Tag archieven: recensie

Squarepusher – Numbers Lucent

Hoppa! De zondagkater wordt in één vlaag van levensvreugde weggeblazen door dit laatste souvenirtje van Tom Jenkinson. In navolging van de vorig jaar uitgebrachte Just A Souvenir, brengt Squarepusher een exquisite nageboorte in de vorm van de EP Numbers Lucent. Was Just A Souvenir een tochtje in de Fata Morgana van de Efteling, dan is Numbers Lucent de draaikolk die je nietsvermoedend tegenkomt in de wildwaterbaan van de Piranha.

Breakcore, het buitenechtelijke kindje van rave en drum ’n bass, je moet er van houden. De hersenkwabben worden gehusseld in de schedel, je voeten raken in de knoop wanneer je erop probeert te dansen, de maag keert zich om van de harde bassen. Deze 25 minuten durende wekker van Squarepusher borduurt verder op de ingeslagen weg van het hoogstaande volledige album: veel funky en jazzy ritmes, gestuurd met de sublieme beheersing van Tom op de bass. Just A Souvenir heeft echt een vredig jazzgevoel, voor zover dat kan bij stuiterende IDM / breakcore. In dat laatste is Numbers Lucent echt anders. Dit keer wordt terug gegrepen naar een karakteristiek jaren 90 ravegeluid met harde agressieve beats.

De opener Zounds Perspex strooit gretig met Hammondorgeltjes, heerlijk pakkende acid melodietjes en op en neer deinende jungle beats. Het tweede nummer Paradise Garage heeft ook weer orgels als basis, maar wordt hier aangevuld door een enorm funky baslijn en dito breakbeats, evenals spacy deuntjes. Een schot in de roos. De opvolger Heliacal Torch doet de temperatuur, zoals de naam al impliceert, stijgen met meer bruutheid. De melodie is hier echter vrij zwak, wat het nummer geen echte smoel geeft. Star Time 1 is onmiskenbaar een verwijzing naar de openingstrack op Just A Souvenir, daar Star Time 2 geheten. De funk (met hoofdletter F) keert terug en de melodie is lieflijk en zacht. Natuurlijk blijven de als een stroboscoop flikkerende beats je hersencellen teisteren. Op de laatste twee nummers trekt Jenkinson alle registers open wat betreft nu-skool rave. Sommige mensen omschrijven The Klaxons als new rave. Dat die dansende kinderpunk niets met rave te maken heeft, en Squarepusher wel, dat mogen hopelijk duidelijk zijn. Zo niet, dan laat de vijfde track Arterial Fantasy, die de speakers doet bewegen van de snoeiharde basdrums, je voor even in de waan van de jaren 90. Fel, driftig en toch melodieus. De afsluiter met de geweldige titel Illegal Dustbin laat de decibelmeters verder doorslaan naar rood. Een mash-up van gabber, metal en drum ’n bass holt je oorschelpen van voor tot achter uit.

Tom Jenkinson bewijst maar weer eens wat een begenadigd producer hij is. Zijn kunsten op de bassgitaar zijn ongekend voor een artiest in de elektronische muziek. Numbers Lucent overstijgt zijn grote broer misschien niet qua muzikaliteit, maar wel qua belevenis. Wat een energie!

Alela Diane – To Be Still

Nevada City, Californië. Een klein mijnstadje met nauwelijks drieduizend inwoners, ergens in de 19e eeuw gesticht tijdens de goudkoorts. Een typisch Amerikaanse dorpje met uitzicht op de bergtoppen. Net als in iedere andere Amerikaanse vlek op de landkaart drinken de inwoners zwarte koffie en eten ze ”pie” in het plaatselijke café. Niets bijzonders. Je zou zelfs zeggen: saai. Toch heeft Nevada City iets bijzonders. Op zo weinig inwoners is het aantal dorpse muzikanten dat de lokale boerenschuur is ontstegen, opmerkelijk te noemen. Ik doel uiteraard niet op Supertramp-oprichter Roger Hodgson, maar op twee jonge dames die zich de laatste jaren aardig hebben laten gelden in het nieuwerwetse folk genre. Harpiste Joanna Newsom met haar eigenzinnige stem, en Alela Diane met bescheiden herder-uit-de-bergen-folk zijn voor mij de belangrijkste (voormalige) inwoners van Nevada City.

Over Joanna Newsom gaan we het nu even niet hebben (hoewel ik toch wel even wil laten vallen dat haar twee albums tot het beste in het genre behoren). Leeftijdsgenoot Alela Diane – 25 lentes jong – verdient met haar tweede album To Be Still een plekje op deze site. Niet dat het debuutalbum The Pirate’s Gospel ondergesneeuwd is door de briljantheid van haar dorpsgenoot, integendeel. Dit album, vol met sobere en minimale singer-songwriter folk, begeleid met slechts een gitaar, heeft langzaam maar zeker een flinke reputatie weten op te bouwen, met een Europese tournee tot gevolg. Tussen de optredens door schreef ze de opvolger, afgemaakt in de studio van haar eveneens muzikale vader, Tom Menig, en wat vrienden waaronder Pete Grant en Michael Hurley. Allemaal thuis in Nevada City.

Haar muziek is diep geworteld in traditionele Amerikaanse folk. Haar simpele zelfgeleerde speeltechniek lijkt ondergeschikt aan het gevoel dat ze wil uitdragen; dat wordt vooral bepaald door haar hemelse stem. Het bereik overstijgt met gemak een aantal octaven maar blijft te allen tijde prachtig zuiver. Op To Be Still heeft ze gekozen voor een rijker geluid dan op het debuut. Naast de gitaar maken een viool, banjo, pedal steel en lichte percussie hun opwachting. Ik vind het allerminst een slechte ontwikkeling. Vaak weet een leeg muzikaal omhulsel de melancholische sfeer die de folk lijkt te willen overbrengen, het beste te benaderen, maar hier zijn de extra arrangementen een meerwaarde. De bluegrass- en countryelementen geven daarnaast meer jeu aan het album. De rijkere productie zorgt voor een volwassener geluid en dat is een aanwinst.

Ook tekstueel is Alela Diane gegroeid. Poëtisch brengt ze haar verhaal; de onorthodoxe zinsvorming met alledaagse woorden zet aan tot denken. Ik denk vooral: wat een prachtig album. To Be Still is een verrijking voor de platenkast. En voortaan houd ik het geboorteregister van Nevada City in de gaten.

Libanon, Balkan, Frankrijk, Mexico & thuis

De wereldreis van Zach Condon – bekend onder de naam Beirut – stopte vorig jaar nog vóór Europa. De zomertour werd volledig afgelast omdat meneer behoefte had aan bezinning. In werkelijkheid had de wonderlijk jonge muzikant (geboren 1986) gewoon zin om weer nieuwe muziek te maken in plaats van hetzelfde riedeltje te herhalen. Want zoals uit zijn vorige albums is gebleken, houdt Zach er niet van op één en dezelfde plek zijn inspiratie vandaan te halen.

Beiroet werd niet zo lang geleden door de New York Times op de eerste plek gezet wat betreft steden die je moet bezoeken in 2009. Ook werd de hoofdstad van Libanon al één van de meest levendige steden ter wereld genoemd. Datzelfde geldt voor de muziek van Beirut. Op de leeftijd van zestien vond de oprichter inspiratie in Europa, en dan met name in de Oost-Europese zigeunermuziek. Hij leerde, al dan niet met behulp van zijn vrienden van A Hawk And A Hacksaw, zelf het bespelen van accordeon, saxofoon, mandoline, ukelele en alle instrumenten die maar nodig waren voor het debuut Gulag Orchestrar. In Parijs haalde Zach inspiratie voor het succesvolle vervolg, The Flying Club Cup. Zijn combinatie van indiefolk en traditionele instrumenten, gesterkt met veel blazers, heeft hem veel erkenning gebracht. Natuurlijk liggen verwachting daarom hoog voor aankomend nieuw werk.

Halverwege februari brengt Beirut een dubbele EP uit, waarvan March Of The Zapotec écht nieuw werk bevat. Hij kreeg een aanbieding om een soundtrack te verzorgen voor een film over Mexicaanse immigranten, en bekeek ter inspiratie beelden waarop authentieke Mexicaanse smartlappen werden vertolkt. Zo snel als Zach van de ene wereldmuziek naar de andere huppelt, zo zat hij binnen de kortste keren in Mexico te oefenen met de 19-koppige Jimenez-band uit Teotitlan del Valle. De ouwe mannetjes daarin spelen hun roestige blazers op een droevige manier, zodat dit niet klinkt als een carnavalsoptocht. Dit is meer muziek die op weg naar een traditionele Zapoteekse begrafenis wordt gespeeld. Tussendoor weerklinkt de herkenbare stem van Zach, maar zeker niet overheersend. Sterker nog, ik mis juist een beetje de romantiek die de teksten voorheen zo prachtig vormgaven. Je zou zeggen dat het bestaan van de Zapoteek-indianen, waarvan de Jimenez band afstamt, meer inspiratie oplevert. De beelden van kleurrijke Mexicaanse boerendorpjes die de film in mijn hoofd zou moeten afspelen, blijven een beetje vaagjes. Het gebrek aan variatie en de bombast worden mij na zes nummers iets te veel.

Beirut wedt misschien daarom ook wel niet op één paard. Voordat Beirut bestond nam hij onder de naam Realpeople al elektronische muziek op in zijn slaapkamer. Deze opgepoetste synthpop nummers verschijnen nu voor het eerst op CD. Hoewel, niet helemaal. De Israëlisch-Amerikaans actrice Nathalie Portman stelde nog niet zo lang geleden een compilatie samen waarop My Night With The Prostitute From Marseille te horen was. Ook het dromerige, Boards of Canada-achtige Venice verscheen al eerder op een compilatie. Afgezien van het nummer The Concubine is deze muziek weinig herkenbaar als Beirut’s werk. Zeker het afsluitende No Dice, een typische jaren 90 electrostamper, doet de luisteraar vermoeden een geheel andere artiest te horen. Het is zeker niet slecht te noemen, maar het niveau van de gemiddelde slaapkamerelektronica wordt niet echt overstegen.

Meestal zijn EP’s een zoethoudertje tussen twee albums in, en hoewel ik dat standpunt normaal gesproken niet deel, kan ik mij nu niet aan die indruk onttrekken. Dan was de Lon Gisland EP toch een stuk indrukwekkender, misschien zelfs zijn beste werk. Aan de andere kant vind ik het prijzenswaardig dat Zach Condon gewoon zijn eigen inspiratie volgt en daarmee de diversiteit van de band naar een hoger plan tilt. March Of The Zapotec is een daarmee een waardige aanvulling op de discografie van Beirut. Realpeople: Holland is meer iets voor de verzamelaars en fanboys. Zoals ik.