11. The War On Drugs – Slave Ambient
De band waar Kurt Vile ooit in speelde, is hem nu ontstegen. Slave Ambient is niet alleen verslavende Americana rock, maar met synthesizers en kraut ritmes ook in de achtergrond een experimenteel pareltje. En dan hebben we het nog niet over de heerlijk rauwe doch zalvende zang van Adam Granduciel gehad. Uiteraard passeerde dit album van The War On Drugs reeds de revue op mrbungle.nl, en wel hier.
12. Washed Out – Within And Without
Omdat Ernest Greene de enige is die in het inmiddels ook door mij doodverklaarde genre (of moet ik zeggen: hype) “chillwave” nog een fatsoenlijke plaat wist af te leveren. Op Within And Without heeft de man achter Washed Out weliswaar niets aan de formule gewijzigd, maar de liedjes zijn sterk genoeg om gemakkelijk boven de vele middelmatige acts uit te stijgen. Zo halen ook de dromerige zang en lome beats meer dan alleen maar een zomers gevoel naar boven. Mijn recensie van midden juli is hier terug te vinden.
13. Cian Nugent – Doubles
Hij mag dan wel uit Ierland komen, de muziek van Cian Nugent is duidelijk geworteld in de American Primitivism-stijl. Folky gitaargetokkel, uitgesponnen als een klassieke compositie, met subtiele variaties die de plaat nergens hetzelfde doen klinken, ondanks het feit dat Doubles bestaat uit twee lange stukken die samen 45 minuten klokken. Mede dankzij zijn hypnotiserende spel – dat mij live in een vredige halfslaap bracht op het Graag Traag festival – en de toevoeging van diverse instrumenten naast de gitaar (in Sixes & Sevens). Dit tweede album van Nugent bewijst zonder meer dat hij een gitarist is die ondanks het traditionalisme een eigen stijl weet neer te zetten; een grote belofte voor de toekomst.
14. Jozef van Wissem – The Joy That Never Ends
Het is inmiddels het tiende solo album van Jozef van Wissem in evenzoveel jaren, en gedurende die tijd is hij weinig van zijn pad afgeweken. Het is de ongebaande weg die de traditionele luit aflegt op weg naar hedendaagse experimentele muziek. Van Wissem weet ook op The Joy That Never Ends – ondanks de renaissance- en baroksfeer die het instrument oproept – de klanken prachtig in te passen in de moderne avant-garde. Door het gebruik van palindromen in zijn composities zijn de structuren echter niet zo vreemd als je zou verwachten; de vijf nummers liggen juist ontspannen in het gehoor. Van Wissem heeft dit jaar nog twee andere prachtige releases op zijn eigen label Incunabulum uitgebracht (samenwerkingen met Smegma en United Bible Studies), maar deze soloplaat is misschien wel zijn puurste en mooiste tot nu toe.
15. Köhn – Random Patterns
Jürgen de Blonde verrast ons wederom, ditmaal met een album met een oud Italiaans orgel als enige instrument. Door bepaalde patronen in de toetsencombinaties te doorbreken zorgt hij voor een even dynamisch als ingenieus geheel. De veranderingen in de bestaande klanken zijn dermate subtiel dat er als vanzelf een meditatieve luistersensatie ontstaat. Ik schreef er al eerder een recensie over; die is hier terug te lezen.
