Sint-Denijs is pas het tweede echte album van Hellvete, het langverwachte vervolg op De Gek dat in 2009 uitkwam bij het KRAAK label (en hier op mrbungle.nl nog kort werd besproken in een duorecensie met Julianna Barwick). Met recente cassettes als ‘t Orgelorkest, splits met A Story Of Rats en Bear Bones Lay Low, zijn bijdrage aan Sylvester Anfang II en de samenwerking in het nog kersverse duo González & Steenkiste heeft Glen echter allesbehalve een gapend gat achtergelaten na zijn debuutalbum.
Niettemin hebben de wat kleinere releases ons niet helemaal voor kunnen bereiden op wat we horen op Sint-Denijs. Natuurlijk kennen we Hellvete van zijn donkere drones en minimalisme, waarin een voorliefde voor folkmuziek en -instrumenten doorklinkt. Harmonium, banjo en en tanpura zijn dan ook weer aanwezig. Maar niet eerder hoorden we zoveel warmte, rust en melodie in zijn muziek.
Het trio dat het album vormt, C-142, MDD-409 en G-356, is eensgezind in opzet: een intense drone gestart door harmonium of elektrische tanpura lijkt in een proces van eindeloze herhaling terecht te zijn gekomen, waarbij het geluid langzaam maar zeker uitdijt door de toevoeging van andere instrumenten, zoals een analoge synthesizer. Slechts subtiele veranderingen geven een idee van tijd; over het algemeen wordt de luisteraar meegezogen in een continuüm dat weliswaar de geest tot kosmische hoogten leidt, doch de kilheid en donkerte die bij het verlaten van de aardse atmosfeer hoort, achterwege laat. De ijzige kou die de kleur van het vinyl uitbeeldt, zet wat dat betreft iedereen op het verkeerde been.
De reden dat Sint-Denijs zich ontpopt als de warme deken waarmee je ook in de zomer niet zonder kunt, zou te maken kunnen hebben met het feit dat Glen Steenkiste op een rustigere plek is gaan wonen, buiten het centrum van Gent. De titel van de plaat spreekt voor zich, anders dit interview met Decoder Magazine wel. De kalmerende werking van het leven buiten de chaotische en lawaaierige binnenstad pakte eerder dit jaar ook al goed uit voor Hellvete’s landgenoot Ignatz, zoals hier was te lezen. Ik voorzie een kleine volksverhuizing naar het platteland wanneer de massa hier lucht van krijgt.
Ik heb dit nieuwe album ruim vier maanden op mij laten inwerken. Onderhand is het weleens tijd om een conclusie te trekken: de laatste paar jaar zijn er te weinig albums verschenen met zo’n sterke drang naar minimalisme en tegelijkertijd met een dermate groots effect. Met Sint-Denijs is misschien een stukje eigenheid gehoord op De Gek verloren gegaan, maar in het land van drones is Hellvete voor nu even koning.
