Tag archieven: Sylvester Anfang II

Sylvester Anfang II

We blijven nog even in België. Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik op mrbungle.nl in de muziek van Silvester Anfang ben gedoken. Van het Vlaamse collectief is ondertussen de samenstelling enigszins gewijzigd, en is ook de naam – à la Amon Düül – geëvolueerd tot Sylvester Anfang II. Twee nieuwe platen in amper een maand tijd is een goede reden om mij weer eens te laten meeslepen door muziek dat ooit ter wereld kwam als “funeral folk”.

Perzische Tapijten is het nieuwste album van Sylvester Anfang II, op het moment van opname bestaande uit Glen (Hellvete), Tommy (KRAAK label), Ernesto (Bear Bones, Lay Low), Bart Sloow (Sloow Tapes), Erik en Willem. Hoewel de psychedelische dronejams uit den beginne zijn gebleven, is het instrumenten arsenaal in de loop der jaren wel wat aangepast. De valse fluiten hebben plaatsgemaakt voor een synth en een Indiaas harmonium; rammelende pannen zijn vervangen door exotische drums en als ik de hoes moet geloven kunnen we ook een sitar verwachten.

Sylvester Anfang II heeft de laatste paar jaar een behoorlijke inhaalslag gemaakt qua professionaliteit. Het album mag dan in één keer en zonder overdubs zijn opgenomen op een boerderij in Sint-Pauwels, openingstrack Buikdans vergelijken met ouder werk is als komkommers en bloemkolen naast elkaar leggen. Gitaar, bas, orgel, drums en spacende synthesizer zijn mooi in balans én te horen. We kunnen nog steeds spreken van “jams”, doch met meer van te voren uitgedachte ideeën. Eén van die ideeën is ongetwijfeld het later horen van meer exotische (met name West-Aziatische en Midden-Oosten) invloeden. Dat is goed gelukt, en niet alleen dankzij de titel Perzische Tapijten. Het album ademt zes nummers lang een mysterieuze, zwevende sfeer die je alleen toedicht aan de donkerste kamers van groteske paleizen uit de tijd voor Christus.

Enkele weken eerder verscheen er een lp zonder titel bij Southern Records, onderdeel van de Latitudes serie. De serie kenmerkt zich door een bijzondere tweedelige hoes, dit keer verder aangekleed door Stephen O’Malley. Het materiaal op dit vinyl bestaat uit vijf nummers, geselecteerd uit een drie uur durende jamsessie, opgenomen in november 2010.

Het plan bij deze sessie was vooral geen plan te hebben, en de diverse muzikanten in de band (hier was ook Bram Devens, bekend als Ignatz, aanwezig) compleet vrij te laten in doen en laten. De grenzen van het Sylvester Anfang II-geluid werden verkend, resulterend in langzame psychedelische improvisatie stukken, trippy baslijnen, verdwaalde bluesakkoorden en hypnotiserende percussie. De plaat is overwegend bedwelmend rustig, totdat Jam 5 wordt ingezet en we bijna van kraut-’n-roll kunnen spreken. Een nummer dat niet zou misstaan als afsluiter op een uit de hand gelopen experimenteel hippiefeest in de jaren zeventig, maar zeker ook niet te missen is op de hedendaagse platenspeler.

De heren van Bear Bones, Lay Low en Hellvete timmeren ook solo behoorlijk aan de weg. Een recent wapenfeit is een cassette op het Duitse SicSic Tapes, waarop beiden een zijde vullen. Op de A-kant maakt Ernesto er een onheilspellend circus van, gevuld met langzaam kruipende synths als roofdieren, en tribale drums om ze in toom te houden. Op de B-kant kiest Glen voor een wat subtielere benadering; langzaam vervormende en aanzwellende orgelachtige drones maken hier de stemming, herinneringen oproepend aan oude meesters in het genre. Overigens zit er van deze twee nog meer aan te komen: een nieuw project genaamd Gonzales & Steenkiste (harmonium / viool droneduo) en een split tussen A Story Of Rats en Hellvete, allebei op cassette bij Eiderdown Records. Bear Bones, Lay Low zal binnenkort zijn tweede plaat El Telonero op het KRAAK label uitbrengen.

Veel van de eerder gepubliceerde werken van Sylvester Anfang (II) en aanverwanten hebben op één of andere manier een legendarische status gekregen. Misschien is dat vanwege de kleine oplages waarin de releases doorgaans zijn verschenen. Of plausibeler: er zijn meer mensen die de kwaliteit van de muziek kunnen waarderen. Haast u dus niet naar uw dichtstbijzijnde platenboer voor een investering (met veel rendement) maar gewoon om iets geweldigs op de draaitafel te kunnen leggen.

Preview: Graag Traag festival

Zaterdag 22 oktober wordt er weer een nieuw hoogtepunt aan het festivalseizoen van 2011 toegevoegd: Graag Traag #2. Dit bijzonder kunstzinnig en avontuurlijke feestje wordt samengesteld door Bart de Paepe van het Belgische cassettelabel Sloow Tapes en vindt plaats in Hasselt. We schakelen even een versnelling lager en duiken in de fascinerende line-up van psychedelica, acidfolk, drones, improvisatie en andere al dan niet minimale experimentele muziek.

Het Graag Traag festival draait dit jaar om de veelzijdige artiest Angus MacLise, niet alleen de eerste drummer van The Velvet Underground, maar tevens muzikant, dichter, beeldend kunstenaar en allround avant-gardist. MacLise overleed in 1979 in Nepal, maar zijn invloed op de hedendaagse kunst en muziek wordt vandaag de dag steeds meer erkend. De retrospectieve tentoonstelling Dreamweapon: The Art and Life of Angus MacLise (1938-1979) opent dat weekend voor het eerst in Europa zijn deuren. Het biedt de bezoekers een blik op zijn werk en leven, waarbij unieke documenten, foto’s, tekeningen, tijdschriften, gedichten en tapes van Angus MacLise – geschonken door zijn vrouw Hetty – te zien en te horen zullen zijn. De muziek op het festival zal op één of andere manier gelieerd, geïnspireerd of beïnvloed zijn door MacLise.

Het funeral folk collectief Sylvester Anfang II verzorgt de opening van het festival in het Kunstencentrum België, en wel op gepaste wijze. De groep waarvan de bezetting altijd weer een verrassing is, zal met psychedelische jams de korte film The Invasion Of Thunderbolt Pagoda van een nieuwe soundtrack voorzien. De oorspronkelijke versie van die soundtrack staat op naam van MacLise, en hij speelde ook een rolletje in deze film uit 1968, net als onder meer Fluxus adepten Henry Flynt en Tony Conrad. Met deze trip zal menig bezoeker alvast goed in de stemming komen voor de rest van de dag.

De productieve en in vele bands actieve Japanse gitarist/vocalist Junzo Suzuki is de volgende die de bezoekers van Graag Traag #2 vertwijfeld zal doen achterlaten met zijn kaalgestripte blues en onvoorspelbare uitbarstingen op de gitaar. Snel daarna zal het de beurt zijn aan Steve Gunn, die samen met drummer John Truscinski zijn combinatie van Appalachain folk, Indiase ragas en blues uit de John Fahey-stal live ten gehore zal brengen.

Steve Gunn & John Truscinski – Taksim II

Het festival verplaatst zich vervolgens naar de expositieruimte CIAP, in de voormalige gelatinefabriek. Onder toeziend oog van MacLise’s werk zullen in deze ruimte vier soloartiesten ook muzikaal voor een avant-garde sfeer zorgen. Manuel Padding uit Den Haag, bekend van het cassettelabel Silver Ghosts, zal als City Hands alledaagse geluiden middels elektronica omvormen tot meditatieve, verlichtende huis-, tuin- en keukendrones. Louise Landes Levi, waarvan recentelijk nog een tape uitkwam op het Sloow label, was in de jaren zestig actief in The Floating Lotus Magic Opera Company, waar ook Angus MacLise onderdeel van uitmaakte. Op de sarangi wikkelt ze haar zweverige gedichten in een deken van Oosterse klanken. Next up: Head of Wantastiquet, het project van Paul Labrecque (The Beautiful Band, Sunburned Hand Of The Man). Ook hij heeft een alternatieve soundtrack voor The Invasion Of Thunderbolt Pagoda op zijn naam staan. Solo maakt hij dronefolk op gitaar en banjo, dat inderdaad als een film langzaam voorbij trekt. De uit Ierland afkomstige Cian Nugent, één van mijn favoriete jonge gitaristen van dit moment, tapt uit het vaatje van minimale folk, vermengd met Takomablues. Hij sluit aan het begin van de avond het gedeelte in CIAP af.

De meute keert daarna weer terug naar het Kunstencentrum voor één van de hoogtepunten: een optreden van Tony Conrad en Charlemagne Palestine. Beiden waren goed bevriend met MacLise en bij elkaar opgeteld zitten ze al 75 jaar in de (minimale) muziek. Conrad experimenteert vooral met langgerekte vioolklanken die een soort trance moeten oproepen bij de luisteraar. Palestine weet met zijn rituele piano- en klaviercomposities een intense beleving teweeg te brengen, mede veroorzaakt door zijn expressieve performance. In het verleden liet hij zich op het podium regelmatig omringen met knuffelbeesten; of hij deze avond genoeg heeft aan Tony Conrad zullen we spoedig weten.

Het is de moeite waard om de rest van de avond ook uit te zitten; er volgen nog eens vier shows, waarvan Ralph White de eerste is. Eenzame free folk met gitaar, banjo, viool, accordeon, kalimba en zijn stem, en bovendien diep geworteld in de aloude Americana- en bluegrasstraditie. Nogal een overgang naar het navolgende Tonton Macoute. Als dit Franse trio live net zo klinkt als op de debuutplaat Mureedil dan zal dit een uitstekende wake up call zijn: intense noisy drones, weirde elektronica en vuige gitaarjams zijn hier de sleutelwoorden. Over Gangalai & Gourabai kan ik vooralsnog weinig vertellen. Blijkbaar gaat het hier om Benjamin Franklin en Christophe Piette, beide eerder actief in de Belgische band R.O.T. Ergens heb ik al gelezen dat dit ongeveer klinkt als een rehearsal uit de moeilijke beginjaren van de Pet Shop Boys. Dat belooft wat.

Het optreden waar ik het meest naar uitkijk, is de afsluitende van Charalambides. Even geleden sprak ik al mijn bewondering uit over het nieuwe album Exile (hier om precies te zijn). Als Christina en Tom Carter live de magie van dat album (of één van de vele voorgaande) weten over te brengen dan zien we het concert van het jaar. Er is in 2011 geen band dat met verstilde pracht zoveel gevoel kan overbrengen.

Maar we gaan natuurlijk ook naar Hasselt voor de überrelaxte sfeer. Het heet niet voor niets “Graag Traag”…