Tag archieven: pop
Muziek

Wilco – Wilco (The Album)

Door aan zaterdag, juni 27, 2009

Ik kom veel negatieve recensies tegen over het nieuwe album van Wilco. Te geforceerd, weinig spanning, gebrek aan durf en spontaniteit, de ontbering van vernieuwing; Wilco (The Album) zou niet meer zijn dan een stereotiepe americana en/of alt.country plaat zonder bezieling. Datzelfde negativisme stak al een beetje de kop op bij Sky Blue Sky uit 2007 toen de heren, onder aanvoering van Jeff Tweedy, het karakteristieke experimentele studiogeluid inwisselden voor een meer dogmatische livebenadering. Dit heldere geluid en de strakke productie leverden mijns inziens juist één van de beste platen van Wilco op. Ook in 2009 ben ik opnieuw niet van plan mee te gaan met het gevoel van onbehagen van een gedeelte van de (internet)bevolking.

Met de bizarre hoes en de ironische openingstrack Wilco (The Song) lijkt het even of de band de luisteraar een hak wil zetten. Maar “Wilco will love you baby”, en biedt een sonische schouder om op te huilen. Wilco houdt nog steeds van zijn fans. De band haalt dan ook alle typische Wilco-elementen weer van stal. Het is true dat er weinig verassende of experimentele elementen op dit album te vinden zijn, maar aan de andere kant blijft de band wel true aan zijn roots. The Beatles, Fleetwood Mac, The Byrds; de invloeden zijn gemakkelijk aan te wijzen. Met een flinke scheut country(rock) erbij lijkt het recept van Wilco eenvoudig, maar dat staat heerlijke muziek geenszins in de weg.

Op Wilco (The Album) lost slepende, bedwelmende schoonheid (Deeper Down, One Wing) de energieke pianogeoriënteerde deuntjes (Bull Black Nova, You Never Know) regelmatig en bedachtzaam af. Het duet met Feist, You And I, is erg zoetsappig te noemen, doch is dermate fraai dat je van een blij gevoel mag spreken. Sowieso is de melancholie van een vrolijke aard, zomers durf ik zelfs te zeggen. Dat is een eigenschap die breekt met het oeuvre uit het verleden. Een slechte zaak? De taart op de voorkant kan gerust aangesneden worden, Wilco (The Album) is een feest om naar te luisteren.

Ondanks een aantal rustpunten die sterk refereren aan jaren zestig popmuziek, wordt het in de tweede helft van het album alles behalve een oubollige toestand. Tweedy wil best vechten voor zijn band (I’ll Fight) en zo nodig alleen sterven. Na deze emotionele bekentenis neemt het zomerse gevoel weer de overhand in Sunny Feeling, om te eindigen met “Everything alive must die” in de afsluiter Everlasting. Doodgaan om eeuwig voort te blijven bestaan; het is een tegenstelling die enkele recensenten graag letterlijk zouden willen toepassen op de band Wilco. Nu ze eindelijk ongecompliceerde liedjes zonder opsmuk maken, de essentie van pop hebben omarmd, een constante bezetting kent. Volgens mij is Wilco nog lang niet uitgespeeld.

Natuurlijk, Wilco was het paradepaardje van de alt.country met hun uitdagende experimenten. Regelmatig nieuw bloed in de gelederen dwong Tweedy dikwijls tot het uiterste; albums als Yankee Hotel Foxtrot zullen daardoor altijd op handen gedragen worden. Niettemin vind ik het nieuwste werk afdoen als een tweederangs Wilco-plaat te kort door de bocht. Je moet ook niet vergeten dat dit alweer het zevende album is. De band voelt zich, zorgvuldig geëvolueerd naar deze sound, duidelijk op z’n gemak. Wilco (The Album) is daarom net zo essentieel voor de discografie van het gezelschap als de naam van de plaat doet vermoeden.

Verder lezen
1
Muziek

Great Lake Swimmers – Lost Channels

Door aan zondag, april 5, 2009

Het lijkt wel of steeds meer bands de toegankelijkheid opzoeken. Is het dan toch de zucht naar roem en erkenning die het wint van de luwte van de obscuriteit, waar enkel een eenzame muziekjunk zijn licht nog op het werk laat schijnen? Persoonlijk vond ik die beweging vaak angstaanjagend, omdat een eigenzinnige groep muzikanten zomaar haar balsturige geluid kan verliezen in de sterke stroming van vlak klinkende pop. Maar wat is er eigenlijk mis met een lekker in het gehoor liggend stukje muziek? Moet alles dan origineel en experimenteel klinken? Moet er voor elk album weer een nieuw genre uitgevonden worden? Mijn devies is tegenwoordig: geniet er maar gewoon van, die simpele klanken.

Het Canadese Great Lake Swimmers is een dergelijke band die met hun vierde plaat Lost Channels voor een voller en meer bereikbaar geluid hebben gekozen. De groep heeft op de voorgaande albums de liefhebbers weten te bekoren met hun desolate folk met country invloeden. Zeker het debuut en de navolger ervan hebben een sobere productie en bevatten langzame, melancholische klanktapijten. Op het uit 2007 afkomstige Ongiara is het geluid al wat meer opgepoetst waardoor de subtiliteit en zachte stem van frontman Tony Dekker – een combinatie tussen Iron & Wine en Loney, Dear – wat helderder voor de dag komen. Het openingsnummer daarop, Your Rocky Spine, toonde al aan dat de in Toronto gevestigde groep meer in zijn mars heeft dan eenzame slowfolk.

Op Lost Channels duiken de heren dieper in het fenomeen popmuziek. De uptempo nummers, zoals Palmistry en de eerste single Pulling On A Line, doen bij vlagen zelfs denken aan R.E.M. op het toppunt van hun aangeharkte periode. Er is maar één manier om van dit album te kunnen genieten en dat is dit vooroordeel aan de kant schuiven. Dan zullen ook invloeden van bijvoorbeeld de Fleet Foxes en Band of Horses als ook Neil Young komen bovendrijven.

In het begin van het album wisselen de levendige songs de rustige om de beurt af. Halverwege het album luiden kerkklokken de tweede helft van het album in. Vooralsnog tast ik nog in het duister wat de reden van deze tweedeling is, want de band gaat daarna op dezelfde voet verder met atmosferische nummers met als hoogtepunt Stealing Tomorrow. Wellicht is de tweede helft meer vrijblijvend geschreven, in tegenstelling tot wat de goeddoordachte aanstekelijkheid van de eerste helft doet veronderstellen.

Tony Dekker lijkt een voorkeur te hebben voor obscure – of in ieder geval niet alledaagse – opnameplaatsen. Zo werd het debuut opgenomen in een silo ergens in Ontario. Lost Channels is tot stand gekomen in geïsoleerde kerken en kastelen in de Thousand Islands archipel. Een hoop gesleep aan apparatuur voor een schijnbaar onnodige bijzonderheid. Toch rijst het vermoeden dat dit de sfeer van het album ten goede is gekomen; ondanks alle levendigheid en energie van sommige nummers weten de Great Lake Swimmers hun kenmerkende droefgeestigheid en pastorale stemming te behouden. Fans van het eerste uur mogen dus best tevreden zijn. Met hen hopelijk een nieuwe groep luisteraars, die de toegankelijkheid van dit nieuwe album met open armen ontvangt.

Verder lezen
2
Muziek

Wavves – Wavvves

Door aan vrijdag, maart 13, 2009

Je bent tweeëntwintig jaar oud, woont in San Diego, houdt je voornamelijk bezig met surfen en blowen en de golven zijn het enige waar je je druk om maakt. Wat bezielde Nathan Williams – want die naam draagt het personage dat ik bedoel – dan in godsnaam toen hij besloot een bandje te beginnen? Natuurlijk, bij iedere zichzelf niet respecterende, niksdoende en verouderde tiener hoort natuurlijk een beetje herrie maken met vrienden. Maar dat er vervolgens met een lijpe lo-fi cassetteopname op het label Fuck It Tapes alle noiseindiepop hypebands van vorig jaar worden overtroffen lag vast niet in de lijn van de verwachtingen. Nouns van No Age eindigde op nummer drie in de jaarlijst van het alom gewaardeerde Pitchforkmedia, Times New Viking werd de hemel in geprezen en Nathan Williams lacht zo hard dat de pis van zijn lul drupt…

Je bent tweeëntwintig jaar oud, woont in San Diego, leeft in een chaos en maakt je vooral niet druk om de rommel om je heen. Nathan Williams voelt zich er zelfs prettig in. Niet verwonderlijk is de muziek van de bijbehorende band Wavves ook ordeloos. Het rammelt, schuurt, stoort, kraakt en lijkt zonder ook maar enige interesse voor geluid te zijn opgenomen op een jaren ’80 bandrecorder. Wat nou lo-fi, gewoon no-fi. Niet alleen de band draagt de naam Wavves, maar ook de cassette, CD / LP (met extra nummers op Woodsist) en een song. Om de verwarring compleet te maken wordt het aanstaande album Wavvves (ja, met drie v’s) niet op het eerder aangekondigde De Stijl Records uitgebracht maar op Fat Possum, bevat het doodleuk dezelfde songtitels voor compleet andere nummers en is ook nog eens de hoes in dezelfde stijl als de voorloper van vier maanden terug.

Je bent tweeëntwintig jaar oud, woont in San Diego en je bent een liefhebber van popmuziek, maar ook van punk. Het zette Nathan Williams aan om een combinatie tussen typische Californische surfpop à la Beach Boys, destructieve slaapkamerpunk en tweedimensionale analoge noise te gaan produceren. Ik omschreef de muziek van Wavves al eerder als een “oude Beach Boys LP waar een schuurmachine overheen raast”, en dat is nog steeds een waarheid als een koe. De melodieuze zang wordt gedurende veertien nummers weinig subtiel ondergesneeuwd door gitaar en bas met een exces aan distortion. De percussie is simpel maar effectief (veel bekkens) en de gitaarakkoorden dragen diezelfde punkattitude uit. Daarnaast lijkt Nathan ook geïnspireerd door gothics, doen de songtitels Goth Girls, California Goths, Summer Goth, Beach Goth en Surf Goth vermoeden. De rauwe, vuile puurheid op Wavvves is een grote troef, zo ook de zang. Hoe Nathan op No Hope Kids (“Got no car, got no money, got nothing…”) heerlijk nonchalant whahwhawhawha zingt is typerend voor zijn manier van muziek maken evenals zalig aanstekelijk. De uitschieter So Bored is de perfecte soundtrack voor weer een dag op kantoor.

Je bent achtentwintig jaar oud, woont in Middelburg en wou dat je tweeëntwintig jaar oud was, in San Diego woonde en je vooral bezig hield met surfen, blowen, de golven en het nieuwste hypealbum van het jaar 2009 op de wereld zetten. Het is makkelijk scoren om te gaan gillen dat Wavves dé noiseindiepopband van dit jaar is. Want zo wordt er in de pers en op internet al met deze act omgegaan. Maar ontkennen kan ik het gewoon niet. Daarvoor is Wavvves te briljant, energiek en verfrissend. Zullen we deze plaat na de zomer ook nog zo omhelzen? De tijd zal het leren. Check in de tussentijd dit optreden bij Dwars (solo & verkouden, zonder drummer) of hier een recente show in Brooklyn.

Verder lezen
2