andere dimensie lijken te bevinden. Het is frontvrouw Sarah Byrne die met nerveuze, veelal onverstaanbare vocalen een lijn trekt door het rommelige, tegelijkertijd hypnotiserende gebeuren.

Daar waar Sky Needle tijdens het optreden in de Paradox de verf van het plafond schreeuwde, is Debased Shapes luchtiger en meer gebalanceerd. Het laat doorschemeren dat ondanks alle atonale experimenten en gebrek aan techniek de muziek gewoon goed gecamoufleerde popmuziek is. Alsof ze de belichaming van DIY zelf zijn, laten de Australiërs in veertig minuten hun visie horen op diverse welbekende stijlen, door de filter van een koortsdroom.

De vorm van creativiteit dat Sky Needle laat horen zal ongetwijfeld tot gevolg hebben dat enkelen Debased Shapes naast The Greatest Hits van het Jostiband Orkest in de kast plaatsen. Weet je echter de wonderlijke wereld van deze band binnen te dringen, dan openbaart zich een even bizar als opwindend schouwspel in de perverse pop. Zowel het optreden als de plaat behoort dan ook in mijn beleving tot het beste van 2013.

Verder lezen
0
Muziek

The Garbage & The Flowers – Eyes Rind As If Beggars

Door aan zaterdag, februari 16, 2013

Yuri Frusin en Helen Johnstone ontmoetten elkaar als tieners in Wellington, Nieuw-Zeeland, ergens in het begin van de jaren tachtig. Al snel ontstond er muzikale band tussen de twee, dankzij hun aanstekelijke creativiteit. Van jammen in de slaapkamer terwijl er gedichten van Patti Smith werden opgelezen, ontwikkelden ze zich tot een volwaardige band met Torben Tilly op drums en Heath Cozens op basgitaar.

Met een beetje hulp van Alastair Galbraith groeide de reputatie van The Garbage & The Flowers tot buiten Wellington. De eerste single Catnip liet overduidelijk de liefde voor The Velvet Underground horen, met een aandoenlijke Nieuw-Zeelandse nonchalance. Vooral de prachtig uitgevoerde b-kant Carousel deed verlangen naar een volledig album op het label Twisted Village. Echter, toen de 7” in 1992 werd uitgebracht, was de band door onder andere de stuk gelopen relatie tussen Frusin en Johnstone al uit elkaar. Het album Eyes Rind As If Beggars was een nakomertje op The Now Sound label in 1997, een verzameld werk van oude opnames, uitgebracht in een editie van driehonderd exemplaren.

De recent opnieuw uitgebrachte versie van deze dubbel lp mocht ik deze week in ontvangst nemen. Het is een welkom initiatief van Fire Records en Bo’Weavil voor diegenen die in die tijd Nieuw-Zeeland nog een brug te ver vonden, of het simpelweg hebben gemist. Eyes Rind As If Beggars laat het beste van de band horen: fragiele popfolk muziek en lofi rock, met de stonede zang van Johnstone als een magische magneet. Tegelijkertijd is daar de onwil om alles mooi en uitgedacht te laten klinken. Dat noisy viersporen-gevoel en het lichtzinnige gemak waarmee ze toch prachtige melodieën uit de mouw schudden, maakt van The Garbage & The Flowers één van de meest sympathieke bands van Nieuw-Zeeland. Luistertips? De ultieme tripversie van Carousel (live), het melancholische Love Comes Slowly Now of het heerlijke rommelige Rosicrucinn Lovers.

Het is een heruitgave die er mag zijn. Er is geen halfslachtige poging gedaan de handgeschilderde hoes van de eerste editie te evenaren; het artwork is compleet vernieuwd. In het twintig pagina’s tellende boekje verteld Jon Dale (Dusted) over de historie van de band, aangekleed met oude foto’s. Er wordt ook een bonus cd bijgeleverd met onder andere de nummers van de Catnip 7”, Prince Of Thieves 7”, zeldzame opnames en onuitgebrachte tracks. Essentiële aankoop dus, voor wie in één keer al het relevante werk van The Garbage & The Flowers in huis wil halen. Sinds eind jaren negentig is de band weer min of meer bij elkaar, en geven ze sporadisch een liveshow in hun nieuwe thuisland Australië.

Beetje lezen tijdens het luisteren? Erewhon Calling: Experimental Sound In New Zealand vertelt het verhaal van de experimentele muziekscene in Nieuw-Zeeland en staat vol met interessante anekdotes en foto’s, duidelijk opschreven door een insider. Erewhon Calling stond dan ook onder redactie van Bruce Russell (The Dead C). Het boek is verkrijgbaar via CMR.

Verder lezen
2
Muziek

U.S. Girls – GEM

Door aan zaterdag, oktober 27, 2012

De naam doet anders vermoeden, maar U.S. Girls is toch echt Megan Remy in d’r eentje. In 2008 begon ze thuis met microfoons, een kapotte drummachine, cassettedecks en een reel-to-reel tape recorder te rommelen. Inmiddels zijn we een aantal sterke platen verder. Vorig jaar kwam ik al nauwelijks van mijn verslaving aan U.S. Girls On KRAAK af; een doorbraak zat in het verschiet. Met de promomachine van het FatCat label nu achter zich, ligt de wereld aan haar voeten. Terecht, want haar nieuwste, GEM genaamd, is opnieuw een pareltje.

Het is dat je weet dat U.S. Girls een historie heeft in genres die in de marge opereren, anders zou je zweren dat we hier te maken hebben met een opgefriste versie van The Shangri-Las. Remy is een ster in het verknippen van retro popmuziek, en geeft er bij het hergebruik van melodieën en ritmes gelijk haar eigen bijzondere draai aan. Een prachtig voorbeeld is Jack, een bewerking van het gelijknamige en minstens zo geweldige nummer van Danava, waarbij ze in de huid kruipt van de getormenteerde Jack The Ripper. Down In The Boondocks was een hit van Billy Joe Royal in 1965, waar Remy in 2012 moeiteloos mee wegkomt. Als we aangekomen zijn bij afsluiter North On 45 wordt duidelijk dat Remy simpelweg het reukvermogen van een speurhond heeft als het aankomt op vinden van aanstekelijk beats, zanglijnen en radiovriendelijke refreinen. Het maakt haar niet uit of dit resulteert in een ballad, rock-‘n-roll of melodramatische girlpower.

De hulp die ze krijgt van producer Slim Twig heeft ze naar eigen zeggen kilometers vooruit geholpen. Daar heeft ze gelijk in als ze hiermee bedoelt dat invloeden van meidengroepen uit de sixties en r&b muziek van circa twee decennia terug beter hoorbaar zijn. De ruisende en soms  heerlijk rommelige opnamekwaliteit van albums als Introducing en Go Grey zijn nu toch echt verdwenen, en dat bracht ook een gevoel van spontaniteit met zich mee. Maar hoewel in bejaarde kringen soms anders wordt beweerd, is niet alle vooruitgang een slechte zaak.

Megan Remy komt op GEM steeds dichter bij het geluid dat past bij de naam van haar alter ego. Ze omhelst pop meer dan ooit, en maakt opnieuw een stap verder richting dat volmaakte liedje. Geen zorgen echter voor de fans van het eerste uur, want ondanks dat de termen lo-fi, distortion en experiment verder naar de achtergrond zijn gedrongen is Remy is nog steeds de dame met de DIY-charme waar je zomaar verliefd op zou kunnen worden.

Verder lezen
1