Mrbungle.nl

Eens in de zoveel tijd duikt het opeens weer op in mijn playlist: Xinlisupreme. Deze mysterieuze Japanse groep sloeg negen jaar geleden in als een atoombom, had nog een stuiptrekking in 2005 maar loste de torenhoge beloften evenwel niet in. Natuurlijk dé manier om je band als legendarisch te laten bestempelen. Dat is misschien wat overdreven, maar toch, releases als Tomorrow Never Comes en Murder License zijn voor een flinke dosis energierijke noiserock nog altijd welkom in de cd speler. Een goede reden om middels deze recensie uit 2002 de band nog eens onder de aandacht te brengen. De originele tekst is terug te vinden bij Musique Machine.

Na het succesvolle Tomorrow Never Comes heeft het Japanse Xinlisupreme alweer een prachtige release samengesteld, dit maal in de vorm van een EP met zeven nummers, genaamd Murder License. Met titels als I.T.D.O.O.M., Count Down en daarnaast een verscheurde Amerikaanse vlag op een achtergrond van uitgesmeerd bloed op de cover, kan men zich wellicht indenken waar de Japanners hun inspiratie vandaan halen. Toch zijn “geweld” en “kracht” niet de enige trefwoorden die de muziek van Xinlisupreme omschrijven, voor zover dat al mogelijk is. De groep uit Oita (in het zuidwesten van Japan) heeft het vermogen om deze woorden te combineren met “teder”, “bevreemdend” en “spiritueel”. Als er zoiets bestaat als pop noise, dan zal Xinlisupreme het wel hebben uitgevonden. Aan de ene kant is Murder License compleet onluisterbaar, aan de andere kant wil je er op dansen…

Het titelnummer begint met zware percussie en noisy feedback in de achtergrond, maar net als op de vorige release duikt er even later een warrige keyboardmelodie op, zonder dat de harde en intense sfeer verloren gaat. Een gek klinkende en onverstaanbare stem vult deze track verder op. Het woord “noise” is zeker van toepassing voor het volgende nummer I Drew A Picture Of My Eyes. Loodzware en oor splijtende geluiden worden ondersteund door dito percussie, redelijk rustig eindigend met een piano verdrinkend in Merzbow-klanken. Front Of You rockt als een Mötorhead cover; dansbare beats verstrooid over onbeschrijfelijke geluiden en opnieuw een mysterieuze stem die hier en daar opduikt.

De vierde track Sakae is meer in de stijl van de traditionele Japanse noise, waar sommigen bekend mee zullen zijn. Repeterend lawaai, loops en gitaarfeedback in nog geen drie minuten gepropt; deze zal hoog eindigen in de top 10 van meest intense songs ooit. Dat is niet het geval met I.T.D.O.O.M., een spookachtig ambient stuk met een maximum aan sfeer. Zou de huidige idm-scene wat minder star zijn, dan zou het lange Count Down hier een hoop punten scoren. De beats zijn bijna dansbaar, Autechre-achtige bliepjes doen de rest. Maar noise wordt niet vergeten, en dat maakt dit niet voor iedereen geschikt. Murder License eindigt met Nameless Song, niet te verwarren met het nummer met dezelfde naam op het volledige album; deze verschilt wel degelijk. De kalme piano staat in schril contrast met de andere nummers op de schijf, maar het geeft even lucht en tijd om na te denken over het voorgaande.

De band lijkt niet om promotie van hun muziek te geven. Geen remixen, live optredens of foto’s… De interviews die ze geven ontaarden in hilarische conversaties dankzij de eigenzinnige antwoorden en de onwil om in duidelijk Engelse taal te communiceren. Onlangs wezen ze een live show met Andrew Weatherall in Tokio af, met 1,200 potentiële bezoekers. In plaats daarvan werkten ze aan nieuwe nummers; drie nieuwe singles en een tweede album zijn klaar om uitgebracht te worden in de nabije toekomst.

Ondanks het feit dat deze EP slechts zeven nummers en dertig minuten muziek bevat, overstijgt Murder License het volledige album Tomorrow Never Comes met gemak. Zeker op het gebied van productie is de EP een stuk beter, maar daarnaast is ook goed te horen dat de jongens hun capaciteiten in het schrijven van muziek hebben ontwikkeld. De originaliteit en het vreemde van Xinlisupreme is bewonderenswaardig en verfrissend voor iedereen die graag de abstracte muren van de experimentele muziek verkend. Of moeten we dit “kunst” noemen? Kunst dat nu misschien als controversieel wordt gezien, maar later als een historische mijlpaal. Uit op 7 oktober 2002 bij FatCat.