Sommigen zullen wellicht herinneren dat ik in het verleden voor de website Musique Machine recensies schreef. Welnu, het is tijd om weer eens een oude uit die kast te halen. Ditmaal het vrij onbekende Locust. Onderstaande beschrijving van 18 februari 2002 werd toentertijd door mij beoordeeld met 4/5. Te laag, blijkt acht jaar later. Al die tijd is dit album een regelmatige bezoeker van mijn muziekdragers gebleken en Wrong heeft nog niks aan luisterplezier ingeboet, vooral ook door de vele details die er te ontdekken zijn. Het markeerde voor mij een mijlpaal in de combinatie elektronische experimentele muziek en pop. De originele recensie (in het Engels) is hier terug te vinden.
Mark van Hoen en Locust zijn namen die ik eerder heb gehoord, maar jammer genoeg nooit eerder heb uitgeprobeerd. Blijkbaar heeft de Britse elektronische geluidskunstenaar ook diverse zijprojecten (waaronder Scala, Aurobindo en Autocreation) en deed hij eerder ook productiewerk. Wrong is de opvolger van het Morning Light album, uitgebracht in 1997. Vijf jaar later krijgen we twee cd’s voorgeschoteld met nieuw materiaal, maar dit is zeker niet een alledaags dubbelalbum.
De voortreffelijke verpakking omschrijft deze twee schijfjes als een “twin cd”, en niet als een dubbelalbum. Wat is dit nu? Simpel. Disc nummer één bevat normale nummers; de bedoeling is dat deze wordt afgespeeld op de voornaamste cd-speler. De tweede disc (een collectie van drones) is “an expansion to normal domestic playback possibilities” en is niet gemaakt met de intentie om afzonderlijk af te spelen. De tweede disc zou moeten worden afgespeeld op een draagbare cd-speler of een computer bijvoorbeeld, op hetzelfde tijdstip als cd nummer één, en bij voorkeur in een andere kamer. Dit zou het effect creëren dat Mark van Hoen voor ogen had. Een interessant concept, laten we eens proberen of dit ook echt werkt.
Mark van Hoen wilde een modern elektronisch geluid creëren – gerelateerd aan artiesten zoals Pan Sonic en Hazard – maar aan de andere kant het geluid van de Britse elektronische muziek eind jaren zeventig laten herleven. In die tijd waren er natuurlijk niet de samplers die gebruikt worden om geluiden te manipuleren zoals dat vandaag de dag wordt gedaan. Van Hoen gebruikt ze dan ook niet op Wrong; de klanken komen enkel van analoge synthesizers en vocalen. Het resultaat is een erg intrigerend geluid, dat behoorlijk verschilt van de muziek die we gewoonlijk tegen komen in het elektronische genre. In plaats van perfect op elkaar afgestemd, hebben de klanken van Locust bepaalde defecten in de ritmiek, wat nog eens versterkt wordt door de tweede schijf gelijktijdig af te spelen.
Op dit album wordt Mark van Hoen bijgestaan door Holli Ashton op zang, samen met verschillende achtergrondvocalen (Lisa Millet, Tara Patterson, Sarah Peacock en Vinny Miller). Met de meesten heeft hij in het verleden samengewerkt in zijn verschillende projecten. Holli Ashton heeft een mystiek stemgeluid, maar ook erg warm. Als ik een vergelijking zou moeten maken, dan komt Geike Arnaert van de Belgische trip-hop band Hooverphonic het eerste in mij op. Eigenlijk komt de muziek van Locust ook redelijk in de buurt van Hooverphonic; een modern (lees: met gedeeltelijke elektronische instrumentatie) pop geluid met een donker randje.
Spelen en experimenteren met de twee cd’s geeft een hoop plezier; het is zeker niet alleen goede muziek. Je kunt experimenteren met het volume van de twee discs, de locatie, of de drones een paar seconden eerder of later laten starten. Beide cd’s werken solo ook prima. De tweede zal voor sommigen de minimalistisch en te geïsoleerd klinken, maar ik denk dat de geoefende luisteraar van elektronische muziek hier geen probleem mee zal hebben. De “normale” nummers zouden een groot publiek kunnen aanspreken, daarom kan ik iedereen aanbevelen om Wrong eens te beluisteren. Het album is verkrijgbaar via de website van Touch.