Ergens tussen het Rhônedal en het Centraal Massief ligt Le Puy-en-Velay, een heus pelgrimsoord waar gelovigen zich verzamelen om naar Santiago de Compostella te vertrekken. Het is ook de verzamelplaats voor de drie Fransen Jeremie Sauvage, Mathieu Tilly en Yann Gourdon, vanuit waar ze hun geloof in drone-, rock- en noisemuziek op eigenzinnige wijze over de wereld dreigen te verspreiden. Met de eenvoudige doch unieke opstelling met drums, basgitaar en versterkte draailier (“hurly-gurdy”) weet de band een bijzonder geluid neer te zetten dat onherroepelijk de luisteraar in een trance brengt. Het drietal noemt zichzelf France, de meest ongooglebare bandnaam ooit.
Ik kan mij het optreden van France op het KRAAK festival, in maart dit jaar, nog goed herinneren. Niet alleen omdat het de openingsact was, en de geest op dat tijdstip dus nog helder. Het was vooral omdat de band een memorabel optreden neerzette waarbij menig toeschouwer omver mee werd geblazen, en in ieder geval mij na een half uur compleet verbaasd en met piepende oren achterliet. Het is lastig voor een band datzelfde gevoel naar plaat te vertalen, maar met Pau komt France aardig in de buurt.
Pau is uiteraard vernoemd naar de plaats waar de twee nummers op deze lp zijn opgenomen, op 4 maart 2009 om precies te zijn. De datum zal menigeen een worst zijn; France lijkt namelijk altijd hetzelfde nummer te spelen. Het kinderlijk eenvoudige spel op het drumstel en de met één snaar uitgeruste basgitaar is compleet inspiratieloos, maar het eentonige vormt de ruggengraat voor wat het geluid van France kenmerkt: de draailier, klinkend als een monsterlijke droneriff op repeat. Het bespelen van de vielle à roue zorgt voor minimale transformaties in het klankgeluid, zodat de hypnose die deze band teweeg brengt in geen geval een diepe slaap wordt. Releases van France kenmerkten zich voorheen door ietwat platgeslagen liveopnames. Met Pau – wat ik gerust de meest professionele uitgave tot nu toe kan noemen – worden de tonale alteraties eindelijk eens fatsoenlijk uitvergroot. Zonder dat de power van zo’n liveoptreden verloren gaat, overigens.
De indrukwekkende lp op 8mm, waarvan de 200 exemplaren reeds zo goed als uitverkocht zijn, is zonder meer de moeite van het aanschaffen waard. Een gezeefdrukte hoes die kracht uitstraalt en hallucinaties opwekt, een net zo prachtige binnenhoes, en alles handgemaakt. Het loont echter ook om eens naar de digitale versie op Bandcamp te loeren, want die biedt een bonus track van bijna vijftig minuten. Het is de registratie van het live optreden in La Centrifugeuse, de dag na de opnames voor de lp. Nog meer dan op de studionummers toont France hier zijn kunnen: Yann Gourdon gaat door tot uitputting hem ervan weerhoudt de draailier nog langer te bespelen. Kracht, opoffering, passie, verlichting. Tijd dus, voor een bedevaart naar Le Puy-en-Velay.