Tag archieven: Will Guthrie
Diversen

Jaarlijst 2012: #20 – #16

Door aan donderdag, december 20, 2012

16. Reines d’Angleterre – Globe Et Dynastie
De Franse avant-garde vocalist accordeonist Ghédalia Tazartès wordt bij Reines d’Angleterre bijgestaan door “elektronische botanisten” Èlg en Jo Tanz. Nu was de muziek van Tazartès al niet bepaald gewoontjes, maar met twee van de meest geflipte muzikanten van Frankrijk aan zijn zijde gaat het nog een stap verder. Het spookachtige stemgeluid wordt begeleid door bizarre elektronica, noise, en ondefinieerbare effecten. Dat Globe Et Dynastie een mindfuck extraordinaire is schreef ik in september in dit tweeluik.

17. Fabulous Diamonds – Commercial Music
Commercial Music – de naam zegt het al – is misschien wel de meest commerciële release in de top 20 van mrbungle.nl. Dat wil niet zeggen dat het duo (Nisa Venerosa en Jarrod Zlatic uit Melbourne) de stijl op de voorgaande twee rake albums in de steek hebben gelaten. Hun kenmerkende pop minimalisme is misschien rijker van klank geworden, maar ook langgerekter en dromeriger. Met bijna lethargisch repeterende patronen en wegkwijnende zang lijkt de titel hier alleen maar mensen op het verkeerde been te willen zetten. Hypnotisch goed, weer.

18. Will Guthrie – Sticks, Stones & Breaking Bones
Het lijkt wel of 2012 het jaar is van de solo drummer, met fantastische albums (en optredens) van Chris Corsano, Kris Vanderstraeten en de Australische Will Guthrie. Ook laatstgenoemde bewijst dat je geen band nodig hebt om een intensief en vooral ook boeiend geluid neer te zetten. Natuurlijk, Sticks, Stones & Breaking Bones is een album waarvoor enige concentratie vereist is, wil je proeven van de sublieme techniek en gevoel voor ritme die Guthrie ons probeert over te brengen. Bij mij is dat in ieder geval gelukt, zoals al eerder te lezen was op mrbungle.nl.

19. Al Doum & The Faryds – Positive Force
Het heeft geen enkele waarde te benoemen dat de heren van Al Doum & The Faryds uit Italië komen. Op Positive Force, hun tweede album, perfectioneren ze hun internationale stijl, dat uitwaaiert over heel Europa, Afrika en Azië. En de toekan op de hoes komt dan weer alleen voor in Midden- en Zuid-Amerika. Over breed georiënteerd gesproken: denk aan psychedelica, kraut en blues in een weirde mix met freejazz en exotische klanken. Desalniettemin weten ze ook de rust en daarmee een zweverig gevoel te bewaren. Een recensie met wat meer woorden en geluiden is hier terug te lezen.

20. Ignatz – Because Time Is Too Short
Releases op cassette of op cdr worden vaak gezien als tussendoortjes, een aanloop naar een “echt” album op lp of cd. En hoewel er inderdaad nog meer in de pijplijn zit wat betreft de discografie van Ignatz, kunnen we wat de kwaliteit betreft deze tape gerust als een volwaardige uitgave zien. In ruim veertig minuten laat Bram Devens zijn karakteristieke geluid weer horen, dat ergens tussen minimalistische blues en exotische folkmuziek ligt. Nog steeds heerlijk lo-fi, aangekleed met loops van rommelige tapes en met een stemgeluid dat is vervormd tot die van een oude bluesheld in de laatste fase van z’n leven. Depressief maar enorm beklijvend laat Because Time Is Too Short wederom horen waarom Ignatz de laatste paar jaren tot mijn favoriete Vlaamse muzikanten behoort.

Verder lezen
1
Muziek

Incubate festival 2012

Door aan zondag, september 9, 2012

Maandag is het zover: dan gaat Incubate editie 2012 van start. Het festival dat Tilburg helemaal doet opleven is nog meer dan voorgaande jaren een allesomvattend evenement, met kunst, film, theater, debat en muziek. Je kan natuurlijk niet overal verstand van hebben, dus concentreer ik mij komende week op dat laatste. Een overzicht van de door mij uitgestippelde route, op de woensdag, zaterdag en zondag.

Op woensdag 12 september ben ik twee uur lang niet weg te slaan uit de Paradox. Daar staat als het goed is het drumstel klaar van de Australische percussionist Will Guthrie. Zijn plaat Sticks, Stones & Breaking Bones (recensie hier) uit dit voorjaar behoort nog steeds tot mijn favorieten van 2012, en ik twijfel er eigenlijk niet aan dat hij zijn improvisatiekunst en fabuleuze techniek ook live kan waarmaken. Wie live misschien nog wel beter is dan op plaat is Bill Orcutt. De voormalig gitarist van Harry Pussy is vandaag de dag in topvorm op zijn akoestische gitaar, waar dikwijls bewust een aantal snaren van ontbreken. Verwacht geen mooie melodieën, maar kapotte blues en raggende improvisatie ondersteund met vaag gemompel.

De zaterdag staat bij mij in het teken van Denemarken en noise. De platenlabels Sacred Bones en Posh Isolation zorgen dan namelijk vanaf voor een vermakelijke lineup in de Stage01, onderdeel van de 013. Om te beginnen met Vår (voormalig War), een project van Loke Rahbek en Elias Rønnenfelt. Eerstgenoemde runt het Posh Isolation label en is zanger van Sexdrome, terwijl Rønnenfelt speelt bij Iceage. De muziek van Vår is derhalve een te verwachten combinatie van house en punkmuziek. En toch denk ik dat deze band een publiek achterlaat dat zich nog eens achter de oren krabt.

Girlseeker is nog steeds de coolste band op aarde, en behoeft geen introductie meer. Zeker niet nadat de wanhopige Denen Incubate vorig jaar al liet kennis maken met hun gedementeerde pop. De zaal wordt nadien ingeruild voor de Pauluskerk, want daar spelen achtereenvolgens Twinsistermoon en Cian Nugent. De kerk is uitstekend geschikt voor akoestische optredens, en de spookfolk van Mehdi Amaziane (ook lid van Natural Snow Buildings) en het fingerpicking van Nugent past daar prima.

Terug naar de 013. Daar doet Elias Rønnenfelt nogmaals een optreden, nu als frontman van punkact Iceage. Dat optreden wordt – afgaande op eerdere – kort, rommelig maar fucking intens. ‘s Avonds staat er met Consumer Electronics en Con-Dom ongecompliceerde, keiharde noise op het programma, maar stiekem hoop ik ook nog even een stukje mee te pikken van Joe Speedboat, het nieuwe Dead Moon-achtige rammelpunk project met onder andere Edgar Wappenhalter en Wim Lecluyse (Morc Records) in de gelederen.

Overtuigd van zijn laatste plaat (recensie hier) ga ik met hoge verwachtingen naar het optreden van Diamond Terrifier kijken, de zondagmiddag. Noise, ambient en improvisatie met een saxofoon. Een half uur later komen we met Amen Dunes in wat rustiger, zij hij nog steeds behoorlijk psychedelisch, vaarwater. Het is te hopen dat ik bij het navolgende Ancient Ocean de kater van gisteren te boven ben, want dit valt in het genre “dromerige minimalistische drones”. Wakker worden doe ik beter bij The Men, heerlijk catchy noiserock met een punkrandje. Ook weer van het Sacred Bones label trouwens. In het vorige bericht op mrbungle.nl is al te lezen dat ik graag naar de drones van Expo ’70 luister, en dat zal live, aan het einde van de zondag, niet anders zijn.

Tot zover een overzicht van mijn planning komende week. Hang me er niet aan op, want er is natuurlijk nog veel meer te zien dan in deze bekrompen agenda wordt genoemd. Mis het leukste festival van Nederland niet!

Verder lezen
0
Muziek

Will Guthrie – Sticks, Stones & Breaking Bones

Door aan maandag, april 9, 2012

Sla zijn discografie er maar eens op na: de Australische Will Guthrie ging van jazzdrummer naar DIY-elektronica, werkte met vele en zeer verschillende artiesten samen, speelde overal ter wereld en lijkt zich nu te settelen in Nantes en met geïmproviseerde percussie. Het bewijs hiervoor wordt geleverd in de vorm van Sticks, Stones & Breaking Bones, zijn nieuwste soloalbum.

Er zijn drie stukken van bij elkaar iets meer dan veertig minuten, maar als je denkt dat er rustig wordt opgebouwd heb je het behoorlijk mis. Sticks ontpopt zich al snel als een neurotische demonstratie van alle klanken die Guthrie uit zijn percussie instrumenten kan toveren. Er zit wel een soort drive in, waardoor het nummer sneller is afgelopen dan je zou verwachten. Stones begint met elektronisch aandoende klanken, die langzaam naar het geluid van een cimbaal toewerken. Na een minuut of tien slaat de gekte echter weer toe en zien we weer alle hoeken van het drumstel. Je zou er zenuwachtig van worden.

Maar de momenten waarop je gefocust bent op de techniek, dat kleine ogenblik waarop je alle details op en neer hoort gaan, de flow en ritmiek als in een slowmotion, zijn subliem. De radartjes in het hoofd staan heel even stil, de chaos en intensiteit overdenkend, terwijl de plaat gewoon doordraait. Op die manier is Sticks, Stones & Breaking Bones – ondanks al zijn eenvormige complexiteit – prima luisterbaar. Laat het repeterende slagwerk als rustgevende ambient over je heen komen en beschouw die gekoesterde seconden van bewustwording  als toeval, telkens weer op een ander punt.

Met afsluiter Breaking Bones neemt Will Guthrie nog wel even moeite de luisteraar angst aan te jagen. In een niet te stoppen rechtlijnig dreunend ritme van zestien minuten haalt de drummer hier alles uit zijn lichaam. Hier is een beest aan het werk (Chewbacca wordt nog genoemd in de linernotes, tussen andere personen die hem inspireren). Het interessante aan dit enorm brute en nietsontziende nummer is dat Guthrie zijn uithoudingsvermogen de variaties op het thema laat bepalen. Naarmate de minuten verstrijken krijgt hij het fysiek steeds zwaarder om het tempo en speelwijze vol te houden, waardoor er “foutjes” ontstaan. De steekjes die hij hier laat vallen zorgen er evenwel voor dat ook dit derde stuk blijft boeien.

Stick, Stones & Breaking Bones is vanzelfsprekend geen album dat de mainstream bereikt. Liefhebbers van improvisatiedrummers als Chris Corsano, of de onlangs gerecenseerde Kris Vanderstraeten zijn potentiële doelgroepen. Die kunnen het 180 grams vinyl (500 stuks) of de cd (1000 stuks) krijgen via Antboy, Lespourricords, Gaffer Records of Electric Junk. Alleen al de prachtige albumhoes is de aanschaf waard.

Verder lezen
2