Tag archieven: psychedelica

Blackest Rainbow Psychedelica

Het Engelse Blackest Rainbow staat eigenlijk altijd wel garant voor albums van hoge kwaliteit. Dit ondanks het feit dat het label met enige regelmaat een nieuwe stapel neerzet, soms ook met verrassende namen die niet eerder onder deze vlag verschenen. Kort geleden mocht ik Vagabond van Golden Cup en Dune Church van Central Living in mijn collectie verwelkomen, twee platen die ik graag in de schijnwerpers zet.

Golden Cup was oorspronkelijk een duo, gevormd door Luca Massolin (hij runt het 8mm label) en Maurizio Abate. Op de opvolger van het geweldige Sogno Elettrico zijn daar Mathieu Tilly en Jeremie Sauvage bijgekomen, die we nog kennen van de Franse droneband France, dat eerder muziek uitbracht op 8mm. Het maakt de psychedelische jams meteen een stuk levendiger. De openingstrack alleen al is een kwartier durende trip die langzaam opzwelt, met percussie gespeeld door een drummer in complete trance, en een elektrische gitaar en mandoline die samen indrukwekkende hypnotiserende drones neerzetten. Op de andere zijde gaat het er iets rustiger aan toe; een fluit en subtiele elektronica zijn nu de sfeerbepalers, voordat het afsluitende nummer een krachtige draaikolk vormt van zweverige, exotische psychedelica.

Een nieuwe naam aan het front is Central Living, doch zullen de twee leden wel wat belletjes doen rinkelen. Manuel Padding kennen we van het SilverGhosts label, het Haagse Helbaard en zijn DIY elektronica die doorgaans onder het alias City Hands ten gehore wordt gebracht. Steve Gunn zou eigenlijk helemaal geen introductie behoeven, maar om wat geheugens op te frissen: de recente plaat (recensie hier) met John Truscinski zet de American Primitivism-adept op de hoogste trede van hedendaagse gitaristen. Een even verrassende als veelbelovende combinatie dus.

Dune Church, het debuutalbum van Central Living, bestaat uit twee lange nummers, waarop Steve Gunn het voortouw neemt met zijn expressieve gitaarspel. Zijn getokkel is vrij abstract, herinneringen oproepend aan de band waarin hij eerder actief was, GHQ. Dat geeft Manuel Padding de ruimte om het geluid verder aan te kleden met langzaam vervormende lagen elektronica. Soms heeft dit psychedelische effecten op de achtergrond tot gevolg, op andere momenten zijn de zware drones juist hetgeen waar de gitaar op leunt. Nergens zitten de twee elkaar in de weg echter, zodat je – zoals verwacht – van een geslaagde samenwerking mag spreken.

Deze twee releases zijn dus allerminst een uitzondering op die genoemde kwaliteit dat Blackest Rainbow doorgaans biedt. Waar Blackest Rainbow echter ook om bekend staat, zijn de gelimiteerde oplagen, dus wees er snel bij! Overigens worden de lp’s voor het eerst ook geleverd met downloadcodes. Uitermate prettig voor de mobiele luisteraar.

Junzo Suzuki – Ode To A Blue Ghost

Toen Majutsu No Niwa nog gewoon Overhang Party heette, speelde gitarist Junzo Suzuki in één van de hardste psychedelische Japrockbands op aarde. Vandaag de dag is hij actief in onder andere het duo 20 Guilders en Miminokoto, maar vooral ook solo. In 2009 bracht hij op zijn eigen label Plunk’s Plan Ode To A Blue Ghost uit op cdr, en deze krijgt nu geheel terecht een heruitgave op Utech Records, met prachtig nieuw artwork.

Met zijn Fender Stratocaster en Gibson Les Paul start Suzuki in de eerste instantie subtiel. Het duurt ruim zes minuten voordat we een variatie horen op zijn minimale getokkel, dat klinkt als een soundtrack voor een donkere, mysterieuze film. Maar het geluid zwelt aan in deze twintig minuten durende openingstrack, waarbij agressief en nerveus gitaarspel langzaam een muur van noise optrekt. Naar het einde toe heb je zelfs de neiging het volume naar beneden aan te passen, zo’n contrast vormt het met de start van het nummer.

Het tweede bedrijf Beyond The Yellow Clouds trekt de lijn door waarmee het album was gestart: met sfeervolle drones die een onderhuidse spanning met zich meedragen, gevoed door venijnige, uit de maat springende riffs. Over riffs gesproken, Shivering Larry’s Last Freak Out is er vol van. Dit is waar we Junzo Suzuki van kennen uit het verleden: maniakaal repeterend, psychedelisch en snoeihard. Oorsmeer maakt plaats voor een gigantische golf feedback die ruim acht minuten aanhoudt. Het afsluitende Studies For Three Broken Canes Of Dr. Dream moet het juist weer hebben van ambient en drone, waarbij het klinkt alsof Suzuki zijn gitaar met de strijkstok bespeeld. In dertien minuten laat de Japanner wederom horen hoe goed hij is in spanningsopbouw en het creëren van een pikzwart muzieklandschap.

Ode To A Blue Ghost is een album geïnspireerd door de klassieker Blue Ghost Blues van Lonnie Johnson, pionier in de jazz- en bluesmuziek, uit circa 1927. De raakvlakken worden misschien niet direct duidelijk, hoewel er legio zijn te vinden. De muziek van de Japanner is allesbehalve vrolijk bijvoorbeeld, en draagt dikwijls een donkere, spookachtige sfeer met zich mee. En zoals blues draait om repetitieve akkoorden, zo creëert Junzo Suzuki ook massieve soundscapes met behulp van repeterende aanslagen en effecten. Ja, ik zou een walvis nog met een banaan kunnen vergelijken. Feit blijft, dat Ode To A Blue Ghost een album is dat in iedere kast van de experimentele muziekliefhebber niet zou misstaan.

Bear Bones, Lay Low – El Telonero

Ruim drie jaar geleden kwam Ernesto Gonzáles onder zijn Bear Bones, Lay Low moniker nagenoeg vanuit het niets aanzetten met Vallée de Dith. Ik vind het nog steeds een geweldig album: psychedelische kraut jams gecombineerd met oude elektronica en mistige drones, een losgeslagen verlengstuk van zijn bijdrage aan de Vlaamse act Sylvester Anfang II. Vandaag komt dan eindelijk de opvolger uit, El Telonero.

Hoewel drie jaar een behoorlijk lange periode is, heeft Ernesto niet stilgezeten. Hij ging zich focussen op synthesizers, kocht nieuwe instrumenten en luisterde naar platen van Tangerine Dream, Mort Garson, Bruce Haack en de net als Ernesto in Venezuela opgegroeide Angel Rada. Veel releases hebben we in de tussentijd niet kunnen verwelkomen, maar zijn cassette Smoked The Whole Thing op Sloow Tapes liet al horen dat het gitaargeluid van het vorige album naar de achtergrond is gedrongen, en plaats heeft moeten maken voor stroperige synthgeluiden. Nog steeds met een hallucinerende jaren zeventig vibe, doch met andere referenties.

Op El Telonero rukt Bear Bones, Lay Low zich los van het jam-gebeuren en waagt zich met analoge toetsen, oude drummachines, tapes en sampler aan een liedjesstructuur. Zoals gezegd met verwijzingen naar de oude synth meesters van weleer, een ding dat vandaag de dag wel vaker opduikt. Ernesto heeft hierin één pluspunt, waarmee hij boven de massa uitstijgt: zijn speelse naïviteit. Nummers als Hazy Frog en Bien Gracias bevatten pakkende elektronische melodieën die aan de ene kant lijken te zijn ontsproten aan een verstoord kinderbrein, en aan de andere kant aan een gelouterde popgod. Luister ook maar eens naar het in tweeën opgedeelde Dunas/Goofin’, een proggy surfsong die even verder transformeert in een synthsolo waarbij het moeilijk is niet met het duivelse deuntje mee te fluiten.

Ernesto heeft zijn ziel gelukkig nog niet helemaal verkocht aan de melodie. Veel van de elementen die op de voorgaande releases aanwezig waren, zijn ook op El Telonero terug te vinden: exotische psychedelica, sinistere dub ambient en een gezonde dosis kolder. Het is dan ook een uitstekend album om de geest mee te verruimen. A Fourth Ring is een mooi voorbeeld, of Persona, waarbij de gitaar ook weer even opduikt.

El Telonero mag dan een eerbetoon zijn aan de openingsact in het algemeen, dit album katapulteert Ernesto naar de “top of the bill”, een hoofdprogramma waardig. Het is een geweldige plaat dat de zomer in vuur en vlam gaat zetten. Aanschaffen die hap, digitaal of op cd/lp via KRAAK. Al was het alleen al vanwege de intrigerende hoes, die je laat afvragen wat er in hemelsnaam aan de hand was toen die foto werd genomen.