Afgelopen weekend bekroop mij ineens een beklemmend gevoel. Zou het te maken hebben met mijn ontoereikende drankvoorraad in het geval van een nucleaire winter? Dat was inderdaad een probleem, maar niet de reden waarom ik mij niet meer vertrouwd voelde. In mijn keuken was een niet thuis te brengen geur zich aan het verspreiden. En het rook ook nog niet eens lekker. Mijn nieuwsgierigheid is altijd al moeilijk te bedwingen geweest, en ook nu konden mijn luiheid en immer aanwezige zucht naar alcohol mij er niet van weerhouden op onderzoek uit te gaan. Dit ondanks het feit dat het leek alsof het lijk van Hulk Hogan hier zachtjes lag te smeulen.
Al snel werd het mij duidelijk dat de zure, misselijkmakende lucht uit de koelkast moest komen. Ik was namelijk nog niet naar het toilet geweest. Uit het keukenkastje pakte ik gele schoonmaakhandschoenen en haalde ook mijn regencape tevoorschijn. Je weet nooit wat je aantreft; voor je het weet zit je lichaam onder de etterende bulten dus ik nam geen risico. Voorzichtig opende ik de koelkastdeur, maar deinsde direct terug. De keuken begon namelijk groen te kleuren!
Hadden buitenaardse wezens bezit genomen van mijn Zanussi? Had ik per ongeluk radioactieve melk gekocht? Zat er in de verlichting van de koelkast een kwaadaardige chip met kunstmatige intelligentie? De groene gloed deed mij direct denken aan één van Neerlands beste films, De Lift. Omdat ik net als Huub Stapel een hekel heb aan dingen die in de doofpot verdwijnen (of tussen de benen van Willeke van Ammelrooy), besloot ik met gevaar voor eigen leven een foto te nemen. Nadat ik met een bezem van een afstandje de deur van de evil koelkast had geopend, nam ik snel een kiekje van de monsterachtig kermitkleurige straling.
Op de foto is het misschien niet goed te zien, maar langzaam maar zeker kroop er een dampende smurrie uit de pan in de koelkast. Opeens moest ik denken aan een andere film uit de jaren 80, The Blob. Ik prikte er wat in met de bezem die er nog stond, in de hoop dat de vleesetende drilpudding zou schrikken en zich terug zou trekken. Ik zag al vlezige stukjes in de drab en herinnerde mij opeens weer dat de buurman daarnet lethargisch met een lege halsband over straat liep. Maar wacht, dit komt me bekend voor. Het was natuurlijk de erwtensoep die ik vier weken geleden had gemaakt!
Ingrediënten
4 liter water
500 gram (varkens)schouderkoteletten (zonder gebeente)
250 gram gerookte spekblokjes
1 kilo spliterwten
2 uien
1 grote winterpeen (of 2 kleine)
1 flinke knolselderij (met blaadjes)
2 preien
zout & peper
1 à 2 rookworsten
Bereidingswijze
Zet een pan op met het water. Snij het vlees (behalve de rookworsten) in blokjes mocht dit nog niet gebeurd zijn, en gooi het in de pan. Als het water gaat schuimen, kun je dit met een spaan verwijderen. De spliterwten moeten van te voren goed met koud water gewassen worden, daarna kunnen ze ook in de pan. Snij de rest van de groenten in stukjes, blokjes of ringen, waarbij de winterpeen en de knolselderij eerst geschild dient te worden. Bewaar de blaadjes van de knolselderij en snij deze ook fijn. De bittere stengels kunnen weg. Ondertussen blijven roeren in de pan, om de erwten lekker los te houden en natuurlijk om aanbranden te voorkomen. Laat de pan met alle groenten rustig een paar uur pruttelen en inkoken maar vergeet niet af en toe te roeren. Breng daarna op smaak en zout en peper. Het beste kun je de rookworsten (in schijfjes) pas toevoegen als de snert is afgekoeld en ingedikt (de lepel blijft rechtop staan). Nog beter is om deze een dagje in de koelkast te laten staan en deze pas weer op te warmen bij het serveren. Daar hoort natuurlijk traditioneel roggebrood met katenspek bij.
De soep is uitstekend geschikt om in te vriezen, maar laat deze niet te lang in de koelkast staan…
