Tag archieven: traditie

Eastern Daze festival: preview

Als er een festival is waar je volgende week niet omheen kunt, dan is het wel Eastern Daze, dat 15 november plaatsvindt in Gent. In samenwerking met het kunstencentrum Vooruit presenteert het KRAAK label daar een fabelachtige line-up die een brug moet slaan tussen etnische folktradities en de hedendaagse underground. Normaal gesproken is het februari als ik weer eens in de festivalsferen duik voor een preview van het KRAAK festival, maar voor deze gelegenheid is mrbungle.nl graag een seizoen of wat te vroeg.

Het optreden van de Franse band France op het KRAAK festival in 2011 staat nog steeds in het geheugen en gehoor gegrift. Zodoende is ook ieder project van draailierspeler Yann Gourdon al bij voorbaat interessant. Onder de naam Toad heeft hij een nieuw trio gevormd met Pierre-Vincent Fortunier en Guilhem Lacroux. De drones gespeeld op traditionele Occitaanse instrumenten zullen ondanks dat Toad in het middagprogramma is geplaatst ongetwijfeld een evenzo traditionele moshpit en run naar de merchandise tafel veroorzaken.

Eveneens onderdeel van de middag op het Eastern Daze festival is de uit Lissabon afkomstige gitarist Norberto Lobo. Hij presenteert hier zijn vijfde solo album Fornalha, waarop hij prachtige experimentele akoestische psychedelica laat horen. Zijn muziek heeft een wijds bereik waarin we referenties als Steve Reich, Jim O’Rourke, John Fahey en folk, samba en bossa tegenkomen, en Lobo schroomt niet om alle invloeden te gebruiken. Dan weer zorgen gitaren bespeeld met een strijkstok voor harmonieuze drones, een moment later luisteren we naar een aardig traditioneel warm akoestische nummer. Zijn gecombineerde stijl lijkt gemaakt te zijn voor dit festival.

Aanstaande zaterdag beleven we in Gent tegelijkertijd nog eens een primeur: het geniale album Remote Hologram van het Belgische duo Razen wordt deze dag officieel uitgebracht. Dat de dubbele lp een niet te missen release is, is terug te lezen in het vorige bericht op mrbungle.nl. Live zijn ze net zo goed niet te versmaden; hun akoestische minimalisme op veelal Middeleeuwse instrumenten is op z’n minst zeer fascinerend te noemen.

Het avondprogramma wordt afgetrapt door de Amerikaanse bassist Joshua Abrams. Hij werkte eerder met legendarische figuren als Henry Grimes en Roscoe Mitchell, maar klinken zoals freejazz doet zijn muziek weinig. Abrams heeft zich de laatste tijd toegelegd op Noord- en West-Afrikaanse folkmuziek versmolten met Westerse improvisatie en Arabische muziek. De Natural Information Society, bestaande uit drummer Frank Rosaly en Lisa Alvarado op gong en harmonium, staat Abrams deze avond bij.

Vervolgens mogen we ons verheugen op een toch wel zeldzaam optreden van Pelt op het Europese vasteland. Mijn mening over de beste plaat van 2012Effigy – is nog niet veranderd en diverse solo projecten van enkele leden hebben de band bij mij alleen maar in aanzien doen stijgen. Wederom kunnen we een even prachtig als hypnotiserend samengaan tegemoet zien van traditionele fiddle, banjo, gamelan en wat meer hedendaagse improvisatie-, raga- en minimalistische dronemuziek. Alleen in de voorpret al een hoogtepunt!

Maar de terechte afsluiters van de avond zijn The Master Musicians Of Jajouka. Onder leiding van Bashir Attar brengen deze Marokkaanse Berbers en sufi-trance muzikanten eeuwenoude muziek die van vader op zoon werd doorgegeven ten gehore. Veelgebruikte instrumenten zijn de lira (een traditionele fluit), de rhaita (een soort hobo) en de tebel (een drum gemaakt van geitenhuid). William Burroughs omschreef hun muziek al eens als “4000 jaar oude rock-‘n-roll” en daar is eigenlijk geen spelt tussen te krijgen.

Bekijk nog wat video’s en bestel kaarten voor het Eastern Daze festival op de website van Vooruit.

Mississippi Records on Tour

In 2003 richtte Eric Isaacson samen met Warren Hill de platenzaak Mississippi Records op, in Portland, Oregon. Het groeide uit tot één van de meest productieve platenlabels van Amerika als het aankomt op het heruitgeven van obscure, lang vergeten of niet meer verkrijgbare albums en artiesten. Ik noem even tussen neus en lippen door legendarische namen als Pandit Pran Nath, Dead Moon, The Ex, Abner Jay, Michael Hurley, Bruce Haack en Kesarbai Kerkar. Een bijzondere prestatie, en dat terwijl het label – zeker in de beginjaren – geen cent uitgaf aan promotie. Sinds vorig jaar hebben ze een website, om je daarvan een idee te geven.

Toch kan het natuurlijk geen kwaad de filosofie van Mississippi Records verder te verspreiden. Eric Isaacson heeft daarvoor een uitgebreide route door Europa uitgestippeld, samen met drie artiesten die muziek uitbrachten op het label: Marisa Anderson, Lori Goldston en Dragging An Ox Through Water. Naast optredens van deze drie solisten, zal Isaacson door middel van film, lezing en diashow de bezoeker een wervelende geschiedenisles voorschotelen: een “cosmic and earthly history of recorded music”, gezien vanaf de geboorte van de eerste ster in het universum tot en met de jaren tachtig, de blik gericht op Noord-Amerika.

Wie het cd boekje van Nirvana’s MTV Unplugged In New York weleens heeft bestudeerd, zou de naam Lori Goldston bekend kunnen voorkomen. De uit Seattle afkomstige celliste loopt al een tijdje mee en op haar curriculum vitae prijken inmiddels samenwerkingen met onder andere David Byrne, Secret Chiefs 3 en Earth (het Angels Of Darkness tweeluik). Helemaal solo is ze echter nog maar aan het begin van haar carrière, getuige Creekside: Cello Solo, dat eerder dit jaar uitkwam bij Mississippi. De klassiek getrainde Goldston weet met enkel haar dierbare instrument een serie prachtig bewegelijke instrumentale stukken te produceren. Hoewel behoorlijk traditioneel – uitermate passend voor het label – zijn de composities geraffineerd en voorzien van een vol, helder geluid. Het is welhaast onmogelijk dat de warme melancholische klanken van Goldsto je onberoerd laten.

Dragging An Ox Through Water is het alter ego van Brian Mumford, net als Mississippi Records afkomstig uit Portland. Mumford heeft een voorliefde voor versleten akoestische gitaren en zelfgemaakte elektronische effecten, wat al snel de benaming “Drone Americana” voor zijn muziek opleverde. Op zijn laatste Mississippi album, Panic Sentry, blijven invloeden uit de moderne tijd evenwel beperkt tot wat echo’s, gezoem en gebliep op de achtergrond. Dragging An Ox Through Water is daarom een artiest die – alleen luisterend naar het gitaarwerk en zang – als conventioneel kan worden gezien, maar anderzijds verfrissend en vernieuwend bezig is. Zonder meer een aanwinst voor Mississippi en de Europese podia, dus.

Marisa Anderson is misschien wel de meest bekende van de drie. Haar album The Golden Hour eindigde in 2011 nog op nummer tien in mrbungle’s jaarlijkse opsomming van beste albums. Daarna verscheen nog het uitstekende Mercury en nog niet zo lang geleden Traditional And Public Domain Songs, waarbij de titel al veel zegt over de muziek. Ze wisselt in de genres blues en folk gemakkelijk van lichte improvisatie naar zware psychedelische stukken, van akoestisch naar elektrisch en van rauwe deltablues naar complexe fingerpicking composities. Haar gevoel voor melodie in haar instrumentale nummers zorgt ervoor dat de muziek van Anderson je niet loslaat.

Deze tour biedt ongetwijfeld een fascinerende kijk in de keuken van Mississippi Records en een unieke kennismaking met het label en enkele daaraan verwante artiesten. Op vier data in september en oktober kun je deze bijzondere gebeurtenis aanschouwen in Nederland en België:

16 september: Rotterdam, De Player
25 september: Amsterdam, OCCII
2 oktober: Brussel, AB
3 oktober: Nijmegen, Extrapool

Richard Dawson – The Glass Trunk

Zijn optreden op het KRAAK festival in maart behoort tot mijn favorieten van dit jaar. Dat Richard Dawson een gepassioneerd muzikant is, wisten we al van het prachtige The Magic Bridge; in Aalst bleek bovendien dat hij ook nog eens een uitermate sympathieke kerel is met het juiste gevoel voor humor. Meer dus dan iemand met een gitaar en een ietwat schorre stem, folkliedjes zingend. Met het traditie- en genre ontstijgende nieuwe album The Glass Trunk wordt dat nog eens duidelijk.

richarddawson

Tyne & Wear Archives & Museums, een organisatie met musea, kunstgaleries en archieven rondom Newcastle zette in samenwerking met Tusk en Pixel Palace het Half Memory project op. Op uitnodiging kregen lokale artiesten en muzikanten de gelegenheid de archieven van het museum in te duiken, om zich door de grote diversiteit aan objecten, foto’s, verhalen et cetera te laten inspireren, met als uiteindelijke doel nieuw werk te creëren. Warm Digits en Richard Dawson waren de gelukkigen die met deze unieke mogelijkheid verleden en heden mochten laten samensmelten.

Het eindresultaat van Richard Dawson is verrassend. In plaats van de weg te vervolgen die hij met eerdere albums was ingeslagen, legt hij op The Glass Trunk in de eerste instantie de nadruk op a capella zang. Driekwart van het album is gevuld met zeven nummers waarin hij zeer intens en welhaast op gekwelde wijze de opgerakelde verhalen navertelt. Het leven was vroeger een stuk minder eenvoudig, als we de door Richard uitgekozen geschiedenis moeten geloven. Pijn, geweld en de vergankelijkheid van het leven zijn terugkerende thema’s, getroost door woorden over geboorte, familie en kleine momenten van geluk. Eén en ander legt hij uit in de uitgebreide notities die de verpakking vergezelt.

Met uitzondering van de prachtige opener en The Ghost Of A Tree (ene Sarah Hill zingt hier het refrein mee en daarnaast: “Group singing – Ahhhhhhh!!!!!”) klinken de a capella songs alsof Richard in een stille, lege kamer staat te zingen. Eenzaam, soms half pratend, soms met overslaande stem omdat hij de hoge tonen net niet lijkt te halen. Simulerend dat niemand kijkt of luistert; hij kan zich van zijn meest persoonlijke en pure kant laten zien. Het komt de gevonden teksten van anonieme individuen alleen maar ten goede: Poor Old Horse en Joe The Quilt-Maker sturen op het gebied van authenticiteit aan op kippenvel.

De nummers zonder instrumentale begeleiding hebben echter ook een tegenhanger. Ze worden afgewisseld door improvisaties op een versterkte akoestische gitaar en pedaalharp, laatst genoemde bespeeld door de op mrbungle.nl al eerder besproken Rhodri Davies. De instrumenten zijn beide voorzien van een gezonde dosis distortion, wat het album een agressieve hook meegeeft en uit balans lijkt te brengen. Na meerdere luisterbeurten moet ik de conclusie trekken dat dit tussenspel juist essentieel is voor het evenwicht. Soft versus ruw, rustig versus hectisch, een rechte lijn versus een hoop bochtenwerk. The Glass Trunk lééft, als de golfbeweging van een hartslag.

Richard Dawson heeft zich er niet met een jantje-van-leiden van afgemaakt. The Glass Trunk is wellicht eenvoudig van opzet, maar is groots uitgewerkt en vol overgave uitgevoerd. De luisteraar heeft het daardoor ook niet altijd even gemakkelijk, doch met wellicht eenzelfde geduld en volharding als waarmee dit album is gemaakt, hoort men een uniek en inventief muzikant die met gemak tot de beste folk muzikanten van het Verenigd Koninkrijk gerekend mag worden.

The Glass Trunk is verschenen op dubbel vinyl bij alt.vinyl, en bij Richard Dawson zelf op cd en download.