Tag archieven: synthesizer

Washed Out – Within And Without

Laten we in deze recensie de woorden “chillwave” en “zomer” eens achterwege laten. Die heb ik al te vaak gebruikt om de muziek van Washed Out te beschrijven. Ze zijn bovendien nogal voor de hand liggend, en misschien zelfs oneerbiedig tegenover het eerste echte debuutalbum van Ernest Greene. Het genoemde genre is namelijk allang ondergesneeuwd door ongetalenteerde wannabees en de muziek beperkt zich heus niet alleen tot zonnige perioden, getuige het kletsnatte lagedrukgebied dat afgelopen week over Nederland trok.

Washed Out – Amor Fati

Washed Out werkt met een simpele formule: warme synthesizers en orgeltjes, vertraagde discobeats en zwoele vocalen (allen © jaren tachtig). Door die drie elementen enkele keren tijdens een nummer te laten samenkomen ontstaat er meerdere malen een euforische climax, dat als een bloementjesdeken zachtjes op je neerdaalt. Simpel, doch effectief. Within And Without gaat op dat gebied voortvarend van start met de eerder op internet verschenen nummer Eyes Be Closed en Echoes (heerlijk ritme!). Ook Amor Fati behoort diezelfde buitencategorie.

Daarna zwakt het album wat af, wordt het een beetje soft en ligt de nadruk teveel op melancholie. Die belletjes in Far Away zijn leuk, maar verliest met strijkers de sterke punten van Washed Out uit het oog. Before onthoudt zich eveneens van het gewenste moment suprême. Even denk ik dat een volledig album Ernest Greene teveel is. Had hij zich niet beter op kleinere releases kunnen focussen? En bij een kleiner label kunnen tekenen, in plaats van bij het relatief grote Sub Pop? Naarmate het aantal luisterbeurten gestaag stijgt, slik ik deze kritiek weer in. Er is namelijk geen enkele plaat die mij telkens zo ontspannen achterover doet leunen.

Gelukkig is Within And Without geen herhaaloefening geworden. De meesterlijke ep die hierin aan voorafging, Life Of Leisure, was slechts gelimiteerd verkrijgbaar (de edities die je kunt vasthouden, althans) en even bekroop mij de vervelende gedachte alleen bekenden tegen te komen. Dat is alleen het geval bij het meeslepende You And I, dat eerder in het Adult Swim Singles Program 2010 verscheen. Caroline Polachek van Chairlift zingt hier mee. Het mag zich meteen één van de grootste hits van het album noemen. Het wordt nog gevolgd door het rustige en onopvallende titelnummer, en de relatief kale afsluiter A Dedication, waarin een droevige piano de hoofdrol speelt.

Ondanks wat mindere nummers heeft Within And Without het in zich om – net als Life Of Leisure vorig jaar – de meest gedraaide plaat van het jaar te worden in huize mrbungle. Waarvoor hulde.

John Maus

Van een slimme kerel als John Maus (bijna 2 doctoraten, academische functie aan de universiteit van Hawaï) zou je ietwat complexere muziek verwachten dan jaren tachtig wave met cheesy synthesizers. Aan de andere kant mag je het derde album We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves van de ex-toetsenist van Ariel Pink’s Haunted Graffiti en Panda Bear gerust geniaal noemen. Wonderlijk briljant in zijn primitieve eenvoud. Een simpele baslijn, een soft drumcomputertje van de rommelmarkt, kinderlijk bespeelde keyboards en een echoënd Ian Curtis-accent; het doet waar iedere eightiesrevivalband van droomt, elf nummers lang.

We zouden eigenlijk in een andere tijd moeten leven, toen we iedere zaterdagochtend nieuwsgierig het vodje bij de Free Record Shop om de hoek ophaalde om te zien wie er bovenaan stond in de Top 40. John Maus zou de bovenste plekken bezet houden. Jawel, of het nu doordrammende danssongs betreft of tranentrekkende sentimentaliteit, hij creëert hier hit naar hit. Luister maar eens naar Quantum Leap en bestel als de wiederweerga het album, dat in Europa op 27 juni uitkomt bij Upset The Rhythm.

John Maus – Quantum Leap

Zombi – Escape Velocity

Als zombies bovenaan de voedselketen staan, dan staat het Amerikaanse duo Zombi bovenaan in de synthesizermuziek. Na albums als Cosmos, Surface To Air en Spirit Animal zijn oldskool creatievelingen Steve Moore en A.E. Paterra inmiddels aan de vierde toe, welke de naam Escape Velocity draagt.

Een Technicolor albumhoes met blote dames die uit een DeLorean huppelen, op weg naar hogere sferen: dan heb je bij mij al het cijfer negen binnen. Wanneer de muziek vervolgens zijn inspiratie vindt in krautrock, Giorgio Moroder en soundtracks voor Italiaanse (horror)films dan is het een koud kunstje om het hoogste cijfer van de klas te behalen. Dikke akkoorden uit de analoge synths zetten een heerlijk retro-futuristisch sfeertje neer, terwijl de verheffende drums (echte, ja) ervoor zorgen dat we niet teveel slaperige Jean Michel Jarre-deuntjes om onze oren krijgen. Klopt, de kenmerkende basgitaar is uit de instrumentatie verdwenen, wat Escape Velocity nog een extra zetje geeft richting de mensonvriendelijke en tijd vertragende ruimte.

Escape Velocity komt op 10 mei uit bij Relapse Records.

Shrunken Heads by Zombi