Wellicht ben ik 32 jaar te laat om The Ann Steel Album van Roberto Cacciapaglia in het zonnetje te zetten, maar ik heb een goede reden: de plaat uit 1979 is recentelijk opnieuw uitgebracht en klinkt bovendien nog net zo fris en avontuurlijk als toen. Het was in die tijd een eenmalig project van de Italiaanse elektronica componist en het Amerikaanse model Ann Steel, in een poging avant-garde muziek in een futuristisch pop album te stoppen. Dat is ze verdomd goed gelukt, want de tien nummers staan vandaag de dag nog steeds als een huis.
De openingshit My Time zet gelijk de toon voor de rest van het album. Op de ritmisch deinende elektronische klavecimbels van Cacciapaglia zingt Steel op een manier dat een voorliefde voor robotica verraad, maar tegelijkertijd de speelsheid van een wulps model laat horen. De teksten, waarvoor ene Giada Manca Di Villahermosa verantwoordelijk is, zijn niet minder dan geweldig. Met thema’s als cybernetica, wetenschap en een daaraan te danken geromantiseerd smetteloos luxeleventje (“my life runs smooth like a highway / billboards show me the way / my love stories have the flavour of a Swiss-made digital watch”) is het alsof we een historische science fiction roman lezen. Punk is iets uit de Middeleeuwen (let wel, we spreken 1979) en van vooruitgang moet vooral genoten worden. Het is echter niet alleen maar rozengeur en maneschijn; ook de angst dat het mechanische en menselijke uiteindelijk overneemt komt aan bod, al is dat op bagatelliserende wijze. Onder andere Albert Einstein krijgt een veeg uit de pan (over vooruitziende blikken gesproken), maar uiteindelijk is er dan toch diep respect voor uitvinders en de wetenschap, want The Ann Steel Album wordt in zijn geheel opgedragen aan het leven en werk van Guglielmo Marconi.
Roberto Cacciapaglia – My Time
Disco bestond in 1979 natuurlijk allang, laat Cacciapaglia in duidelijk Media horen. Dat hij verder een subtiele blauwdruk achterlaat voor de popmuziek in de jaren tachtig is misschien wel erg veel eer, maar wie goed luistert, vindt er diezelfde zoetheid en kitsch terug dat de top 40 van halverwege dat decennium kenmerkte. Laat dat het uiteindelijke oordeel niet beïnvloeden. Muziek uit die tijd wordt door menigeen verguisd, maar The Ann Steel Album staat daarboven. Het maakt op ingenieuze wijze gebruik van de bruikbare techniek, met een respectvol schuin oog (of zelfs een knipoog) naar analoge instrumenten. Caccaiapaglia weet daarnaast veel gevoel in zijn composities te leggen, wat ten goede komt aan de natuurlijkheid ervan. The Ann Steel Album is daarmee een must-have tijdsdocument van de avant-garde muzikant, op het randje staand van de goede smaak. Love it or hate it…