Tag archieven: Tiny Vipers

Mirrorring – Foreign Body

Ik had ‘m niet zien aankomen, en toch is het een logische samenwerking: Mirrorring, een combinatie van Grouper en Tiny Vipers. Liz Harris maakt onder eerstgenoemde naam ambientachtige soundscapes met gitaar en Wurlitzer, langzaam strepen trekkend door een dromerig, spookachtig geluidlandschap. Jesy Fortino, opererend als Tiny Vipers, bereikt eenzelfde melancholische stemming met haar kaalgestripte en trage akoestische folk, waarbij haar gefluister soms het enige is dat je uit de trance haalt. Ze vonden elkaar een aantal jaren geleden bij een optreden en sindsdien hebben de twee dames gewerkt aan het debuutalbum Foreign Body.

De plaat begint vertrouwd; Fell Sound biedt topzware ambient klanken en zweverige zang, net als op het laatste werk van Grouper, het dubbelluik A I A. Fortino horen we pas in het tweede nummer duidelijk terug, een typisch droevig singer-songwriter nummer. Daar is de bijdrage van Harris juist weer onduidelijk. Ze hebben Foreign Body dan wel samen opgenomen, maar tot nu toe klinkt het als een ordinair split album.

Gelukkig raken de verschillende stijlen verderop wat meer verstrengeld. Zachtjes getokkel wordt aangevuld met echoënde effecten en zang, of de rustig kabbelende abstracte drones krijgen verdere invulling met een meer verstaanbare stem. Het is een beetje om en om, maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Grouper een grotere vinger in de pap heeft gehad dan Tiny Vipers. En dat is jammer. Ik heb beide artiesten hoog zitten; dat de bijdrage van Fortino hier enigszins wordt ondergesneeuwd maakt dat Mirrorring zeker niet meer is dan de som der delen. Desondanks bevat Foreign Body prachtige meeslepende muziek die in niemand’s platenkast zou misstaan.

Overigens reist Grouper gedurende de maand maart door Europa voor haar Violent Replacement tournee, waarbij ze ook Utrecht (22 maart, onderdeel van Rumor) en Brussel (24 maart) aandoet. Het is een uitgelezen kans om de gelijknamige cdr aan te schaffen, waarop twee lange minimalistische collages te horen zijn. Jesy Fortino is duidelijk minder productief: het mooie Life On Earth dateert alweer van 2009. Het ziet ernaar uit dat haar fans het voorlopig met Mirrorring moeten doen. Een goede reden om weer eens bij het Kranky label te shoppen.

Een muzikaal weekend

Zonder dat je in een tent hoeft te slapen en in Dixies moet kakken, toch drie dagen met kwaliteitsmuziek meemaken. Dankzij een combinatie van Avonduren, een middagoptreden in de Drvkkery, een Folk festival in de Spot en een uitstapje naar FabrIQ in Den Bosch werd dit werkelijkheid. Ik zag artiesten als Jay Minor, Cedarwell, Tiny Vipers, Bosque Brown, The Tallest Man On Earth, Megafaun en nog veel meer. Voor de vrijdag en zaterdag verwijs ik graag naar 3voor12Zeeland.nl: hier mijn verslag van Avonduren, de zaterdagmiddag staat hier en tekst voor en over De Spot staat hier en hier.

Bij artiesten van dit kaliber is het helemaal niet erg om ze twee keer achter elkaar te aanschouwen. Bovendien had het nieuwe festival FabrIQ Den Bosch nog net iets meer te bieden dan De Spot. Nog niet helemaal bekomen van de afsluitende handstand-circus dj’s Betonnie en Bartcore,  schuifelde een gezellige groep Middelburgers daarom zondagochtend de trein in richting het verre Brabant.

Eenmaal aangekomen deed ik nog even snel een sneakpeak bij een rehearsal in de diepe kerkers van de W2, waar Zonderland, een absoluut geen onaardige post-rock / ambient driemansformatie, zijn kunsten vertoonde. Even daarna vulde de zaal zich snel bij Awkward I, met de Hospital Bombers als begeleidingsband. Ik moet altijd even wennen aan zittende concerten, zo ook in de Verkadefabriek. Het is echter een goede manier om het publiek zich te laten concentreren op de muziek, in plaats van op sociale activiteiten. Nadat de Tindersticks het concert in de Effenaar om die reden hadden afgebroken is het weer helemaal een issue, ouwehoeren tijdens een concert. Ook de dag ervoor had ik het even niet meer met al die eikels die het optreden van Bosque Brown verpestten. Maar bij Awkward I was het redelijk stil, zodat ik in alle rust van de prachtige muziek kon genieten.

Tiny Vipers had mij de dag ervoor al verrast met een krachtig en ijzersterk optreden. Dat maakte het niet minder erg dat ik vanwege de drukte driekwart van het optreden aan de verkeerde kant van deur heb gestaan. De drie nummers die ik dan toch nog mocht aanschouwen, deed dat gegeven snel weer vergeten. Met haar slobbertrui en vieze haar is ze mijn favoriete onmodieuze dame van vandaag en morgen. Cedarwell zette Middelburg al op z’n kop, en herhaald dat kunstje in Den Bosch. De zittende optredens schuiven we aan de kant, het is nu feesten in de W2.

Stiekem is de act waarvoor we allemaal zijn gekomen The Tallest Man On Earth. De Zweed van amper 1 meter 30 heeft inmiddels een grootse reputatie. De vergelijking met Bob Dylan moet je niet helemaal vergeten, maar de beste man een (goede) kopie noemen doet zijn muziek geen eer aan. Hij bewijst met zijn tweede album The Wild Hunt, uit op 13 april, dat hij zijn eigen stijl heeft gevonden (mensen die problemen hebben met mijn downloadgedrag mogen mijn originelen komen tellen). Zo is een nummer als You’re Going Back melodieuzer dan ooit, en heeft King Of Spain briljante poëtiek. Kristian Matsson, zoals hij heet, weet gevoelige, emotionele kampvuurliedjes op energieke wijze  over te brengen op het publiek. Een optreden met kippenvel.

Megafaun zijn  wat mij betreft de nieuwe Fleet Foxes. Waarom de drie heren niet in mijn jaarlijst van 2009 zijn terug te vinden is me een raadsel. Gather, Form & Fly is een album die niet alleen mooie meezingfolk ten gehore brengt, maar ook het experiment niet schuwt. De banjo wordt net zo makkelijk ingeruild voor een laptop. Bovendien zijn de drie mannen met indrukwekkende gezichtsbeharing een genot om op het podium zien staan. Zoveel speelvreugde  zweept zonder moeite het publiek op.

Omdat er nog steeds geen nachttreinen naar Zeeland rijden, moest ons gezelschap de afsluitende bands aan zich voorbij laten gaan. Maar ook zonder deze is FabrIQ met recht een “Festival Of Intrusive Quality”. Goed, op de terugweg naar Middelburg liep het misschien een beetje uit de hand. Het fabeltje dat festivalbier niet werkt is dan ook weer uit de wereld. Dank aan Nous die alle gezelligheid van zondag op de gevoelige plaat vastlegde.