Qua verpakking bestond er in september geen betere dan release Bridges, maar er was deze maand nog veel meer te beleven. Om even bij platen te blijven die vanwege het artwork opvallen, pik ik er Life Sux van Wavves uit. Het lo-fi zwart-wit hoesje, versierd met een omgekeerd kruis en een pentagram belooft misschien meer dan het waarmaakt. Enfant terrible Nathan Williams is namelijk – wat later dan gebruikelijk – op weg naar volwassenheid en dat heeft z’n weerslag op de gruizige punk waar hij op bekend staat. Het klinkt vandaag de dag nogal al poppy en gelikt, relatief natuurlijk. Zijn talent om enorm pakkend nummers te schrijven is gelukkig gebleven. Met het cynische I Wanna Meet Dave Grohl trekt hij mij in ieder geval opnieuw over de streep.
Wavves – I Wanna Meet Dave Grohl
Een stuk rustiger is de EP Holly van James Blackshaw (1981), op Important Records. Twee lange, instrumentale stukken op de 12-snarige akoestische gitaar roepen herinneringen op aan oude helden als John Fahey, Bert Jansch en Robbie Basho, maar ook aan componisten uit het Franse impressionisme. Als Holly een voorbode is voor zijn eerstvolgende volledige album, dan gaat dat een prachtplaat worden. Als ik dan toch John Fahey heb genoemd, is de stap klein naar The Wanting van Glenn Jones (niet de neger), een gitarist die het niet moet hebben van vernieuwing, maar van zijn constante kwaliteit. Net als bij Blackshaw een instrumentaal album, en duidelijk beïnvloed door de Takoma school. Met kitscherig artwork, zoals altijd.
Ontdekking van september was het anonieme Savaging Spires. Op het debuutalbum zonder titel spelen ze compromisloze acidfolk: primitief, heidens en psychedelisch. Met afwisselend boy/girl gezang & koortjes, fluit en allerhande middeleeuws klinkende instrumenten zetten ze een heel authentiek geluid neer, dat ook nog eens erg goed in elkaar steekt. Geweldig. Vlot de lp bestellen bij Critical Heights, voordat het te laat is.
Bill Orcutt – How The Thing Sings
Meer akoestische gitaren. Bill Orcutt, voorheen gitarist bij de legendarische noiserock act Harry Pussy, weet er wel raad mee, zelfs wanneer er twee snaren (bewust) ontbreken. Nog net zo nerveus en boos als vroeger plukt hij op How The Thing Sings er als een bezetene op los, complex en zonder enig medelijden voor het al wrakkige instrument. De luisteraar krijgt er overigens ook soms flink van langs, doch pijn is fijn in dit geval. Nog kaler en minimalistischer is Stria van de Franse gitarist Ryan Kernoa, ook lid van de avant-garde noise groepering Kourgane. Eindeloos getokkel, gestoeld op herhaling, zorgt voor een meditatieve staat van luisteren. Rauwe jams die ontaarden in een prachtig stukje melancholie.
Afwisseling is ook belangrijk. September bood gelukkig ook een aantal puike albums waarop eens geen gitaar wordt gebruikt. Het debuutalbum Forever van Sleep ∞ Over is er zo eentje, dat zich ergens tussen chillwave, witchhouse en druggy elektronica nestelt. Geen genres waar ik vandaag de dag nog van wakker lig, maar Sleep ∞ Over heeft een eigen geluid weten te creëren dat ik wel kan waarderen. Call Back The Giants zag ik eerder dit jaar al op het KRAAK festival. Toen maakte Tim Goss (The Shadow Ring) met zijn jonge stiefdochter nog weinig indruk, nu zijn ze overtuigend terug met het tweede album The Rising. Misvormde elektronica, aangestuurd door synthesizers en effecten, wordt versterkt door het eentonig gemompel van Goss en de afstandelijke voordracht van Chloe Mutter. Toegegeven, op één nummer komt een gitaar voor. Pan Tone, de samenwerking tussen Hauschka & Hildur Guðnadóttir, bevat ook snaren, in de vorm van de cello van laatstgenoemde. Haar donkere en woeste spel vormt een prachtig contrast met het subtiele spel van de Duitse pianist.
De verwachtingen voor het nieuwe album van Neon Indian, Era Extraña, waren hoog gespannen. De preview Heart: Release van een half jaar terug deed mijn hart sneller kloppen, maar dat is dan ook meteen het enige hoogtepunt van de plaat. De teleurstelling is groot als blijkt dat de gekke elektronische psychedelica minder borrelt en kronkelt dan voorheen. Een nummer als Polish Girl maakt duidelijk dat Alan Palomo de humor en lo-fi klanken laat voor wat het is en kiest voor een groter publiek. Ach, je kunt iemand niet kwalijk nemen naar voren te lopen. Bij Conatus van Zola Jesus overheerst eenzelfde gevoel. Het donkere bombastische gothic geluid van Nika Rosa Danilova maakt plaats voor een minder zware productie en vooral wat softere beats. Ze zal er haar populariteit mee vergroten. Het wegnemen van de elementen die menigeen nog weleens deed terugdeinzen, is voor mij een reden om af te haken. Dat doe ik niet uit snobistisch oogpunt; het is een onderbuikgevoel die mij vertelt dat om mijn beurt ook weer vooruit moet kijken. Naar oktober dus.
