Het trio The Black Twig Pickers, gevormd door Mike Gangloff, Nathan Bowles and Isak Howell, heeft een opmerkelijke status. Als voorvechters van muzikale tradities uit de Appalachen en het boerenleven in Virginia, zijn ze verrassend geliefd onder een “alternatief” hedendaags publiek, een publiek dat niet terugdeinst bij experimentele en avant-garde muziek. Ze zijn dan ook de spreekwoordelijke vreemde eend op het Thrill Jockey label, maar daar trekken ze zich niets van aan. Sterker nog, op de 12” EP Whompyjawed gaan ze nog een stap verder. Of moet ik zeggen, een stap terug?
Aan het begin van Merry Mountain Hoedown wordt meteen duidelijk dat The Black Twig Pickers zich richten op het platteland, ouderwetse bluegrass festivals en kleine plaatselijke barretjes, waar tuinbroeken en strohoeden nog in de mode zijn. Net als buck dancing en flat footing. In een moordend tempo gaat fiddler Gangloff van start, geholpen door de uit de square dance scene opgedoken Sally Morgan. Als niet veel later de banjo in zet, is er geen houden meer aan. Dit is muziek om op te dansen, te feesten. Sam Linkous en Joe Dejarnette op gitaar and bas maken de party compleet. In de dertien minuten dat het nummer duurt kan men de “yeehaa’s” dan ook niet onderdrukken.
Hoe ongedwongen de sfeer op deze EP ook mogen zijn, The Black Twig Pickers nemen hun werk zeer serieus. Dat blijkt ook weer uit de andere zijde van het vinyl, Brushy Fork Of John’s Creek. Opnieuw is dit een bewerking van een klassiek fiddle nummer, uit lang vervlogen doch niet vergeten tijden. De Twig Pickers houden de traditionele speltechnieken in ere, zonder ook maar een steekje te laten vallen. Met Nathan Bowles (in oktober komt zijn soloplaat uit bij Soft Abuse) op zijn fantastische wasbord en Isak Howell op gitaar en mondharp, is het nummer ook knap gelaagd. Maar het is natuurlijk vooral het ritmische stampvoeten dat de aandacht trekt.
Met Whompyjawed hebben The Black Twig Pickers een enorm aanstekelijk en vermakelijk mini-album neergezet, waarbij veel respect wordt getoond voor de oorsprong en tradities van dit soort muziek. Van een “frisse wind” wil ik niet spreken, omdat deze plaat net zo goed voor de Eerste Wereldoorlog gemaakt zou kunnen zijn. Toch schreeuwt Whompyjawed om meer, het liefst in een live uitvoering natuurlijk. In een boerenschuur.
