Tag archieven: Pure X

Pure X – Pleasure

Sinds de cassette Future Nostalgia eind 2009 verscheen, wist ik het: Pure X heeft de potentie om een geweldig debuutalbum te maken, dat met gemak boven de grijze massa uitstijgt. De band (voormalig Pure Ecstasy, voortgekomen uit Silver Pines) voedde die gedachte behoedzaam met de kwaliteitssingles Easy, Voices en de split 7” met Sleep∞Over. Eerder dit jaar konden we op de 10” Chain Reflection (korte recensie hier) al horen hoe het er in de oefenruimte aan toeging, en het label Acéphale zorgde recentelijk ook nog eens voor een best-of-so-far You’re In It Now op 12” vinyl. Maar het wachten was op een full-length release die alle beloftes in één keer zou inlossen.

Welnu, de eerste creatie van dit trio uit Austin dat zich een album mag noemen draagt de naam Pleasure. Een verboden genot, afgaande op de bondage accessoires die op de hoes prijken. Voor de rest ziet de voorkant eruit alsof we op het punt staan een streekroman open te slaan, waarin romantiek en tragedie hand in hand gaan. Zo gek is die omschrijving niet voor de muziek van Pure X. De gitaarakkoorden verdrinken in een diep, donker moeras van distortion en echo’s, terwijl de plakkerig geworden bas en drums zich ternauwernood aan een rottende boomwortel kunnen vastklampen, er met de snelheid van een slak uitkruipend. Zanger en gitarist Nate Grace vindt dat het juiste moment om liefdesliedjes te gaan zingen. Ook daar klinkt overigens een hoop pijn door, getuige de in falset gezongen “oohs” en “uuhs” en de lange uitlopen aan het einde van ieder couplet.

Ondanks dat de naam noodgedwongen werd ingekort (een zanggroep uit San Francisco had al eerder de naam Pure Ecstasy uitgekozen) is de werking van de mdma er niet minder op geworden. De door Galaxie 500 geïnspireerde slowcore wordt dermate beheerst door vertragende, vaagmakende pedaaleffecten dat er onherroepelijk een trip indaalt, de tijd wordt vergeten en de gedachten afdwalen naar gelukkigere momenten op een warm en zonnig strand. Ja, ook relaxte surf- en sixtiespop zijn niet ver weg, zelfs The Jesus And Mary Chain of My Bloody Valentine niet, zonder dat die invloeden gevolgen hebben voor het kenmerkende geluid. Want veel is er niet veranderd, als we de nieuwe nummers afzetten tegen twee oudere singles (Easy en Voices) die het album hebben gehaald. Misschien is de samenhang ook wel te danken aan het feit dat alle tien de tracks live zijn opgenomen, zonder overdubs. Wie goed luistert, hoort de band af en toe een foutje maken. Authentiek en eerlijk.

Pure X – Dry Ice

Met dit debuutalbum maakt Pure X de belofte meer dan waar en ontworsteld zich ermee aan de hype, door diverse muziekblogs aangewakkerd. Ze nestelen zich comfortabel tussen andere hip gevonden psychedelische lo-fi bands die Amerika de laatste paar jaar rijk is geworden. Pleasure kwam daar begin deze maand uit op lp en cd, Europa volgt in augustus (ik kon niet wachten).

April 2011

1. Grouper – A I A
Het beste album van deze topmaand is toch wel het langverwachte vervolg op Dragging A Dead Deer Up A Hill van Grouper. Twee albums eigenlijk, die garant staan voor ellenlang dromerig luisterplezier. Maar dat typte ik natuurlijk hier al.

2. Julian Lynch – Terra
Zie ook het vorige bericht op deze site. Een heerlijk ontspannen plaat die niet té slow is en ook een hoop uitdaging bevat. Ik was het eigenlijk al, maar na Terra kun je mij definitief als “fanboy” classificeren.

3. Panda Bear – Tomboy
Animal Collective, wie kent ze nog? Bandlid Noah Lennox heeft rond zijn soloalbum een hype gecreëerd die Merriweather Post Pavillion doet vergeten. Door zorgvuldig geplaatste singles waren de verwachtingen halverwege april dermate hooggespannen dat Tomboy met meeste besproken onderwerp op internet werd, meer nog dan de Royal Wedding. Misschien wel terecht, want het vorige album Person Pitch wordt ruimschoots overtroffen: knap gemaakte popmuziek met als kern lichtvoetige elektronica zoals we die van Animal Collective kennen. Lennox’ stem (Beach Boys, anyone?) is de mooiste en zuiverste van de groep en daarom een genot om naar te luisteren. Waar Panda Bear wel verschilt met de hype van twee jaar terug is in de dansbare ritmes die duidelijk op een lager pitje staan. Tomboy is daarom wat minder energiek, meer ontspannen en natuurlijker. En in tegenstelling van hoe de meerderheid er over lijkt te denken, vind ik het orgeltje in de gelijknamige single wél een welkome toevoeging.

Panda Bear – Last Night At The Jetty

En verder…
Er is vast wel een religie die in april 2011 de Apocalyps heeft voorspeld. Onze vriend Bill Callahan heeft er in ieder geval een soundtrack bij gemaakt, getuige de titel van zijn vijftiende album. De man met misschien wel de mooiste stem in het country / folk genre verrast geen moment maar doet zijn gebruikelijke ding. En dat alleen levert al een hele mooie plaat op. Ook mooi is The Driver van de in Brussel wonende kunstenares Félicia Atkinson, op Hibernate Records. De cd versie, gelimiteerd tot vijftig exemplaren, is verpakt in een poezelig tasje met ansichtkaart, en bevat ook nog eens prachtige, fluisterende ambient. Meer goede ambient kwam afgelopen maand van Bohren & Der Club Of Gore (met jazzy elementen, korte recensie hier) en bijvoorbeeld Hauschka. Deze laatstgenoemde brengt met zijn achtste album Salon Des Amateurs minimal techno door klassieke instrumenten wel erg dichtbij. Mocht je lichte muziek zoeken doch ook met enige vocale kwaliteit dan is Viscera van Jenny Hval een dikke aanrader.

Toch wat meer stevige gitaarmuziek gewenst? Mij beviel Mazes van Moon Duo uitstekend. Broeierige, spacy en hypnotiserende shoegaze met een orgel. Zeker niet minder duizelingwekkend is het album People van Skeleton$. Met jazzy ritmes stuitert de poprock van de vijfkoppige formatie uit Brooklyn namelijk alle kanten op. Het gelijknamige album van Family Portrait valt weliswaar ook onder de noemer “rock” maar is een stuk relaxter. Spontane en psychedelische lo-fi uit het hoekje van Ducktails en co. Voor nog meer psychedelica kan je gerust de 12” ep You’re In It Now van Pure X bestellen. De vier beste nummers van deze band tot nu toe zijn hier verzameld door Acéphale, in aanloop van het eerste volledige album. Koninginnedag hebben we ook weer achter de rug, daarom ook nog een Nederlandse tintje: Knalpot heeft in april de ep Sauce afgerond en deze is te downloaden via bandcamp (voor niets, als u wilt). Bliepjesrock galore!

Moon Duo – Mazes

Pure X – Back Where I Began

Pure X

Deze middag bracht de postbode de 12” Chain Reflection van Pure X, de band uit Austin die eerder bekend stond als Pure Ecstasy. Ruim tien maanden geleden sprak ik hier al hooggespannen verwachtingen uit over het debuutalbum. Zover is het helaas nog niet, maar Chain Reflection blijkt een prima zoethoudertje.

Het doorzichtige, labelloze vinyl is verpakt in losse vellen vellum en karton, wat onhandig is maar dan in ieder geval bijzonder. Zo ook de muziek. Wie verwacht dat de band voortborduurt op de spaarzame singles Easy en Alexandria komt bedrogen uit. De beide kanten worden gevuld door langgerekte jams van een minuut of elf met weinig structuur, ritmes of zang. Van de beoogde hazy popliedjes is in ieder geval nog weinig te merken. Wat blijft is Pure Psychedelica. Losjes gespeelde akkoorden met veel echo, dromerig en rustig voortkabbelend. Hopelijk een voorzichtige blauwdruk van hoe het uiteindelijke debuutalbum gaat klinken. Proef alvast de sfeer op soundcloud.

Chain Reflection 1 by PURE X
Chain Reflection 2 by PURE X