Tag archieven: recensie
Muziek

Somatic Responses – Reformation

Door aan woensdag, juni 3, 2009

Somatisch betekent letterlijk lichamelijk, in relatie toch het lichaam en niet tot de psyche. Het is een verrassende tegenstelling in de artiestennaam van de gebroeders John en Paul Healy uit Ammanford, Wales. De mechanische elektronica van Somatic Responses doet namelijk bijna gerobotiseerd aan en heeft weinig menselijks. Wandelend door een nauwelijks verlichte fabriekshal waar enkel machinale armen door de kille lucht zwaaien geeft een beeld van de sfeer die al sinds 1992 geproduceerd wordt onder deze naam. Een duistere sfeer die bepaald wordt door de psyche.

Staat hun naam bol van antithese, hun eindeloze streep van releases is zeer eenduidig. Somatic Responses heeft zijn eigen niche uitgevonden binnen de elektronische muziek; een combinatie tussen rauwe idm, een softe vorm van breakcore, gruizige clicks & cuts en oude rave in een modern jasje. De duisternis in de klanken van Somatic Responses doet de mondhoeken omlaag krullen. Of omhoog, het is maar hoe je het bekijkt. De kwaliteit is namelijk al veertien jaar torenhoog.

Ik beschouw mijn eerste kennismaking Augmented Lines uit 2001 nog steeds als het muzikale hoogtepunt. De gebroeders Healy bleven daarna redelijk trouw aan Hymen, alhoewel ze aardig hebben lopen hoereren bij andere labels. Eén daarvan is het Berlijnse Ad Noiseam, welke onder leiding staat van Nicolas Chevreux. Chevreux had ten tijde van de release van Augmented Lines weer mijn favoriete online magazine voor elektronische muziek, Recycle Your Ears, nu helaas ter ziele. Het nieuwe album genaamd Reformation vindt weer zijn release op Ad Noiseam. Zo zie je maar weer dat in een kleine wereld de kwaliteit elkaar altijd weet te vinden.

Reformation is een treffende titel. In tegenstelling tot wat ik net eerder beweerde, zijn de heren op deze release op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging, een ander geluid. Grote inspiratie is vandaag de inmiddels al naar het vasteland overgewaaide Britse dubstep hype, waarbij het woord “hype” inmiddels met een vaatje zout genomen kan worden. Menigeen zal zich afvragen of Somatic Responses hiermee een goedkope slag wil slaan, of dat ze serieus op zoek zijn gegaan naar een reformatie van de instrumentatie en gevoel die de muziek altijd al uitstraalde.

De oudere liefhebber hoeft heus niet direct in paniek te raken. Het aangename wordt duchtig met het noodzakelijke verenigd op Reformation. Het geluid is dieper, meer drukkend maar zeker niet minder duister of ingenieus dan het voorgaande werk. Het typische synthetische, mechanische lawaai is nog steeds aanwezig maar is wellicht wel gewoon wat meer met de tijd meegegaan. Eén ding is in ieder geval zeker: Reformation is geen goedkope kopie van het huidige dubstep geluid. Als Skream!, Benga, Burial of Kode9 fan kan je een gemakkelijk luistersessie namelijk vergeten. Dit album is een uitdagende manier om het genre een nieuwe dimensie mee te geven, en gelijk het geluid van Somatic Responses onder een verfrissende douche te dompelen.

De frequenties van de diepe, zware wobble bass kunnen nauwelijks verwerkt worden door mijn koptelefoon. Rauw als een vers geslacht schaap draait de lopende band onder begeleiding van donkere ambientstukken richting de kamer waar de buiken geopend worden. Zoals het goede dubstep betaamd wordt de maag met een goede basversterker gestimuleerd om in beweging te komen. Ondertussen ritselen er als een opgefokte ratelslang allerlei elektronische effecten rond je oren. De bliepjes zijn de artificiële insecten die je gedoogd.

Reformation is geen afwisselend album, maar weet gedurende ruim veertig minuten de balans te vinden tussen noise, warmte, afstandelijkheid en intimiteit. Wat mij betreft is er daarmee weer een nieuw deugdelijk hoofdstuk aan het boek van Somatic Responses toegevoegd.

Verder lezen
0
Muziek

Au Revoir Simone – Still Night, Still Light

Door aan maandag, mei 4, 2009

De natuur is “helemaal in de war geraakt”, stellen natuurwaarnemers en wetenschappers vast. Bomen en struiken bloeien uitbundiger maar korter, vlinders die al jarenlang niet meer zijn gezien, duiken ineens op en in de Zeeuwse Delta is sprake van een explosie van rosse sterslakken. Op een terras in de Zeeuwse hoofdstad dacht ik zelfs al een Papio hamadryaste ontwaren. Dit allemaal komt door het heerlijk lenteachtige, bijna-zomerse nieuwe album Still Night, Still Life van Au Revoir Simone.

De muziek van Au Revoir Simone wordt gemaakt door drie hippe hippie meiden genaamd Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart. In plaats van dat de folkachtige aankleding en geluiden zijn oorsprong vindt op een desolate boerderij in Nebraska, komen de dames gewoon uit Brooklyn. Na twee albums (bekend geworden door David Lynch) en een mislukt remix album overtreffen ze met Still Night, Still Life al hun vorige werk. De vorige platen moesten het in mijn optiek vooral hebben van enkele uitschieters, maar de nieuwe nummers zijn één groot hoogtepunt.

Folk muziek zonder folkinstrumenten; veel keyboards, weinig variatie. Qua technische muzikaliteit zitten ze op hetzelfde niveau als de film waar ze hun naam aan ontlenen. De muziek is eigenlijk niet meer dan kinderlijk eenvoudige synthpop, rustig voorkabbelend à la Air, ondersteund door een ritmebox. Echter weten de dames een kil elektronisch geluid goed te verbergen en een juist organisch geluid neer te zetten, zelfs met hun orgelmelodietjes die soms uit kinderhanden lijken te komen. Dat natuurlijke, ongecompliceerde geluid is ook hun enige connectie met folk muziek, want eigenlijk is alles elektronisch, met referenties als Stereolab en Young Marble Giants.

De sterkte is vooral de melodramatische romantiek bezongen door meerdere stemmen. Daarvoor hoeven ook de teksten niet diepgaand te zijn. Op het moment dat je denkt dat de simpele synthesizer klanken je teveel worden op Knights Of Wands raakt de enige zin en tevens charmante refrein “Oh joy, I can see you. It’s all I want”, je hart. Wat lief. Blijdschap maakt meester van je. Het nummer Only You Can Make You Happy doet er overigens nog een schepje bovenop, op een ironische manier. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Daarvoor heeft ook producer Thom Manahan (al eerder onder andere Vetiver) mede gezorgd.

Met de lente en stijging van temperaturen komen ook de insecten weer tevoorschijn. Net als je dacht dat je vorig jaar de laatste plooivleugelwesplarve (leuk galgje woord) met een ongetest chemisch goedje had bewerkt, vliegt er weer een volgroeide in je oor. Allemaal op zoek naar zoetigheid. Aangezien ik geen Fanta drink, moeten deze beesten haast wel afkomen op de mierzoete folkpop van Au Revoir Simone. Still Night, Still Life is namelijk niet weg te slaan uit de diverse mediaspelers die ik gebruik. En dat gaat nog wel even zo duren. Zelfs in het nachtelijk donker lijkt de zon te schijnen.

Verder lezen
0
Muziek

Shogun Kunitoki – Vinonaamakasio

Door aan vrijdag, april 10, 2009


Shogun Kunitoki: Riddarholmen from Sami Sänpäkkilä on Vimeo.

Vier mannen, drie brillen, twee orgels, één drumstel. Ook wel bekend onder de bizarre naam Shogun Kunitoki. Dit Finse kwartet uit de stal van Fonal heeft meer dan twee jaar gewerkt aan de opvolger voor het debuutalbum Tasankokaiku, en het resultaat Vinonaamakasio mag er ook weer zijn. Dat is, als je van een goede portie retro-futuristische post-rock met een psychedelisch sausje houdt.

Bij het label Fonal denken de meesten aan de sprookjesachtige en ongewone Finse folk van Islaja, Paavoharju en Elenoora Rosenholm. Shogun Kunitoki is daarin anders. Met in de hoofdrol de dubbele orgels die als een wildstromende waterval over het gehele geluid worden gestort, is dit kwartet een stuk intenser dan de andere artiesten op het label. Anderzijds zou ik geen alternatief passend platenlabel kunnen bedenken, want wat de Finnen uit hun instrumentarium toveren is uniek te noemen.

De oude orgels klinken anders dan een Hammond of Farfisa, maar wel zeer authentiek. Daarmee krijgt het analoge geluid van de band iets nostalgisch mee, een fraai contrast vormend met de nieuwere elektronica dat de muziek in de details verder opleukt. De door krautrock geïnspireerde drumpartijen houden de instrumentale nummers daarnaast meer dan levendig, zodat er geen overdosis aan orgels ontstaat.

De opbouw en intensiteit van de nummers zijn een overduidelijke knipoog naar post-rock, zoals op de nummers Mulberg, Riddarholmen en het uitgesponnen Holvikirkko. Ik moet denken aan het laatste album What We Must van Jaga Jazzist, maar dan op orgels. Van een doordachte compositie is echter geen sprake, want volgens Jari Suominen, één van de organisten, zijn de stukken gebaseerd op pure improvisatie. Dat dit in combinatie met het voortdurend gehamer op oude orgels enig psychedelisch effect veroorzaakt, is begrijpelijk, maar niet vervelend. Het razende samenspel van het viertal houdt je met beide benen op de grond.

Voor de echte liefhebber heeft Shogun Kunitoki iets bedacht dat alle knutselende nerds overstag zal doen gaan. Op het vinyl van de LP versie zijn een aantal animaties aangebracht, die zichtbaar worden zodra de “magical Shogun Kunitoki Strobe Light” op de draaiende plaat wordt gericht.  Deze speciale lamp is te bestellen op de website van de band. Daarop zijn hele soldeerinstructies te zien hoe de lamp geassembleerd dient te worden. Licht uit en magisch Fins lampje aan, en er gaat een wereld voor je open. Of niet. Op het gebied van eigenzinnigheid en originaliteit heeft Shogun Kunitoki in ieder geval al gewonnen.

Verder lezen
1