Eens even tellen… Een stuk of zestig? Dat is dan tot op de dag van vandaag, volgende week kunnen er zomaar weer wat bijgekomen zijn. Ik kan trots melden dat ik er bijna zestig heb, waarvan een twintigtal origineel. Ik heb het over de muzikale output van Rutger Zuydervelt, buiten intimi bekend onder de naam Machinefabriek. Hij oogst nog steeds veel bewondering vanwege zijn vaak prachtig vormgegeven, handgemaakte, in beperkte oplagen uitgebrachte 3” cdtjes, met vaak niet meer dan 20 minuten muziek. In de nog prille carrière overheerste de noise en distortion in het elektronisch non-laptop gepriegel, (dat classificeert zijn muziek het beste) maar melodie is in de loop van de tijd steeds meer een rol gaan spelen. Beweeglijk, poëtisch en lieflijk zijn woorden die zwaar, dreigend en duister hebben ingehaald. Het is goed mogelijk dat dit mede is veroorzaakt door een frequente samenwerking met diverse artiesten, zoals Leo Fabriek, Aaron Martin en Soccer Committee. Met deze laatstgenoemde is nog niet zo lang geleden het korte album Drawn uitgekomen, daar vlak voor een solo 3” genaamd Rusland; een goede reden om weer eens een duik te nemen in de wereld van Machinefabriek.
Rusland bewijst maar weer eens dat de opleiding tot grafisch ontwerper van de maker, de releases iets extras geven. Een prachtig vormgegeven 5-panelig fotoboekje, niet groter dan 10 centimeter, met aan beide zijden mooie kiekjes waarvan je zou willen dat je ze zelf had gemaakt. De Russische cultuur, architectuur en literatuur fascineren ook mij. Machinefabriek was daar in september 2008 voor een aantal optredens in het kader van het Dutch Punch 4 festival, en opnames daarvan zijn nu op dit schijfje verschenen. Rusland is nochtans niet een doodgewone live EP. Rutger heeft zijn optredens in Moskou, Sint Petersburg, Nizhny Novgorod en Yaroslavl thuis bewerkt tot een collage van deze shows.
Rusland begint met een industrieel zwaar geluid, als een aankomende metro in een druk station in Moskou. Pratende mensen en een omroepster lijken een volgend stuk in te leiden, die bestaat uit echoënde, schijnbaar willekeurige tonen, die zwevend boven een heel lichte drone door je oren waaien. Allemaal erg subtiel en stilletjes kabbelt dit zo een paar minuten voort. De klanken worden steeds minder willekeurig en vormen langzaam maar zeker een korte, samenhangende melodie die steeds wordt herhaald totdat deze langzaam wegzakt. De stilte neemt nu de overhand; een licht ambientaal stuk waar zo nu en dan “field recordings” uit 
Rusland opduiken. De drone zwelt kort aan in het begin van het stuk, maar pas na tien minuten gaat het volume echt omhoog. Een climax van een noisy maar verre van agressief geluid dreigt en verdwijnt even zo snel als het gekomen is. Het wordt overschreeuwd door industriële geluiden, wat opnieuw een wegrijdende metro lijkt te zijn. Mysterieus als Rusland kan zijn, is ook het vervolg. Krakende samples uit het Russische straatbeeld gegrepen, escorteren hoge pianonoten tot er een ommekeer klinkt. Een zware, logge toon als van een gong wijst de weg naar het einde. Stilte, piano, geroezemoes, nauwelijks hoorbaar. Een stoffige opname van een Russische zangeres zorgt even later voor de afsluiting van dit ruim 19 minuten durend en meeslepende stuk.
Kopers van het Rusland cdtje kunnen door middel van een link een gratis bonustrack binnenhalen. Deze liveopname genaamd Vrijhaven is van 11 oktober, wat maar weer eens bewijst dat muziek uitbrengen in eigen beheer het geheel meer dan actueel houdt. Het optreden in de Nieuwe Kerk in Den Haag begint rustig en somber met tonen die mij doen denken aan klokkengeluid, ondersteund met lichte kraakjes, gevolgd door repeterend maar zachtjes geratel. De opbouwende spanning maakt na een minuut of 8 (het stuk duurt in totaal bijna 25 minuten) plaats voor wat vriendelijkere tonen, en het tempo vertraagt. Afgezien van een enkele noisy opzwelling drijft het nummer lichtvoetig door, hier en daar aangevuld door delicate bliepjes en genuanceerd gekraak. Pas na ruim 13 minuten schroeft een pulserende drone het volume en intensiteit op. Vervormingen maken het geheel weer grimmig als in het begin. Het zou Machinefabriek niet zijn als we niet weer fijnzinnig zouden eindigen. De arbitraire melodie van vóór de drone-uitspatting wordt weer opgepikt en leidt tot een ambientachtig slot. Ik ben absoluut geen liefhebbers van live-opnamen maar op Rusland is hier dan ook niets van te merken. Deze mooie uitgave geeft op zeer vermakelijke wijze weer waar de muziek van Machinefabriek voor staat. Solo dan welteverstaan.
Mariska Baars uit Leiden is Soccer Committee. Soccer Committee is het mooie kleine meisje van de Nederlandse folk muziek. Zo eentje die iedereen vertedert. Eenvoudig maar gevoelig streelt zij zachtjes te snaren van haar gitaar en begeleidt deze met haar tedere maar ook melancholische stem. Je zou verwachten dat deze muziek ontstaat op een afgelegen commune in Georgia, maar nee, gewoon in het dichtbevolkte Nederland. De samenwerking op de 3” plaatjes Zeeg, Clay en Thole zijn blijkbaar goed bevallen. Drawn heeft echter een andere aanpak. De voorgaande uitgaven bevatten namelijk één kleine collage van geluiden geproduceerd door het duo; nu hebben we te maken met een tiental nummers circa 25 minuten. Echte liedjes! Een leek zal er anders over denken. Natuurlijk vergt appreciatie voor de toonkunsten van Machinefabriek enige oefening. Maar als ik er één release moet uitpikken die ook de toegankelijkheid tentoonspreid, dan is Drawn het wel.
Ik ben erg benieuwd naar hoe de opnames van dit album zijn verlopen. Het lijkt er sterk op dat Mariska de nummers eerst heeft ingezongen dan wel gespeeld waarna Rutger de geluiden heeft bewerkt. De opener High Pitched Drone I krijgt al snel een bevreemdend elektronisch sausje en zet de toon voor de rest. Subtiele glitches, bliepjes, haperingen, echo’s, drones en vervormingen tillen het fragiele geraamte van een folksong naar een hoger, futuristisch plan zonder kil te klinken. Het klinkt juist heel organisch en melodieus. De stem van Mariska draagt natuur en rust en is nergens overheersend. Het is alsof de tijd even stilstaat. De liedjes doen dan ook voorkomen dat ze veel langer duren dan gemiddeld twee minuten. Het prachtige, hemelse Thole I lijkt niet op de eerder uitgebrachte samenwerking Thole, maar sluit daar wel mooi op aan. Het hoogtepunt volgt kort erop met Di-o-day, een echt folk nummer waar juist Mariska een stempel op het nummer weet te drukken. Een sample van een trompet gespeeld door Franz Hautzinger maakt de melancholie compleet.
Je hebt snel de neiging om te zeggen “alweer een Machinefabriek?”. Kwantiteit gaat namelijk dikwijls ten koste van kwaliteit. Het werk van Rutger is echter een uitzondering. Of hij nou zijn CDtjes in schuurpapier of origami verpakt, de klanken die worden voortgebracht zijn van een constant hoog niveau. “Machinefabriek maakt gruizige muziek” stond er ooit op een poster die ik van Rutger kreeg. Behalve dat je de juiste betekenis van gruizig kan afvragen, vind ik dat er andere woorden meer van toepassing zijn, zeker met betrekking tot zijn latere werk. Bevallig, sierlijk, fijnbesnaard, dynamisch en rustgevend bijvoorbeeld.
Mijn zucht naar luisterbare popliedjes maken dat ik Drawn, uitgebracht door Digital Recordings en gelimiteerd tot 500 exemplaren, meteen bestempel als zijn beste collaboratie tot nu toe. Drawn is een juweeltje dat liefhebbers niet mogen laten liggen. Rusland is meer een prettige aanvulling op zijn alsmaar groeiende discografie. De laatstgenoemde is rechtstreeks bij de maker te bestellen voor 8 euro, maar hier is nog meer haast geboden: gelimiteerd tot 200 stuks!