De Mexicaanse griep, Spaanse griep, varkensgriep, Hollandse griep, Q-koorts; allen kregen geen grip op mijn immuunsysteem. Mijn lichaamstemperatuur steeg desalniettemin regelmatig naar ongezonde waarden, dankzij het debuutalbum van Fever Ray. Een koortsachtige trip door de duistere wereld van Karin Dreijer Andersson.
De Zweedse Karin Dreijer Andersson kennen we natuurlijk al van de meeslepende, eigenaardige techno gemaakt met haar broer Olof onder de naam The Knife. Ook is haar stem regelmatig terug te vinden op singles van het Noorse electropopduo Röyksopp. Niettemin is Fever Ray is meer dan alleen een solo uitstapje als afleiding, of in afwachting van nieuw werk van eerder genoemde acts. Fever Ray is na de release van het gelijknamige album in maart uitgegroeid tot een artiest die het eerdere succes doet verbleken.
Fever Ray laat de beats uit The Knife weg, maar het gevoel van afstandelijkheid en de donkere sprookjesklanken zijn gebleven. Wat ontstaat, is een bijna rituele en zeer atypische elektronische pop plaat waar warmte en angst constant met elkaar in gevecht zijn. Hoewel de keyboardklanken rustig voortkabbelen, kan je bij het luisteren van Fever Ray onmogelijk stil blijven zitten. Een gevoel van onbehagen bekruipt je. Dit beeld wordt ingenieus versterkt in de videoclips en indrukwekkende liveoptredens (met veel zwart en lasers).
Karin weet als geen ander de luisteraar te boeien met haar stem, al dan niet elektronisch vervormd. Met haar aparte klanken – die echt nergens mee te vergelijken zijn – vertelt ze verhalen die uit het leven zijn gegrepen. Soms tragisch, soms gewoon alledaags. Alledaags is het debuut echter allerminst geworden. Eerder een enerverende tocht door een inktzwarte kosmos.
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)