Mrbungle.nl

In de eeuwige zoektocht naar het perfecte popalbum dat ook aansluit bij een anticommerciële en experimentele smaak, zijn er soms van die momenten waarop het vermoeden rijst dat het ultieme doel weer een stapje dichterbij is gekomen. Die momenten zijn schaars maar intens genietbaar. Luisterend naar U.S. Girls on KRAAK lijkt het of de Amerikaanse Megan Remy is veroordeeld tot eenzelfde zoektocht.

Haar derde volledige album start met een aantal korte nummers, waarop Remy haar typische reel-to-reel tape recordings op een ruwe en agressieve manier naar buiten brengt. De lo-fi experimenten op analoge apparatuur (naar verluid heeft ze geen computer), zaaien verwarring door een noisy ondergrond te laten samensmelten met zang duidelijk geworteld in de popcultuur. Het beste voorbeeld hiervan ooit gemaakt onder de naam U.S. Girls is Island Song. Als een vrouwelijk crooner draagt Remy een snerpend en desperaat refrein voor dat zo aanstekelijk is, dat je het iedere ochtend onder de douche zou willen zingen. Island Song schreeuwt gewoon om een hitparade (en een gelikte videoclip).

Een hitparade was er al eens voor het nummer The Boy Is Mine, een duet tussen Brandy en Monica uit 1998. Het is niet zozeer dat Remy hier een gooi doet naar commercieel succes (daarvoor zijn de verwrongen beats te afstandelijk en is het geluid te rauw), maar ze speelt nu eenmaal graag met haar invloeden en de muziek waar ze mee is opgegroeid. Covers zijn haar sowieso niet vreemd, getuige eerdere bewerkingen van The Kinks en Bruce Springsteen op platen die uitkwamen bij het Siltbreeze label.

(Video van If These Walls Could Talk, afkomstig van de split met Slim Twig op Palmist Records, dat ook volgend jaar een album van U.S. Girls zal uitbrengen.)

Toch nemen de grote voorbeelden uit de popmuziek haar wil om te experimenteren niet weg. Si, I Mean Oui draagt draaiorgelmuziek met zich mee; op Iran Then, Iraqognized Her duikt ze in de ambient en de halve minuut durende Wells Dubs lijkt een oude ruisende cassetteopname met een onduidelijk zingende mannenstem. Niets is zo verassend echter als afsluiter Peotone, als Megan Remy opeens een onvervalste countrysong de revue laat passeren.

Megan Remy gaat op U.S. Girls on KRAAK onbevreesd op ontdekkingsreis, op zoek naar dat volmaakte liedje. Dat gaat met horten en stoten, en op haar eigenwijze, afstandelijke en bijzonder charmante manier. Dat wekt sympathie op. U.S. Girls on KRAAK is een inspirerend popalbum met die geniaal gekke twist die ik zoek. Nog niet perfect, maar wel weer een stapje dichterbij.