Tag archieven: recensie

Januari 2011

De eerste maand van het jaar zit er weer op. Januari is doorgaans niet de meest blije maand van het jaar, maar toch hebben er een aantal releases het daglicht gezien die mij aardig wisten op te vrolijken. Naast het experimentele geneuzel van Ignatz en Richard Youngs (zie voorgaande berichten) kwamen bijvoorbeeld The Decemberists met een terugkeer naar de “roots” op het album The King Is Dead. Schijnbaar beïnvloed door het bluegrass zij-project Black Prairie en de achteraf matige ontvangst van de overdreven rockopera The Hazards Of Love spelen country en roots nu weer een grote rol. Zo hoor ik ze toch liever.

Iemand die zich steeds meer van zijn roots verwijderd is Iron & Wine, het pseudoniem voor de singer-songwriter Sam Beam. Waren de liedjes vroeger van zijn eerdere albums kaal, klein van productie en neerslachtig in sfeer, op Kiss Each Other Clean maakt hij er een kleurrijke en feestelijke luisterervaring van. Onder andere saxofoon, koortjes en funky baslijnen zijn aan de instrumentatie toegevoegd. Ook een liefhebber van zijn oudere werk als ik kan deze nieuwe plaat uitstekend waarderen. De draagkracht van de gevoelige stem van Sam Beam is nog steeds groots, wat van Kiss Each Other Clean een logisch en welkom vervolg op zijn eerdere albums maakt.

Verrassing in januari was toch wel de kwaliteit waarmee Destroyer aan kwam zetten op zijn negende plaat Kaputt. De Canadese Dan Bejar stond bekend als een lo-fi slaapkamerfolk solobandje, geëvolueerd door aanwezigheid in bands als The New Pornographers en Swan Lake. Nu kan hij zo op de radio met zijn softpop van het ergste soort. Zwoele melodieën, geile duetjes, vloeiende deuntjes vanaf de saxofoon, het is allemaal aanwezig. Maar het klinkt allemaal zo verdomd lekker.

Nog meer lekkers komt onder andere van Ducktails, Jürgen Paape en de verzamelaar Hidden Landscapes. Eerstgenoemde doet dat met het derde album III: Arcade Dynamics, dat bol staat van Hawaiiaans getokkel en tropische sferen, verpakt in lo-fi psychedelica. Bij mede-oprichter van het Keulse label Kompakt, Jürgen Paape, werd het weleens tijd dat er een album uitkwam. Kompilation verzamelt tien jaar productiewerk in de minimal house-stal van dat label, wat dit album direct tot een klassieker maakt. Hidden Landscapes is een verzamelaar van het Audio Gourmet netlabel dat voor de verandering van een fysieke release wordt voorzien. Ambient en elektronica geïnspireerd door de winter doch verwarmend door de mooie klanken. M. Ostermeijer, Nicola Ratti, Martin Herterich en het Nederlandse Machinefabriek bevinden zich onder de bijdragen.

De leukste ontdekking van januari was Boy Friend, een duo dat wordt gevormd door de twee dames Christa Palazzolo en Sarah Brown, die eerder bij Sleep∞Over waren te horen. Ik wacht met smart op ander werk van Memoryhouse, één van mijn favoriete chillwave acts. Met deze digitale ep Boy Friend moet ik die tijd wel kunnen overbruggen: heerlijke dromerig, volgepropt met echoënde keyboards en lieflijk hypnotiserende zang. Luister hieronder.

Elektrisch

De belofte van enige tijd geleden dat er na alle elektronische muziek weer wat meer folk op de website zou verschijnen, ben ik niet geheel nagekomen. Of geheel niet, dat mag u zelf invullen. In mijn onvoorspelbare muzikale belevingswereld spelen de laatste tijd heel voorspelbaar opnieuw albums af, die sterk gerelateerd zijn aan elektronische muziek. Of het ís gewoon elektronische muziek, dat mag u zelf invullen.

Warp (ja, die weer) pakt groots uit met het debuut van Brian Eno op het label. Zijn pionierende ambient albums alsMusic For Airports en Apollo: Atmospheres and Soundtracks staan nog steeds fier te pronken in mijn kast, maar die verbleken bij de drie verschillende en sommige zeer uitgebreide edities van Small Craft On A Milk Sea. Pionier kun je Brian Eno vandaag de dag niet meer noemen. En toch, voor een kerel van boven de zestig gaat hij nog aardig met zijn tijd mee. Small Craft On A Milk Sea klinkt als een modern album dan zeker niet tijdloos is. Gitaren kwamen wel vaker terug in zijn muziek, ook wat de ambient albums betreft. Op zijn nieuwe album neemt het instrument – na een paar opwarmertjes – echter een dermate grote rol op zich dat ik de vergelijking met een ander geniaal shoegaze-dance album van dit jaar niet meer uit de weg kan gaan. Trentemøller deed dat met zijn Into The Great Wide Yonder al. Dat doet niets af aan de kwaliteit van Brian Eno’s kunstje.

Piiptsjilling’s Wurdskrieme is van een hele andere orde. De muziek is weliswaar elektronisch van aard, maar is tevens erg organisch. Piiptsjilling is het project van een viertal zeer getalenteerde muzikanten en kunstenaars uit verschillende delen van Nederland. Het zijn de Friese broers Jan en Romke Kleefstra die een stempel op het geluid drukken, daar waar de klanken van Rutger Zuydervelt aka Machinefabriek er omheen improviseren. Mariska Baars behoort ook tot collectief, waarin zij met haar stem en gitaar volledig is geïntegreerd. Op electro-akoestische wijze worden dromerige soundscapes gecreëerd, waarin de natuur centraal staat. De gedichten in Friese taal van Jan Kleefstra, somber en schijnbaar misantropisch voorgedragen, versterken dit. De taal geeft Wurdskrieme zeker iets bijzonders mee. Het meeste luisterplezier wordt echter bereikt door muziek en poëzie als geheel te zien, want ze zijn op deze plaat om ingenieuze wijze met elkaar verweven.

Naar bovenstaande releases luisterde ik met enige vooroordelen. Brian Eno en Machinefabriek hebben bij mij gewoon een naam, en worden daarom bij voorbaat al subjectief benaderd. Datzelfde gebeurt bij De Tuinen, maar dan om een andere reden. Koen van Bommel woont weliswaar niet meer in Middelburg, maar is er nog regelmatig te vinden, al dan niet als dj Sir Winston Churchill. Met zijn botanische project maakt hij kosmische ambient die mij doet denken aan het oudere werk van Raison D’être gecombineerd met krautklanken. Zijn albums zijn gewoon gratis verkrijgbaar; het luisteren ervan is een uitstekende voorbereiding voor het optreden eind november op het Avonduren festival.

Broderick

Het regent. Het is donker. Een avond om binnen te blijven en jezelf aan het haardvuur te warmen. Het liefst nog met muziek die zachtjes de slaap opwekt doch niet doorzet. Klanken die ontspannen en toch spannend genoeg zijn om het gehoor te blijven boeien. Melancholie zo overtuigend gebracht dat je er weer vrolijk van wordt. Genieten in een roes. Voor dit soort praktijken hoef je tegenwoordig helemaal niet meer thuis te blijven: bij Avonduren kan men alles vinden wat men nodig heeft op een druilerige herfstavond. Dat was zeker het geval afgelopen vrijdag, de eerste keer dan Middelburg werd bezocht door Peter Broderick.

Hij stond al vaker op deze site. In januari van vorig jaar beloofde ik na de release van Home dat we nog wel meer van Broderick zullen horen. Ook op piano. En zo geschiedde. Broderick strooide werkelijk met releases de afgelopen twaalf maanden: 4 Track Songs, Blank Grey Canvas Sky, Music For A Sleeping Sculpture Of Peter Broderick, Music For Falling From Trees, Ten Duets, How They Are en de meest recente Music For Contemporary Dance. Het schijnt dat hij bezig is met een opvolger van het singer-songwriter album Home (naast wat een magistrale samenwerking moet worden met Nils Frahm), maar de laatste tijd heeft hij zich vooral geconcentreerd op de klassieke muziek en piano.

How They Are is een spontaan album geworden. Zo verzon hij het openingsnummer rijdend in de auto, bij gebrek aan een werkende radio. Door een knieoperatie was Broderick ook een tijdje aan huis gebonden. Je kunt dan natuurlijk bij het haardvuur gaan zitten, maar bij de multi-instrumentalist stroomt muziek door de aderen. In vier dagen tijd nam hij misschien wel zijn meest pure album op. Wanneer het tweede nummer Human Eyeballs On Toast – om één van de zeven hoogtepunten te benoemen – begint, word ik meteen in het weemoedige hart geraakt. How They Are is in Middelburg het middelpunt van Broderick’s set in de stemmige kamer. Ik geniet.

Music For Contemporary Dance is anders. Het tweeluik bestaat uit composities die gemaakt zijn voor choreografieën, zoals de titel impliceert, en zijn daarom volledig instrumentaal. Wanneer dat ook nog wordt gepresenteerd op doorzichtig vinyl, ben ik helemaal gelukkig (ja, ik koop steeds meer vinyl, daarover later wellicht meer). De piano verdwijnt naar de achtergrond en de liefde voor strijkinstrumenten en elektronica wordt zichtbaar, zonder dat de muziek niet meer te classificeren is als klassiek. Men kan mij gerust wereldvreemd noemen wat betreft dansvoorstellingen. Toch kan ik me goed voorstellen dat er uit pompeuze en orkestrale stukken als Understanding iets sierlijks uit de bewegende mens te halen valt. Meer dan de beelden van Broderick die bij Avonduren ogenschijnlijk eenvoudig wisselt van instrument heb ik niet nodig.

Wat de albums betreft durf ik nog geen voorspellingen te doen, maar het optreden bij Avonduren zorgt er in ieder geval alvast voor dat Peter Broderick in een jaarlijstje beland met mijn naam eronder. Met overigens ook een grote pluim voor het voorprogramma Tsukimono, waarvan ik graag meer had gezien dan het kwartiertje dat hij nu zijn kunsten liet horen. Het verslag dat ik namens 3voor12/Zeeland schreef, is hier te lezen.