Tag archieven: Richard Youngs

Vermakelijk weekend

Zullen we het weer eens over Deer Tick hebben? Al sinds 2007 loop ik te gillen dat dit zo’n geweldige band is. Dat ze dan een aantal jaar later, afgelopen vrijdag, gewoon voor mijn neus staan te spelen in Middelburg, dat mag een klein wonder heten. Als fanboy van het eerste uur moet dat een onvergetelijke ervaring zijn geweest, niet? Viel dus wel mee, wel was het optreden erg “vermakelijk”. Dat woord “vermakelijk” zie ik mezelf steeds vaker gebruiken voor het weergeven van mijn subtiele afkeer of teleurstelling. Het voorprogramma Caitlin Rose verdiende dat woord niet eens, dus daar gaan we verder ook geen woorden meer aan vuil maken. Die staan hier namelijk al.

Zullen we het eens over het Incubate festival hebben? Want toen ik afgelopen zaterdag voor het eerst tijdens dit bonte feestje voor onafhankelijke kunst en cultuur rondliep in Tilburg, kon ik mezelf alleen maar voor m’n kop slaan dat ik dit nooit eerder heb gedaan. Het is een festival waar ik mezelf meteen thuis voelde. Je kunt je eigen gang gaan met de diverse locaties in de binnenstad van Tilburg en de line-up is om van te smullen. Bovendien is het vanuit Zeeland met de trein nog goed te doen, al stelde de NS dan wel ProRail de bezoekers uit de provincie danig op de proef door snelbussen in te zetten, de sloomste vervoersmiddelen die je kunt bedenken.

De goede oude 013. Zo oud is die inderdaad niet, maar ik heb heel wat uurtjes al dan niet beneveld doorgebracht aan de bar in de kleine zaal of de Batcave. Dit doorgaans tijdens optredens van obscure metalbandjes uit de krochten van de aarde. Het was dan ook een aangename nostalgische ervaring om als binnenkomer de band This Will Destroy You lawaaiige gitaarmuren te zien optrekken die de trommelvliezen eens goed schoonspoelden. De postrock band viel wel wat veel in herhaling in de vier lange nummers die er gespeeld werden, maar die gehoorbeschadiging was in ieder geval al binnen.

Dat was maar goed ook, want bij het optreden van Psychofagist is het aan te raden de schelpen te bedekken. De extreme grindcore van de Italianen in de Batcave is eigenlijk ronduit belachelijk. Dat je overal maar breaks, tempoversnellingen, onnavolgbaar geschreeuw en een piepende trompet ingooit betekent nog niet dat je technische jazzgrind speelt. De extremiteit was echter van een dermate absurd niveau, dat ik Psychofagist dan toch als “vermakelijk” classificeerde.

Ik kwam natuurlijk voor het optreden van Richard Youngs in de Pauluskerk. Net toen ik op het punt stond om deze website om te toveren in een fanpage voor de Britse muzikant, deed hij mij tegen alle verwachtingen in daarin twijfelen. In de muisstille kerk trad hij namelijk op met zijn stem als enige instrument. Spelend met de stiltes en de sfeer in Gods huis bracht hij geïmproviseerde a capella versies van nummers die zijn hele carrière omvat. Dat leverde voor het publiek soms ongemakkelijke momenten op. Halverwege het optreden was de helft van de zaal al vertrokken, maar Youngs hield vast aan zijn bijzondere concept. Met een stylofoon bepaalde hij tussendoor de toonhoogte van zijn stem om daarna wederom op hypnotiserende wijze zijn teksten voor te dragen. Ik ben nog steeds een beetje van slag.

Dat maakte wel dat ik het optreden van Circle – de Finse band die alle genres afloopt – heb gemist. Gelukkig kon ik mij ook amuseren bij The Skull Defekts, terug in de Batcave. De Zweedse band is er eentje waarmee je de buren uit huis jaagt. Met noisy avantgarde rock, primitieve drums en elektronische effecten maken ze er een behoorlijke brij van die ook een vleugje no-wave in zich heeft. Over wave gesproken: beneden verschenen de Noren van Serena Maneesh op het podium. Shoegaze zoals dat hoort, met een hoop lawaai en toch herkenbare liedjes.

Hoewel het programmaboekje vol staat met acts die de avond nog meer hoogtepunten brengen, gebiedt het programmaboekje van de NS dat de reis naar Zeeland moet worden ingezet. Met lichte weemoed verlaat ik het meer dan vermakelijke Incubate festival. En toch, vijf acts zien op een festival is in ieder geval al een persoonlijk record, dat ik volgend jaar ga proberen te verbreken.

Een vallei vol ultrahits

Richard Youngs, geboren en getogen in Hertfordshire maar nu residerend in Schotland, is een veelzijdig artiest. Dat wordt wel van meer muzikanten gezegd, maar de Brit heeft als geen ander bruggen gebouwd tussen stijlen, instrumenten, platenlabels en samenwerkingen. De laatste jaren wordt zijn muziek gekenmerkt door geïmproviseerde elektronica, met Youngs’ kenmerkende stem als middelpunt. Maar wat gebeurt er wanneer compagnon van het eerste uur Andrew Paine hem vraagt eens een keer een “fatsoenlijk pop album” te maken?

Het resultaat, genaamd Beyond The Valley Of Ultrahits, werd vorig jaar door Sonic Oyster Records op een gekopieerde cd getoond aan de wereld. Zij het zeer beperkt, want de originele twee edities telden bij elkaar niet meer dan tweehonderd exemplaren met een goedkoop geel papiertje als identificatie. Gelukkig tilde – wederom – het internet deze plaat naar een ietwat groter publiek. Een publiek dat zo enthousiast werd dat het label Jagjaguwar er wel brood in zag om dit album van een fraaie vinyl release te voorzien. En zo geschiedde.

In hoeverre er van “popmuziek” gesproken kan worden hangt in het geheel af van de fantasie van de luisteraar. Het blijft immers wel Richard Youngs. De structuren van de songs zijn bij nadere bestudering wel degelijk meer gerelateerd aan iets wat voor populaire muziek moet doorgaan dan zijn andere veeltallige werken. Opener The Valley In Flight zou best een dancetrack kunnen zijn, ware het niet dat een compulsieve drang naar het onorthodoxe dit nummer – en eigenlijk het hele album – naar de ondergrond trekt. Pas echt goed op dreef komt Youngs op Like A Sailor en Collapsing Stars, waarin hij als een “contemporary” David Bowie, dreinend en mijmerend, diep weet te ontroeren.

Beyond The Valley Of Ultrahits bevat tien nummers en klokt net over het half uur, zoals het een pop album betaamt. In elk van de tien is echter een cryptische factor te vinden in de vorm van op de achtergrond opererende geluiden die niet direct zijn thuis te brengen. De zeer subtiele noise- en elektronica effecten die Youngs inbrengt zorgen ervoor dat deze LP langer houdbaar is dan de volksgezondheid zou willen toestaan. Het album is dan ook erg gevarieerd. Dikke keyboardlagen (Sun Points At The World), akoestische jams (Summer Void), gitaarelektronica (Radio Innocents) of het op percussie gebouwde Oh Reality; hij brengt het feilloos allemaal bij elkaar.

Is Beyond The Valley Of Ultrahits geslaagd als pop album? Geslaagd als album, in elk geval. Maar ik val in herhaling. Bij het presenteren van mijn jaarlijst 2009 viel deze zelfde plaat net buiten de boot. Grote kans dat Richard Youngs dit jaar de beste tien platen niet weet te ontlopen. Hij speelt zaterdag 18 september op het Incubate festival in Tilburg. Raden wie je daar tegen komt.