Tag archieven: Steve Gunn
Muziek

Blackest Rainbow Psychedelica

Door aan vrijdag, juni 15, 2012

Het Engelse Blackest Rainbow staat eigenlijk altijd wel garant voor albums van hoge kwaliteit. Dit ondanks het feit dat het label met enige regelmaat een nieuwe stapel neerzet, soms ook met verrassende namen die niet eerder onder deze vlag verschenen. Kort geleden mocht ik Vagabond van Golden Cup en Dune Church van Central Living in mijn collectie verwelkomen, twee platen die ik graag in de schijnwerpers zet.

Golden Cup was oorspronkelijk een duo, gevormd door Luca Massolin (hij runt het 8mm label) en Maurizio Abate. Op de opvolger van het geweldige Sogno Elettrico zijn daar Mathieu Tilly en Jeremie Sauvage bijgekomen, die we nog kennen van de Franse droneband France, dat eerder muziek uitbracht op 8mm. Het maakt de psychedelische jams meteen een stuk levendiger. De openingstrack alleen al is een kwartier durende trip die langzaam opzwelt, met percussie gespeeld door een drummer in complete trance, en een elektrische gitaar en mandoline die samen indrukwekkende hypnotiserende drones neerzetten. Op de andere zijde gaat het er iets rustiger aan toe; een fluit en subtiele elektronica zijn nu de sfeerbepalers, voordat het afsluitende nummer een krachtige draaikolk vormt van zweverige, exotische psychedelica.

Een nieuwe naam aan het front is Central Living, doch zullen de twee leden wel wat belletjes doen rinkelen. Manuel Padding kennen we van het SilverGhosts label, het Haagse Helbaard en zijn DIY elektronica die doorgaans onder het alias City Hands ten gehore wordt gebracht. Steve Gunn zou eigenlijk helemaal geen introductie behoeven, maar om wat geheugens op te frissen: de recente plaat (recensie hier) met John Truscinski zet de American Primitivism-adept op de hoogste trede van hedendaagse gitaristen. Een even verrassende als veelbelovende combinatie dus.

Dune Church, het debuutalbum van Central Living, bestaat uit twee lange nummers, waarop Steve Gunn het voortouw neemt met zijn expressieve gitaarspel. Zijn getokkel is vrij abstract, herinneringen oproepend aan de band waarin hij eerder actief was, GHQ. Dat geeft Manuel Padding de ruimte om het geluid verder aan te kleden met langzaam vervormende lagen elektronica. Soms heeft dit psychedelische effecten op de achtergrond tot gevolg, op andere momenten zijn de zware drones juist hetgeen waar de gitaar op leunt. Nergens zitten de twee elkaar in de weg echter, zodat je – zoals verwacht – van een geslaagde samenwerking mag spreken.

Deze twee releases zijn dus allerminst een uitzondering op die genoemde kwaliteit dat Blackest Rainbow doorgaans biedt. Waar Blackest Rainbow echter ook om bekend staat, zijn de gelimiteerde oplagen, dus wees er snel bij! Overigens worden de lp’s voor het eerst ook geleverd met downloadcodes. Uitermate prettig voor de mobiele luisteraar.

Verder lezen
0
Muziek

Eight Trails, One Path

Door aan woensdag, april 25, 2012

Dat Record Store Day tegenwoordig vooral een door de grote platenlabels gedomineerde commerciële gebeurtenis is, zal niemand ontgaan zijn. De zogenaamde exclusieve uitgaven van platen die iedere muziekliefhebber allang heeft, zijn vaak alleen interessant voor oude mannen met linnen tassen die hun Beatles collectie graag compleet willen houden, of voor snelle ratten die hetzelfde spul even later aan al wat verder gedementeerde oude mannen via Ebay verkopen. Ik heb zodoende een gloeiende hekel gekregen aan het fenomeen, doch ik moet bekennen dat één “speciale” release afgelopen zaterdag zonder meer mijn aandacht trok.

Eight Trails, One Path is de eerste release van Three Lobed Recordings die speciaal is samengesteld voor Record Store Day, en was bovendien die dag alleen in winkels in de Verenigde Staten verkrijgbaar. De exclusiviteit komt echter vooral door de inhoud; acht niet eerder verschenen nummers van net zoveel verschillende hedendaagse gitaarhelden, zich ophoudend onder de randen van de experimentele muziek. Acht verschillende stijlen ook, die samenkomen op het gebied van grenzen opzoeken: de mogelijkheden van de mens en zijn gitaar verkennen.

De ritmische improvisatie op akoestische gitaar van Alvarius B. (Sun City Girls) zet de toon, waarna William Tyler (Lambchop, Silver Jews) het stokje overneemt met een wat vriendelijker en melancholisch nummer. In het derde bedrijf van deze compilatie, Late November van Danny Paul Grody, gaat het tempo omlaag en lijken we andere instrumenten te horen dan alleen de gitaar. De zachte ambient echter, moet welhaast van de subtiel geroerde snaren komen.

Een track die er echt uitspringt, is Stranded On Io van Ben Chasny oftewel Six Organs Of Admittance. Het fingerpicken verdwijnt hier onder een ondoorzichtig gordijn van echoënde effecten en we horen zelfs zachtjes repeterende zang op dit verder instrumentale album.  Deze soundtrack voor een niet-bestaande stoffige western mag je gerust een aangename verrassing noemen. Aan het begin van de andere zijde van het vinyl speelt Steve Gunn dan weer echte Appalachen countryfolk zoals we dat van hem gewend zijn.

Wie het recente Between The Times And The Tides van Lee Ranaldo (Sonic Youth) in de kast heeft staan, kan met het primitieve en droevige By The Window even gas terug nemen; van rock is hier geen sprake. David Daniell is de enige gitarist op deze compilatie wiens muziek ik nog niet eerder had gehoord. Housewarming past desalniettemin prima tussen de andere gitaarhelden, waarvan Sir Richard Bishop (ook weer Sun City Girls) de afsluitende track mag verzorgen. Hij doet dat in stijl en met een typisch snufje Arabië, wat Quarter Wheel zowel opzwepend als ingetogen maakt.

“Kopen natuurlijk” is de conclusie van dit verhaal, maar dat is allemaal niet zo makkelijk als het klinkt. De meeste exemplaren zijn reeds op Record Store Day verkocht en dus zullen liefhebbers zich toch weer tot shops als Ebay en Discogs moeten wenden, of zich tevreden moeten stellen met een digitaal exemplaar via Bandcamp. Ja, de liefhebber betaalt soms een hoge prijs voor de exclusiviteit van Record Store Day. Het zou eigenlijk iedere dag van het jaar Record Store Day moeten zijn.

Verder lezen
2
Muziek

Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Door aan woensdag, maart 21, 2012

In plaats van rustig aan te kloppen trap ik vandaag gelijk de deur in: Ocean Parkway is mijn favoriete album van dit moment. Het beste van American Primitivism, blues, ragas, improvisatie en expressief percussiewerk worden op dit tweede album van het duo Steve Gunn en John Truscinski verzameld. Zo, bent u meteen klaar met lezen.

Steve Gunn zou gekwalificeerd kunnen worden als een gitarist die het typische geluid van John Fahey najaagt, maar dat zou hem te kort doen. Hij kan zich qua fingerpicking meten met de oude meester, doch weet hij invloeden uit Indiase improvisaties, exotische folkmuziek, psychedelica en minimale composities toe te voegen. Daarmee heeft hij met zijn soloalbums, als ook met het dronetrio GHQ, een geheel eigen virtuoze stijl gecreëerd.

Gunn werkt inmiddels al meer dan zeven jaar samen met percussionist John Truscinski. Hij bespeelde de drums eerder in X.O.4 en Slaughterhouse Percussion en was tevens present op één van de laatste albums van het eerder genoemde GHQ, Everywhere At Once. Zijn manier van spelen leunt nog meer op improvisatie en uitwaaierend minimalisme: denk Chris Corsano, freejazz, India, Ethiopië, gamelan en abstract geritsel. Truscinski is echter niet iemand die zich op de achtergrond houdt. Wanneer hij dat nodig acht transformeert hij in een energieke bluesdrummer die met zijn stompende spel een nummer voortstuwt.

Met Ocean Parkway vervolgt het Gunn-Truscinski Duo de lijn die het heeft ingezet met het geweldige Sand City uit 2010. Ik kocht dat album na een overtuigend optreden op het Graag Traag festival vorig jaar, en is een geliefde gast op de draaitafel gebleken. De opvolger gaat daar nog eens ruim overheen.

Al meteen vanaf het begin zet de elektrische gitaar in op blues, waarna de twee het spel gestaag uitbouwen met ingenieuze polymetrische passages. In sommige gevallen gebeurt dat op langzaam hypnotiserende wijze (Ocean Parkway, Banh Mi Ringtones) maar het duo vergeet zeker niet te rocken (Country Fair Getaway). Afsluiter Minetta River is qua gevoel misschien nog wel het nummer dat het meest op traditionele blues lijkt: een huilende gitaar ondersteund door wanhopige variaties op de trommels. Later vervormen de drums naar een meeslepend jazzy geluid, zowaar een swing uit de hoed toverend. Het demonstreert hoe gemakkelijk Gunn en Truscinski op elkaar inspelen en schakelen tussen verschillende stijlen.

Gunn-Truscinski Duo – Don’t Lean On Door

Ik begon deze recensie met een conclusie; de liefhebbers verwijs ik graag door naar de eerste alinea. Ocean Parkway is recent verschenen op 140-grams vinyl bij Three Lobed Recordings in een editie van 777 handgenummerde exemplaren, en als download op Bandcamp.

Verder lezen
0